Sosyalleşememe sorun mudur?

Amok · 24 Eylül 2018

Sana ya da başkalarına olumsuz getirileri varsa sorundur. Tavsiyem geleceği de düşünerek hareket etmen. Ne yapıyorsan yap, dahi değilsen çevre gerekiyor. Bunun iş hayatı da var. Şimdiden bu özelliğine göre iş düşünmeni tavsiye ederim.

Kendini "hasta", "problemli" olarak da etiketleme, toplumun seni böyle etikenlemesine de izin verme. Bu sorduğunu sokakta insanları çevirip sorsan çoğu; "rahat ol yaa", "onu yap, bunu yap" der. Bunu demekle olmuyor. Sosyalleşememenin ilacı sosyalleşmek değil. Bu ağırlık kaldırmak gibi bir şey değil.

Senin kafan rahat olmadan, sen mutlu olmadan hiçbir şeyi istikrarlı yapmayı sürdüremezsin. Kendini keşfetmen lazım.

Bir de uzay belgeseli izlemeyi deneyebilirsin. Bende inanılmaz etkisi oluyor. Kendime uzaydan bakıyormuş gibi oluyorum.

Bütün bunlar benim fikrim. Sana hiçbirisi uymayabilir. Uyması da gerekmiyor. İnsanlar biricik. İş kafanın içine, düşüncelerine, hislerine geldiği zaman çoğu insan bütün bunlara "kahvedeki insan" gibi yorum yapıyor. Çünkü bu çok incelikli bir konu. Mutluluğunun formülü yine bu sorunların içinde.

Onur Haha Atan · 24 Eylül 2018

ben şu an Lise 2'ye geçtim. Geçen sene lisenin ilk gününde en ön sıraya tek başıma oturmuştum. İlk 1 hafta insanlarla toplam 5 dakika bile sohbet etmemişimdir. Her neyse işte, normalde sınıfta herkes beni sever yani sınıfta bir yaramazlık olunca en son benden şüphelenirler birisi bana merhaba demeden merhaba diyemeyen biriyim. 1 sene boyunca sınıfta tek başıma oturdum (hocanın zorunlu oturttukları hariç, onlarda da yanımdakiler hemen kaçtı zaten) ve hiç arkadaşım olmadı. Hep kantine tek gidiyordum, tenefüslerde boş boş koridorda geziniyordum. Erkekler ile kızlar eşit sayıdaydı sınıfta. 3 tane oturma sırası var giriş kapısının önünden arkaya uzanan sıra, orta sıra, bir de öğretmen koltuğunun önündeki sıra. Yer düzeninin hoca yapsa bile bütün erkekler kapının önündeki sıraya diziliyordu. Kızlar da orta sıraya diziliyordu. Ben tek başıma öğretmen masasının önündeki sırada (koca sırada tek başıma kalıyordum) herhangi bir erkeğe soru sorsam hı hı deyip geçiştiriyor yada hiç yüzüme bakmıyordu (2 dakika sonra arkadaşıyla kol kola girip kantine gidiyorlardı) ve sınıfta benim dışımda bütün erkekler sigara içiyor. Sınıfta sürekli sigara, kavga muhabbetleri dönüyor ve ben zaten konuya yabancı olduğum uzaktan dinliyorum sadece. Aslında girişken olmak istiyorum, her zaman her istediğimi söyleyebilmek istiyorum ama yapamıyorum. Dışlanıyor muyum, ben mi aralarına giremiyorum anlamadım. Ailem tek başıma dışarı çıkmama izin vermediği için arkadaşlarım gibi (olmayan arkadaşlarım gibi) sosyal olamıyorum.

