Ailemdeki herkes değişti

Ne saçma konu derseniz kendi ailenizi düşünün. Eminim hak vereceksiniz.

Anılarımın hiçbirini unutmuyorum. Normal bir insanın hatırladığının 2-3 kat fazla eski anıyı hatırlarım. Her ne kadar iyi bir şey olsa da kötü anıları da peşinden getiriyor. Benim o kadar tanıdığım veya akrabam olmasına rağmen tek bir insanım, çoğu şeyi arkadaşlarımdan başka kimseye söylemiyorum ciddi olduğum aile gibi yerlerde kesin net kötü bir şey olmadıkça kimseye anlamadığım ve içime attığım için üzüldüğüm durumlar oluyor.

Baştan herkesi yazmak istiyorum umarım bana bir fikir verirsiniz.

2010'dan bu güne...
Abim: Bir oda da 3 koltuk ve Pentium 4, FX5200 ve 512 RAM'li canım gibi sevdiğimiz ve beni ta buralara kadar getiren, PC hevesi veren bilgisayarımız vardı. Abim geçemediği bölümlere sinirlenip monitöre tokat bile attığı olmuştur. Masanın en tepesinde küçük tüplü televizyonda Adana'lı dizisinde gemideki bomba imha bölümünü izlediğimizi hatırlıyorum işte size baştaki yazıdan bir örnek. Abim o zaman lise idi ben lise oldum şu an işe bile girdi. Ama eski deligözlü halinden eser yok. A iken b oldu işte. Keşke tüm her şeyimi alsalar da o zamana dönsem.

Babam ve annem için hemen hemen aynı düşüncedeyim: Babam sadece 10 yıl önce çok çok iyi bir insandı. Onu çok severdim. 10 yıl önce sigara içerdi. Hep bırak dediğimde kızardı. Üzülerek yazıyorum ama onu eskisi gibi sevmediğim oluyor. Anlık sinirlensemde gene de seviyorum. Anlık olanlar birikiyor ve ortalığı batırıyor.

Benim son yıllarda bazı ses ve hareketlere karşı aşırı duyar gibi bir hastalığım oldu ve en ufak şapırdamak gibi sesler o kişiye anlık felaket öfkelenmemi sağlıyor.

Üzülerek gerçekleri kabullenip yoluma devam ediyorum. Günler su gibi gidiyor. Mutlu zamanlarınızı iyi harcayın benim gibi eskiyi özlemeyin.
Ergenliğe girdiysen bunlar normal gelir ama şunu da söyleyeyim her insan ağaç gibi her mevsim aynı olmaz.
 
Bir abi vardı forumda. Nickini unuttum ama 3 aile ile yaşamış hayatı boyunca. Hatta kendi annesi bir odaya kapatıp yakmaya çalışmış 5 yaşındayken. İstersen kendisini anlatsın. Hepimiz için açıklayıcı olur.
Bir abi vardı forumda. Nickini unuttum ama 3 aile ile yaşamış hayatı boyunca. Hatta kendi annesi bir odaya kapatıp yakmaya çalışmış 5 yaşındayken. İstersen kendisini anlatsın. Hepimiz için açıklayıcı olur.

Edit: Adı Saboteur
 
Son düzenleme:
Bir abi vardı forumda. Nickini unuttum ama 3 aile ile yaşamış hayatı boyunca. Hatta kendi annesi bir odaya kapatıp yakmaya çalışmış 5 yaşındayken. İstersen kendisini anlatsın. Hepimiz için açıklayıcı olur.

Edit: Adı saboteur.

@Yararsız Üye sıkıntı olmayacaksa anlatabilir misin? Ya da @391039 bana o mesajı gösterebilir misin?
 
Ne saçma konu derseniz kendi ailenizi düşünün. Eminim hak vereceksiniz.

Anılarımın hiçbirini unutmuyorum. Normal bir insanın hatırladığının 2-3 kat fazla eski anıyı hatırlarım. Her ne kadar iyi bir şey olsa da kötü anıları da peşinden getiriyor. Benim o kadar tanıdığım veya akrabam olmasına rağmen tek bir insanım, çoğu şeyi arkadaşlarımdan başka kimseye söylemiyorum ciddi olduğum aile gibi yerlerde kesin net kötü bir şey olmadıkça kimseye anlamadığım ve içime attığım için üzüldüğüm durumlar oluyor.

Baştan herkesi yazmak istiyorum umarım bana bir fikir verirsiniz.

2010'dan bu güne...
Abim: Bir oda da 3 koltuk ve Pentium 4, FX5200 ve 512 RAM'li canım gibi sevdiğimiz ve beni ta buralara kadar getiren, PC hevesi veren bilgisayarımız vardı. Abim geçemediği bölümlere sinirlenip monitöre tokat bile attığı olmuştur. Masanın en tepesinde küçük tüplü televizyonda Adana'lı dizisinde gemideki bomba imha bölümünü izlediğimizi hatırlıyorum işte size baştaki yazıdan bir örnek. Abim o zaman lise idi ben lise oldum şu an işe bile girdi. Ama eski deligözlü halinden eser yok. A iken b oldu işte. Keşke tüm her şeyimi alsalar da o zamana dönsem.

Babam ve annem için hemen hemen aynı düşüncedeyim: Babam sadece 10 yıl önce çok çok iyi bir insandı. Onu çok severdim. 10 yıl önce sigara içerdi. Hep bırak dediğimde kızardı. Üzülerek yazıyorum ama onu eskisi gibi sevmediğim oluyor. Anlık sinirlensemde gene de seviyorum. Anlık olanlar birikiyor ve ortalığı batırıyor.

Benim son yıllarda bazı ses ve hareketlere karşı aşırı duyar gibi bir hastalığım oldu ve en ufak şapırdamak gibi sesler o kişiye anlık felaket öfkelenmemi sağlıyor.

Üzülerek gerçekleri kabullenip yoluma devam ediyorum. Günler su gibi gidiyor. Mutlu zamanlarınızı iyi harcayın benim gibi eskiyi özlemeyin.
Aslında yaşadığın şey her insanın yaşadığı ortak bir sorun diye anlıyorum. İnsan büyüdüğü zaman çevresini daha iyi anladığı için haliyle çevresini daha geniş kapsamlı düşünür, etrafında gelişen olaylara daha fazla takılabilir, bu çağımızın hızlı yaşama zorlamasının bir sonucudur. Zevk alacak bir şey bulamadığını düşündüğün anda böyle hissetmiş olabilirsin diye anlıyorum. Tabi bu zevk alma meselesi sadece yaptığın bir etkinlik veya oynadığın oyuna bağlı olan bir zevk değil, her şeyle alakalıdır, bir insana karşı bakış açın, bir başka canlıya karşı hissettiğin şeyler, kısacası yaşama biçimin zevk alma durumunu etkiler. Eğer böyle kendini arada kalmış hissediyorsan bence en iyi yol günlük tutar gibi (kendine uygun buna benzer bir yöntem de olur) içinde biriktirdiğin şeyleri yazmak veya hayallerini düşünüp onları yazmak olabilir. Hem böylece sorunun ne olduğunu kendi içinde çözebilirsin zamanla inşallah :) Biliyorum burda yazdıklarımın bazıları klişe olabilir ama bence faydası olacağını umuyorum :) İyi günler dilerim.
 

Yeni konular

Geri
Yukarı