Olabildiğince karakterinden az ödün vererek arkadaş olabileceğin 3-4 kişi bul, öyle yaşar gidersin.
Yalnızlığa alışan insanlarda ters tepebiliyor. Yalnızlığa alıştığım zaman birileriyle arkadaş olmaya başladığımda psikolojim bozuldu, sen niye kendini başka biri olmaya zorluyorsun diye. Ama daha sonra kişilik oturuyor.Fazla yalnızlık insanı depresifliğe sürükler, uzun vadede ciddi sıkıntılar yaratabilir. Etrafında bir sürü insan olmasına gerek yok, tanıdığın ve güvendiğin 8-10 kişi yeterli olacaktır zaten.
Benim yaşım 17 sadece bir kuzenim var. Onun dışında biriyle arkadaş olmuyorum. Lise de insanlar çok garip olduğu için belki. Belki de asosyal olduğum içindir. Ama arkadaşın olmasa da olur.Bakıyorum etrafıma herkes garip garip düşünceler içinde.
Birinin üstüne oturup düşününce bundan da olmaz diyorum arkadaş.
Biri değerlere hakaret etmeyi havalı sanıyor, başka biri insanlari rahatsız etmekten zevk alıyor, başka biri böyle başka biri şöyle...
Cidden kafa dengi kimsem yok, bu kadar gerekli mi onu da bilmiyorum.
Gerçi birileriyle arkadaş olmayı denedim, o zaman da kendinden ödün veren biri olduğunu fark ettim.
Bunu kendimi olgun göstermek için falan söylemiyorum ama etrafımdaki herkes çok küçük geliyor hal hareketleri.
Bazılarının yaptığı hareketleri ben en son 9 yaşında yaptım.
İnsanları üzmek istemiyorum, herkese elimden geldiğince kibar yaklaşmaya çalışıyorum.
Bazı insanlar bunun altında bile bir art niyet arıyor.
Cidden arkadaşa gerek var mı? Liseye gidiyorum yaşım 16.
Bu sitenin çalışmasını sağlamak için gerekli çerezleri ve deneyiminizi iyileştirmek için isteğe bağlı çerezleri kullanıyoruz.