Daha hiç okuldakilerle okul dışı bir yerde görüşmedim hayatımda. Bi kere bi kız bana Whatsapp'tan ödev sormuştu, ben de bilmiyorum diye cevap vermiştim. O an neredeyse dünyalar benim oldu 1 gün boyunca sevindim sebebi ise birinin bana mesaj yazmasıydı. Evet evet, cidden biri bana mesaj yazmıştı. Çok nadir birilerinin bana günaydın dediğinde veya ders programını sorduğunda hatta kalem istediğinde bile oluyor bu çok seviniyorum. Hocalara gelirsek hocalar beni çok sever sözlü notlarımıda yüksek verir ama mesela bir sınavda bütün herkes kopya çekiyorken ben çekemiyorum çünkü herkese arkadaşı kopya veriyor ben tek başıma bildiğimi yapmak zorunda kalıyorum. Böyle olunca hiç çalışmayan çocuk ile aynı notu alıyorum (orta çalışkan biriyim) hatta hiç abartmıyorum matematik sınavında 0 alacak çocuk bütün soruları kopya çekip 100 alıyor ben 70 almak için ter döküyorum. Genelde kimse çıkarı olmadan benimle konuşmaz. Mesela bana kantinden istedikleri şeyi söyleyip para verirler gidip alırım ya da hoca okuyup özet çıkarmamızı ister. Benimle bi çocuğa aynı kitabı verir, o çocuk benden özeti ister falan. Kız konusuna gelirsek. Allah inandırsın 1 sene boyunca tüm kızlarla toplam 10 dakika konuşmamışımdır (konuştuklarımda ders icabı) ama ben böyle olmak istemiyorum. Arkadaşım olsun istiyorum, bi konu hakkında konuşabileceğim insanlar olsun istiyorum. Kavga etmek istiyorum. Samimi olarak küfür etmek istiyorum (sınıftaki nerdeyse kızlar dahil herkes küfürleşerek konuşur ben de biriyle aynı şekilde konuşsam muhtemelen ciddiye alınır dayak yerim) Aslında arkadaşlarımın yapabildiği her şeyi yapma potansiyeline sahibim, onlardan daha fazla ve yaratıcı espiriler biliyorum. Daha çok yeteneğim var ama uygulayacak cesaretim yok. Bu sene de aynı sınıfa gideceğim. Verebileceğiniz bir taktik falan varsa yazarsanız çok sevinirim. Dediğim gibi, girişken olmak istiyorum ama düşünsenize geçen sene hiç konuşmayan, hiç çevresi ya da arkadaşı olmayan, küfür etsek cevap veremeyecek çocuk olarak biliniyorum. Bu sene birden girişken olursam garip karşılanmaz mı?
Bu da benim maalesef
(Eski konumda alıntı yaptığım için bu şekilde yazdım)

192269 · 25 Eylül 2018

Ailen bu konuda terslediyse kusura bakma ailene hakaret olarak algılama ama suç sende değil seni yetiştirenlerde.

Ben de asosyalimdie, bunu söylemekten çekinmem çünkü benimkisi bir problem değil tamamen kendi tercihim. Akrabalarımın büyük çoğunluğu, okuldaki insanlar falan hiç sevmediğim kişiler. Ekstradan yaşadığımız ortamdaki insanları da sevmiyorum, bu durumda benim asosyal olmam doğal. Eğer ki topluma karşı bir kin besliyor olsaydım işte bu asosyallik müdahale edilmesi gereken bir asosyallik olurdu ve hastalık kategorisine girebilirdi.

Bu arada 2019'a çeyrek kala hala asosyalliğin sokağa çıkmamak olduğunu sananlara selam hayat nasıl gidiyor cahilistanda?

Völf · 25 Eylül 2018

Hobi bulacaksın kardeşim. Müzik, spor, resim gibi. Sonra hobi kurslarında arkadaş edineceksin. "Sen nasıl yaptın bunu? Bana yardım eder misin? Çıkışta ne yapıyorsunuz bir kahve içelim?" v.b. cümleler kullanarak girişken olacaksın. Pasif olursan hayattan zaten istediğini alamazsın. Önüne ne gelirse onu yersin. Biraz yırtık ol. Benim ailemde baskıcı yetiştirdi, ben dinlemeyip sokağa top oynamaya iniyordum. Akşam eve çağırıyorlardı gitmiyordum ya da akşam yemeğini yedikten sonra tekrar iniyordum. Okul hayatıma da engel olmadı bu. Biraz evden çıkıp dolaşın, spor yapın. Sahile inip basketbol oynayın. "Bende oynayabilir miyim?" sorusunu sormaktan çekinmeyin.

