- Katılım
- 10 Haziran 2016
- Mesajlar
- 8.780
- Makaleler
- 14
- Çözümler
- 17
Ne saçma konu derseniz kendi ailenizi düşünün. Eminim hak vereceksiniz.
Anılarımın hiçbirini unutmuyorum. Normal bir insanın hatırladığının 2-3 kat fazla eski anıyı hatırlarım. Her ne kadar iyi bir şey olsa da kötü anıları da peşinden getiriyor. Benim o kadar tanıdığım veya akrabam olmasına rağmen tek bir insanım, çoğu şeyi arkadaşlarımdan başka kimseye söylemiyorum ciddi olduğum aile gibi yerlerde kesin net kötü bir şey olmadıkça kimseye anlamadığım ve içime attığım için üzüldüğüm durumlar oluyor.
Baştan herkesi yazmak istiyorum umarım bana bir fikir verirsiniz.
2010'dan bu güne...
Abim: Bir oda da 3 koltuk ve Pentium 4, FX5200 ve 512 RAM'li canım gibi sevdiğimiz ve beni ta buralara kadar getiren, PC hevesi veren bilgisayarımız vardı. Abim geçemediği bölümlere sinirlenip monitöre tokat bile attığı olmuştur. Masanın en tepesinde küçük tüplü televizyonda Adana'lı dizisinde gemideki bomba imha bölümünü izlediğimizi hatırlıyorum işte size baştaki yazıdan bir örnek. Abim o zaman lise idi ben lise oldum şu an işe bile girdi. Ama eski deligözlü halinden eser yok. A iken b oldu işte. Keşke tüm her şeyimi alsalar da o zamana dönsem.
Babam ve annem için hemen hemen aynı düşüncedeyim: Babam sadece 10 yıl önce çok çok iyi bir insandı. Onu çok severdim. 10 yıl önce sigara içerdi. Hep bırak dediğimde kızardı. Üzülerek yazıyorum ama onu eskisi gibi sevmediğim oluyor. Anlık sinirlensemde gene de seviyorum. Anlık olanlar birikiyor ve ortalığı batırıyor.
Benim son yıllarda bazı ses ve hareketlere karşı aşırı duyar gibi bir hastalığım oldu ve en ufak şapırdamak gibi sesler o kişiye anlık felaket öfkelenmemi sağlıyor.
Üzülerek gerçekleri kabullenip yoluma devam ediyorum. Günler su gibi gidiyor. Mutlu zamanlarınızı iyi harcayın benim gibi eskiyi özlemeyin.
Anılarımın hiçbirini unutmuyorum. Normal bir insanın hatırladığının 2-3 kat fazla eski anıyı hatırlarım. Her ne kadar iyi bir şey olsa da kötü anıları da peşinden getiriyor. Benim o kadar tanıdığım veya akrabam olmasına rağmen tek bir insanım, çoğu şeyi arkadaşlarımdan başka kimseye söylemiyorum ciddi olduğum aile gibi yerlerde kesin net kötü bir şey olmadıkça kimseye anlamadığım ve içime attığım için üzüldüğüm durumlar oluyor.
Baştan herkesi yazmak istiyorum umarım bana bir fikir verirsiniz.
2010'dan bu güne...
Abim: Bir oda da 3 koltuk ve Pentium 4, FX5200 ve 512 RAM'li canım gibi sevdiğimiz ve beni ta buralara kadar getiren, PC hevesi veren bilgisayarımız vardı. Abim geçemediği bölümlere sinirlenip monitöre tokat bile attığı olmuştur. Masanın en tepesinde küçük tüplü televizyonda Adana'lı dizisinde gemideki bomba imha bölümünü izlediğimizi hatırlıyorum işte size baştaki yazıdan bir örnek. Abim o zaman lise idi ben lise oldum şu an işe bile girdi. Ama eski deligözlü halinden eser yok. A iken b oldu işte. Keşke tüm her şeyimi alsalar da o zamana dönsem.
Babam ve annem için hemen hemen aynı düşüncedeyim: Babam sadece 10 yıl önce çok çok iyi bir insandı. Onu çok severdim. 10 yıl önce sigara içerdi. Hep bırak dediğimde kızardı. Üzülerek yazıyorum ama onu eskisi gibi sevmediğim oluyor. Anlık sinirlensemde gene de seviyorum. Anlık olanlar birikiyor ve ortalığı batırıyor.
Benim son yıllarda bazı ses ve hareketlere karşı aşırı duyar gibi bir hastalığım oldu ve en ufak şapırdamak gibi sesler o kişiye anlık felaket öfkelenmemi sağlıyor.
Üzülerek gerçekleri kabullenip yoluma devam ediyorum. Günler su gibi gidiyor. Mutlu zamanlarınızı iyi harcayın benim gibi eskiyi özlemeyin.
