Yıl 1996 ya da 1997, Level’ın ikinci sayısı çıkmış, ben Diablo incelemesini okuyorum. Ummadık taş baş yarmış, birkaç ekran görüntüsünü görüp de hoşumuza gittiği için “Haydi bir deneyelim” dediğimiz oyun inanılmaz sürükleyici çıkmıştı.
Karanlık bir atmosfer, ışıklar kapalı oyunla geçen geceler. Oyunun grafikleri 2D çizimler ama çok geniş olmayan bir ekranda bugün bile oynanacak kadar düzgün yapılmış, emek harcanmış. Grafiklerden öte sesler ve müzikler insanı oyun dünyasının içine çekiyordu. Aradan aylar geçse de yeniden raftan CD’si alınıp kurulan bir oyundu bu, Battle.net’le ilk tanışmamızdı. O zamanlar envanterden bir eşyayı atıp, sonra tam alacakken bir iksire tıkladığımızda, iksir oyundaki bir hata yüzünden almak istediğimiz eşyaya dönüşürdü. Bu sayede clone item yani kopya eşyalarla Battle.net’te klanımızla en güçlü sihirli eşyaları paylaşırdık.
Peki bunu neden anlatıyorum? Çünkü Diablo 2 ile her şey değişti, Diablo 3 ile birlikte bambaşka bir boyut kazandı. Tek başına oyun oynamanın ötesinde Diablo serisinin multiplayer yani çok oyunculu deneyimi gelişerek çağa uyum sağladı.
Artık Diablo 3’ü Battle.net’e bağlantı kurmadan oynamak mümkün değil, zira oyuncular oyunda topladıkları eşyaları gerçek para karşılığı birbirlerine satabiliyorlar ve Blizzard da bundan komisyon alıyor.
Korsan kopyaya karşı olan koruma sistemi yüzünden sayısız oyuncu dolu serverlar karşısında evlerinde sadece oyuna girebilmek için sıra bekliyorlar.
Bu rezilliği Diablo 3’ün haftasonu Open Beta’sında da yaşamıştık. Şimdi milyonlarca oyuncunun Zergling Rush yapması sonucunda sunucularda trafik sıkışıklığı had safhaya ulaştı. Oyunun senaryosu, grafikleri, müzikleri ve her şeyi bir kenara, sırf bu yüzden oyuna ateş püskürten oyuncular var. Haklılar, öte yandan oyunun içine para girmiş durumda. Diablo 2’de karakterler ve eşyalar inanılmaz fiyatlara satılmıştı, şimdi bunu engelleyemeyen Blizzard kontrol altına almaya çalışıyor. Diablo 1’de bizim basit bug exploitation yani oyun program kodundaki hatayı sömürme tekniğimiz çok masumdu; ama Diablo 2 ve Diablo 3’te durum böyle değil. Ortaya tüketicinin korunması gereken bir durum çıktı.
Sonuçta Diablo 3’ü tek başımıza bile olsak internet bağlantısı ve sunucuya erişim olmadan oynamamız mümkün değil. Bu benim gibi Single Player oynamayı seven, bağımsız eğlenmek isteyen insanları oldukça yıpratan bir durum.
Sonuçta ilk sorumuza dönersek, Blizzard ve Diablo 3: Başarı mı yoksa Facia mı? Eh Blizzard’ın amacını da anlıyorum, ama sonuçta istediğim şey çok basit: Oyuna sorunsuzca bağlanabilmek, stres çekmek değil, eğlenmek. Gerisi bir oyuncu olarak umrumda değil, işte bu kadar basit…