C. A.Caldazar · 25 Eylül 2018

Onur Haha Atan dedi:
ben şu an Lise 2'ye geçtim. Geçen sene lisenin ilk gününde en ön sıraya tek başıma oturmuştum. İlk 1 hafta insanlarla toplam 5 dakika bile sohbet etmemişimdir. Her neyse işte, normalde sınıfta herkes beni sever yani sınıfta bir yaramazlık olunca en son benden şüphelenirler birisi bana merhaba demeden merhaba diyemeyen biriyim. 1 sene boyunca sınıfta tek başıma oturdum (hocanın zorunlu oturttukları hariç, onlarda da yanımdakiler hemen kaçtı zaten) ve hiç arkadaşım olmadı. Hep kantine tek gidiyordum, tenefüslerde boş boş koridorda geziniyordum. Erkekler ile kızlar eşit sayıdaydı sınıfta. 3 tane oturma sırası var giriş kapısının önünden arkaya uzanan sıra, orta sıra, bir de öğretmen koltuğunun önündeki sıra. Yer düzeninin hoca yapsa bile bütün erkekler kapının önündeki sıraya diziliyordu. Kızlar da orta sıraya diziliyordu. Ben tek başıma öğretmen masasının önündeki sırada (koca sırada tek başıma kalıyordum) herhangi bir erkeğe soru sorsam hı hı deyip geçiştiriyor yada hiç yüzüme bakmıyordu (2 dakika sonra arkadaşıyla kol kola girip kantine gidiyorlardı) ve sınıfta benim dışımda bütün erkekler sigara içiyor. Sınıfta sürekli sigara, kavga muhabbetleri dönüyor ve ben zaten konuya yabancı olduğum uzaktan dinliyorum sadece. Aslında girişken olmak istiyorum, her zaman her istediğimi söyleyebilmek istiyorum ama yapamıyorum. Dışlanıyor muyum, ben mi aralarına giremiyorum anlamadım. Ailem tek başıma dışarı çıkmama izin vermediği için arkadaşlarım gibi (olmayan arkadaşlarım gibi) sosyal olamıyorum.

Daha hiç okuldakilerle okul dışı bir yerde görüşmedim hayatımda. Bi kere bi kız bana Whatsapp'tan ödev sormuştu, ben de bilmiyorum diye cevap vermiştim. O an neredeyse dünyalar benim oldu 1 gün boyunca sevindim sebebi ise birinin bana mesaj yazmasıydı. Evet evet, cidden biri bana mesaj yazmıştı. Çok nadir birilerinin bana günaydın dediğinde veya ders programını sorduğunda hatta kalem istediğinde bile oluyor bu çok seviniyorum. Hocalara gelirsek hocalar beni çok sever sözlü notlarımıda yüksek verir ama mesela bir sınavda bütün herkes kopya çekiyorken ben çekemiyorum çünkü herkese arkadaşı kopya veriyor ben tek başıma bildiğimi yapmak zorunda kalıyorum. Böyle olunca hiç çalışmayan çocuk ile aynı notu alıyorum (orta çalışkan biriyim) hatta hiç abartmıyorum matematik sınavında 0 alacak çocuk bütün soruları kopya çekip 100 alıyor ben 70 almak için ter döküyorum. Genelde kimse çıkarı olmadan benimle konuşmaz. Mesela bana kantinden istedikleri şeyi söyleyip para verirler gidip alırım ya da hoca okuyup özet çıkarmamızı ister. Benimle bi çocuğa aynı kitabı verir, o çocuk benden özeti ister falan. Kız konusuna gelirsek. Allah inandırsın 1 sene boyunca tüm kızlarla toplam 10 dakika konuşmamışımdır (konuştuklarımda ders icabı) ama ben böyle olmak istemiyorum. Arkadaşım olsun istiyorum, bi konu hakkında konuşabileceğim insanlar olsun istiyorum. Kavga etmek istiyorum. Samimi olarak küfür etmek istiyorum (sınıftaki nerdeyse kızlar dahil herkes küfürleşerek konuşur ben de biriyle aynı şekilde konuşsam muhtemelen ciddiye alınır dayak yerim) Aslında arkadaşlarımın yapabildiği her şeyi yapma potansiyeline sahibim, onlardan daha fazla ve yaratıcı espiriler biliyorum. Daha çok yeteneğim var ama uygulayacak cesaretim yok. Bu sene de aynı sınıfa gideceğim. Verebileceğiniz bir taktik falan varsa yazarsanız çok sevinirim. Dediğim gibi, girişken olmak istiyorum ama düşünsenize geçen sene hiç konuşmayan, hiç çevresi ya da arkadaşı olmayan, küfür etsek cevap veremeyecek çocuk olarak biliniyorum. Bu sene birden girişken olursam garip karşılanmaz mı?
Bu da benim maalesef
(Eski konumda alıntı yaptığım için bu şekilde yazdım)

