Bütün işlemci ve ekran kartları bu şekilde çalışıyor.
Bu tip değişken voltaj ve frekans değerine sahip ürünleri üretirken iki seçeneğiniz vardır:
1) Üretimdeki hata paylarını serbest bırakırsınız, anlaşmalı olduğunuz firmalarla da (anakart firmaları) bu esnekliğe göre düzenleme yapacak sensörler ve cihazlar yaptırırsınız.
2) Anlaşmalı olduğunuz firmalara kesin talimat verirsiniz, kendi ürünlerinizi de kilitlersiniz. Tüm sistem sizin istediğiniz sınırlarda çalışır, şans ve esneklik faktörü söz konusu olamaz.
Intel, kilitli işlemcilerinde ikinci seçeneği kullanıyor. Tüm işlemcilerin frekansları belli, voltajları belli. Üstüne anakart üretenler de bu değerlere kilit vuruyor ve oynanmasını imkansız hale getiriyor.
Onun dışında bütün işlemci ve ekran kartlarında bu tip değerler esnek bırakılıyor. Kilitsiz bir işlemci aldığınızda içinde iki farklı voltaj ve frekans değeri oluyor. İlk değer alt limit, müşteriye garantisi verilen değer. Mesela benim işlemcim için bu değer 3900MHz. Ikinci limit ise "şartlar uygun olursa" sistemin çalışmayı deneyeceği Turbo değer. Yine benim işlemcimde 4500MHz olarak belirtilmiş.
Ancak buna sadece işlemci karar vermiyor. Anakart o an kasa içinden ve güç kaynağından aldığı ölçümlerle işlemciye bir "zorlama" limiti belirliyor. Işlemci de kendi iç çalışmasına göre anakarttan daha fazla güç talep ettiğinde, anakart eğer "uygun görürse" bu talebe olumlu cevap veriyor.
Bu kadar hassas ölçümlere bir de fabrikadaki ince hata paylarını ekleyin. 7nm boyutunda üretim yapmak demek; 7/2=3.5Nm'ye kadar hata yapabilirsiniz demek. Yani 400 tane silikon atomu koymanız gereken yere 200 ila 600 arası silikon koymanız mümkün demek. 400 bir ortalama. Üstelik o silikonun orada homojen olarak durması da şansa bağlı.
Atomik boyutta olan bu hata payları biz kullanıcılaRA100-200, bazen daha bile fazla performans farkları ya da 3-5 derece sıcaklık farkı olarak kendilerini gösteriyorlar.
