Ailenin verdiği tüm desteklere rağmen YKS de başarısız olmak nasıl bir his?

Düşünsenize sabah okula gitmek için uyanıyorsunuz aileniz size mis gibi kahvaltı hazırlamış, normalde herkes 5-10 lira harçlık alırken babanız size okul harçlığı olarak 20-30 TL veriyor.

Bir şeye heves edip sahip olmak istiyorsunuz aileniz sayesinde sahip oluyorsunuz, ben gitar kursuna gitmek istiyorum diyorsunuz aileniz size güzel bir marka gitar alıyor, günlük dışarı çıktığınızda babanız cebinize harçlık koyuyor (normalde bir baba oğluna 50 TL harçlık verirken babanız size 100-150 TL veriyor)

Yeni model bir bilgisayar veya telefon almak istediğinizde babanız kendi cebinden karşılıyor sizi hiç zor durumda bırakmıyor. Yaptığınız her işte sizi destekliyor.

Aileniz size çevrenizde ki arkadaşlarınızın babalarının onlara verdiği değerin 3-4 katını veriyor. Siz ne isterseniz yapılıyor oluyor aileniz sizi adeta arşa çıkarıyor.

Abileriniz/Ablalarınız hepsi başarılı aileniz sizden de sadece eğitim de başarılı olmanızı istiyor, ama bunca maddi/manevi desteğe rağmen siz YKS sınavında ailenizin sizden istediği performansı elde edemiyorsunuz çok kötü bir sıralama yapıyorsunuz.

Kendinizi nasıl hissederdiniz?

Ben kendimi kötü ve biraz daha beceriksiz hissederdim. Ama ailemin yanımda olmasını bilmek beni mutlu ederdi. Bu yüzden tekrar denerdim.

Aptal şımarık biri gibi hissederdim.

Üzücü bir durum insana eziklik hissi verebilir.
Alınan sonucu görünce nefes darlığı ve adrenalin patlaması sonucunda boğazınız düğümlenir ve bir şey saplanmış gibi hissedersin.
Sanırım ailenin seni beceriksiz düşündüğünü falan hisseder insan ancak yılmamak lazım.
Çünkü :

Ailenin beceriksizi, tüm ailesi başarılı iken o o'kadar desteğe rağmen başarısız oldu ailenin yüz karası.

Hiçbir şey hissetmem.
Dünyanın sonu değil. Her şey okumak değil. Okumadan da ekmek kazanan milyarlarca insan var.
Ayrıca, kimse kimsenin istediği gibi de yaşamak zorunda değil.
Hayata bir defa geliyoruz böyle şeyler düşünceğinize hayattan zevk almaya bakın derim.
Çünkü yaşınız ilerlediğinizde geriye dönüp bakınca hiçbir şeyin üzülmeye değer olmadığını anlıyorsunuz. Benim de yaşım büyük değil ama çevremi merçek altına aldığımda genel izlenimim böyle.

Aynı şekilde verici bir aileye sahibim sağ olsunlar hiçbir isteğimi 2 etmediler her konuda arkamda durdular. Lisede güzel sanatlar okuyacağım dedim tamam dediler özele yazdırdılar üniversitede yine pahalı özel bir kuruma yazıldım. Yurt dışına çıkıp özel dersler aldım. Enstrümanlar ve ekipmanlarımın değeri 100 bin TL'nin üzerinde fakat üniversitede 4 sene okuduktan sonra yapamadım ve bırakmak istediğimi söyledim. Kendi kendimi gayet iyi geliştirdiğimin farkındalardı çünkü çokça çalışıyor ve ilerleme kat ediyordum buna rağmen ülkedeki üniversitelerin geneli ticaret yuvası olduğu için bıktığımın ve soğuduğumun farkına varmışlardı. Okul yüzünden artık enstrümanlarımı elime almaz olmuştum. Başta üzülüp kızsalar da sonrasında anlayış gösterdiler. Dünyanın sonu değil her kapanan kapının ardında yeni bir kapı açabiliriz. Arkanda duran bir ailende varsa bu hayatta her şeyde bir adım öndesin demektir. İlk seferde başarıya ulaşacaksın diye bir kaide yok denemekten vazgeçme sadece. Ben kendimi çok zorladım bu kadar emek boşa gitmesin diye şimdiki aklım olsa 1. senede bırakır başka bir okula veya yurt dışına ilerlerdim. Kendini zan altında bırakma suçlu hissetme. Bu durum aileni anlık olarak üzebilir belki fakat yolun sonunda ben evladımı şurada okuttum diye değil en çok ahlaklı, doğru ve dürüst bir evlat yetiştirdim diye sevinirler. Ortalıkta iyi yerlerden mezun olup aile saygısından fire çok insan var. Onlara verdikleri şeylerin farkında ve bilincinde olduğunu göster yeter başarıyı elbet yakalarsın.