Ben şu an üniversiteye yeni başladım. Lisede aynen senin gibiydim ama tek farkımız var benim sınıfımda benim gibi olan 2 arkadaşım daha vardı. Onlar benim yanıma geldiler kaynaştık. üniversiteye geçene kadar 4-5 yıl boyunca yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmedi. Kimseye muhtaç olmadık, birbirimizi tamamladık. Sen de sınıfında olmasa da okulda öyle kantinde köşede sessiz oturanların git yanına merhaba ben ......... de, canın sıkılmıyor mu böyle oturuyorsun filan de. O şekilde muhabbet ilerler. Ben hala öyle çekingenim. Bak üniversiteye geçtim. Daha dersim başlamamasına rağmen gittim üniversiteye belki arkadaş edinirim diye, kantine girmeye bile korktum. Ama inanıyorum burada da benim gibi insanlar vardır kesin. Onları arayacağım.

Onur Haha Atan · 25 Eylül 2018

C. A.Caldazar dedi:
Ben şu an üniversiteye yeni başladım. Lisede aynen senin gibiydim ama tek farkımız var benim sınıfımda benim gibi olan 2 arkadaşım daha vardı. Onlar benim yanıma geldiler kaynaştık. üniversiteye geçene kadar 4-5 yıl boyunca yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmedi. Kimseye muhtaç olmadık, birbirimizi tamamladık. Sen de sınıfında olmasa da okulda öyle kantinde köşede sessiz oturanların git yanına merhaba ben ......... de, canın sıkılmıyor mu böyle oturuyorsun filan de. O şekilde muhabbet ilerler. Ben hala öyle çekingenim. Bak üniversiteye geçtim. Daha dersim başlamamasına rağmen gittim üniversiteye belki arkadaş edinirim diye, kantine girmeye bile korktum. Ama inanıyorum burada da benim gibi insanlar vardır kesin. Onları arayacağım.

Anladım teşekkür ederim ben seneye nakil aldırmayı planlıyorum daha iyi bir okula hayırlısı.

Erdal Bakkal · 25 Eylül 2018

Onur Haha Atan dedi:
ben şu an Lise 2'ye geçtim. Geçen sene lisenin ilk gününde en ön sıraya tek başıma oturmuştum. İlk 1 hafta insanlarla toplam 5 dakika bile sohbet etmemişimdir. Her neyse işte, normalde sınıfta herkes beni sever yani sınıfta bir yaramazlık olunca en son benden şüphelenirler birisi bana merhaba demeden merhaba diyemeyen biriyim. 1 sene boyunca sınıfta tek başıma oturdum (hocanın zorunlu oturttukları hariç, onlarda da yanımdakiler hemen kaçtı zaten) ve hiç arkadaşım olmadı. Hep kantine tek gidiyordum, tenefüslerde boş boş koridorda geziniyordum. Erkekler ile kızlar eşit sayıdaydı sınıfta. 3 tane oturma sırası var giriş kapısının önünden arkaya uzanan sıra, orta sıra, bir de öğretmen koltuğunun önündeki sıra. Yer düzeninin hoca yapsa bile bütün erkekler kapının önündeki sıraya diziliyordu. Kızlar da orta sıraya diziliyordu. Ben tek başıma öğretmen masasının önündeki sırada (koca sırada tek başıma kalıyordum) herhangi bir erkeğe soru sorsam hı hı deyip geçiştiriyor yada hiç yüzüme bakmıyordu (2 dakika sonra arkadaşıyla kol kola girip kantine gidiyorlardı) ve sınıfta benim dışımda bütün erkekler sigara içiyor. Sınıfta sürekli sigara, kavga muhabbetleri dönüyor ve ben zaten konuya yabancı olduğum uzaktan dinliyorum sadece. Aslında girişken olmak istiyorum, her zaman her istediğimi söyleyebilmek istiyorum ama yapamıyorum. Dışlanıyor muyum, ben mi aralarına giremiyorum anlamadım. Ailem tek başıma dışarı çıkmama izin vermediği için arkadaşlarım gibi (olmayan arkadaşlarım gibi) sosyal olamıyorum.

