Bir süredir özel firmalar tarafından geliştirilmekte olan ve ABD Donanma laboratuarlarında test edilmekte olan elektromanyetik kütle sürücü topu (Electromagnetic Railgun) projesi, geçtiğimiz yıl az daha senato kesintileri yüzünden rafa kalkacaktı. Ne var ki ciddi lobi çalışmaları sonucunda projenin devam ettirilmesine karar verildi. Bu bağlamda silah sisteminin geliştirilmesine devam ediliyor ve yeni modellerin testleri de bu yıl içinde devam edecek.
Kısaca “railgun” olarak bilinen bu yeni nesil topun en önemli özelliği oynar herhangi bir parçaya ya da barut türevi patlayıcılara sahip olmaması. Özellikle bilim-kurgu filmlerinde ve oyunlarında sık sık karşılaşılan bir tasarım olan railgun, (ya da bilinen diğer isimleriyle mass driver, gauss cannon, pulse cannon vs.) çalışmak için çok yüksek miktarda elektriğe ihtiyaç duyuyor. Kapasitörlerde depolanan yüksek gerilim, silahın namlusu boyunca yerleştirilmiş olan manyetik sargılara bir anda boşaltıldığında, ortaya namlu içindeki mermiyi sürükleyip fırlatan bir manyetik akım çıkıyor.
ABD donanması bu türden topları 2019 yılından itibaren başta Arleigh Burke sınıfı yeni nesil destroyerlerine takmayı amaçlıyor. Silah üzerinde üç farklı firma çalışıyor. BAE Systems ve General Atomics firmalarının farklı prototipleri var, öte yandan Raytheon firması da bu sistemin kalbini oluşturan enerji paketlerini tasarlıyor. ABD donanmasının laboratuarlarında yapılan testlerde prototip silahlarda şimdiden 33 Megajoule enerjiye ulaşan atışlar yapılmış. Bu enerji seviyesinde fırlatılan mermi Mach 8 hızını rahatlıkla geçiyor ve yüzlerce kilometre öteyi birkaç dakikada vurabiliyor. Ortada herhangi bir patlama olmamasına rağmen, merminin hızı yüzünden geçtiği yerdeki havayı tutuşturuyor ve büyük bir gürültü de çıkarıyor.
Fakat tüm çalışmalara rağmen, bu projenin henüz başarıya ulaşıp ulaşmayacağı da şüpheli olmaktan kurtulabilmiş değil. Öncelikle gereken enerji ihtiyacı, halen hizmette olan çoğu geminin sunabildiğinden çok daha fazla, yani eski gemilere takılması pek mümkün olmayabilir. Ayrıca olan prototipler gerek namlu ömrü, gerek atış hızı açısından pek verimli değiller. Namlular çok karmaşık yapıdalar ve maliyetleri yüksek, ancak ömürleri şimdilik klasik top namlularının yarısı kadar bile değil. Ayrıca dakikada bir atış yapabiliyor olmaları da büyük bir dezavantaj.
Hepsinden önemlisi ise, bu türden bir topun gerçekten de savaş alanında herhangi bir avantajı olup olmayacağı sorusuna henüz kesin bir cevap verilememiş olması. İnsansız hava araçları ve hipersonik akıllı füzelerin savaş alanlarına gittikçe daha fazla egemen olduğu bir zamanda, tüm esprisi barut yerine elektrik kullanması olan bir topun ne avantajı olabilir ki? Bu sorunun cevabı ise ancak zaman içinde verilecekmiş gibi görünüyor. Sonuçta ABD’nin yakın bir zamanda düşman sıkıntısı çekmesi beklenmiyor ve herhalde bu topu da bol bol deneme fırsatı bulacaklardır!