Daha hiç okuldakilerle okul dışı bir yerde görüşmedim hayatımda. Bi kere bi kız bana Whatsapp'tan ödev sormuştu, ben de bilmiyorum diye cevap vermiştim. O an neredeyse dünyalar benim oldu 1 gün boyunca sevindim sebebi ise birinin bana mesaj yazmasıydı. Evet evet, cidden biri bana mesaj yazmıştı. Çok nadir birilerinin bana günaydın dediğinde veya ders programını sorduğunda hatta kalem istediğinde bile oluyor bu çok seviniyorum. Hocalara gelirsek hocalar beni çok sever sözlü notlarımıda yüksek verir ama mesela bir sınavda bütün herkes kopya çekiyorken ben çekemiyorum çünkü herkese arkadaşı kopya veriyor ben tek başıma bildiğimi yapmak zorunda kalıyorum. Böyle olunca hiç çalışmayan çocuk ile aynı notu alıyorum (orta çalışkan biriyim) hatta hiç abartmıyorum matematik sınavında 0 alacak çocuk bütün soruları kopya çekip 100 alıyor ben 70 almak için ter döküyorum. Genelde kimse çıkarı olmadan benimle konuşmaz. Mesela bana kantinden istedikleri şeyi söyleyip para verirler gidip alırım ya da hoca okuyup özet çıkarmamızı ister. Benimle bi çocuğa aynı kitabı verir, o çocuk benden özeti ister falan. Kız konusuna gelirsek. Allah inandırsın 1 sene boyunca tüm kızlarla toplam 10 dakika konuşmamışımdır (konuştuklarımda ders icabı) ama ben böyle olmak istemiyorum. Arkadaşım olsun istiyorum, bi konu hakkında konuşabileceğim insanlar olsun istiyorum. Kavga etmek istiyorum. Samimi olarak küfür etmek istiyorum (sınıftaki nerdeyse kızlar dahil herkes küfürleşerek konuşur ben de biriyle aynı şekilde konuşsam muhtemelen ciddiye alınır dayak yerim) Aslında arkadaşlarımın yapabildiği her şeyi yapma potansiyeline sahibim, onlardan daha fazla ve yaratıcı espiriler biliyorum. Daha çok yeteneğim var ama uygulayacak cesaretim yok. Bu sene de aynı sınıfa gideceğim. Verebileceğiniz bir taktik falan varsa yazarsanız çok sevinirim. Dediğim gibi, girişken olmak istiyorum ama düşünsenize geçen sene hiç konuşmayan, hiç çevresi ya da arkadaşı olmayan, küfür etsek cevap veremeyecek çocuk olarak biliniyorum. Bu sene birden girişken olursam garip karşılanmaz mı?
Bu da benim maalesef
(Eski konumda alıntı yaptığım için bu şekilde yazdım)

Bana göre ilk hafta bu hafta çünkü geçen hafta gideceğim lise belli değildi, ayrıca herkes birbirlerini tanıyordu ve sohbet ediyordu bende konuyu bilmiyordum tabi.
Bu arada çoğu kişide burada asosyalmiş o zaman Technopat sosyali Technopat asosya olmaz mı?

Onur Haha Atan · 25 Eylül 2018

Erdal Bakkal dedi:
Bana göre ilk hafta bu hafta çünkü geçen hafta gideceğim lise belli değildi, ayrıca herkes birbirlerini tanıyordu ve sohbet ediyordu bende konuyu bilmiyordum tabi.
Bu arada çoğu kişide burada asosyalmiş o zaman Technopat sosyali Technopat asosya olmaz mı?

Benim direk her günüm böyle

Sosyalleşememe sorun mudur?

Ayrıntılı düzenleme

Amok

Kilopat

Onur Haha Atan

Kilopat

192269

Megapat

Völf

Megapat

C. A.Caldazar

Kilopat

Onur Haha Atan

Kilopat

Erdal Bakkal

Kilopat

Onur Haha Atan

Kilopat

Benzer konular

Technopat Haberler

Yeni konular

Yeni mesajlar

Gizliliğinize önem veriyoruz