- Katılım
- 26 Nisan 2020
- Mesajlar
- 9.633
- Makaleler
- 49
- Çözümler
- 12
Merhaba,
www.technopat.net
Bu konuda biraz anlattım zaten.
Askere gidecek arkadaşım ve yanındaki iki kişi daha abimle beraber oturuyor. 101 oynuyorlar büyük ihtimal. Şu anda bile aşağıdalar. Yanlarına bile inmedim. Dün ise dışarıdayken onlar beni görmezden geldi. Ben gittim yanlarına. 2 dakika konuşmadan hemen gittiler. Abim ne kadar değişik davransa da; abim. Kanımdan, canımdan birisi...
Kuzenlerimi aramayacağım dedim. Çok arayasım var. Bugün 10 gün oldu ve kimseyi aramadım. Beni de arayan olmadı. Elim aramaya doğru gidiyor. On parmak klavye kursunda en geri kalan bendim. Bir de baktım da; bu kurs katiplik isteyenler içinmiş. Ben de bıraktım. Kendi kararım. Akademisyen hocamla konuştum. İstediğim alanla alakası yokmuş. Sadece fikir. Tabii başkasına sormadım.
Dediğim gibi kendimi zor tutuyorum. Ama asosyallik oldu bende. Olumsuz bir insanım. Biri nasılsın diyor ve hep sıkıntımı anlatıyorum. Resmen sadece ben konuşuyorum gibi. Kendime hakaret etmeye falan başladım. Kendimi aşağılıyorum. Böylece daha da içime çekiliyorum.
Ne yapmam lazım?
Kısır döngüye girdim
Ben kısır döngüye girdim. Ha bire aynı düşünceleri yaşıyorum. Haliyle insanlarla konuştuğum için farklı bir konu göremiyor. Bi' ara sustum ve konuşmadım. Arayan soran olmuyor. Derdime çare bulamıyorum. İnsanlara sadece kendimden bahsediyorum. Onlar benimle dertleşmez. Hep ben anlatıyorum...
Bu konuda biraz anlattım zaten.
Askere gidecek arkadaşım ve yanındaki iki kişi daha abimle beraber oturuyor. 101 oynuyorlar büyük ihtimal. Şu anda bile aşağıdalar. Yanlarına bile inmedim. Dün ise dışarıdayken onlar beni görmezden geldi. Ben gittim yanlarına. 2 dakika konuşmadan hemen gittiler. Abim ne kadar değişik davransa da; abim. Kanımdan, canımdan birisi...
Kuzenlerimi aramayacağım dedim. Çok arayasım var. Bugün 10 gün oldu ve kimseyi aramadım. Beni de arayan olmadı. Elim aramaya doğru gidiyor. On parmak klavye kursunda en geri kalan bendim. Bir de baktım da; bu kurs katiplik isteyenler içinmiş. Ben de bıraktım. Kendi kararım. Akademisyen hocamla konuştum. İstediğim alanla alakası yokmuş. Sadece fikir. Tabii başkasına sormadım.
Dediğim gibi kendimi zor tutuyorum. Ama asosyallik oldu bende. Olumsuz bir insanım. Biri nasılsın diyor ve hep sıkıntımı anlatıyorum. Resmen sadece ben konuşuyorum gibi. Kendime hakaret etmeye falan başladım. Kendimi aşağılıyorum. Böylece daha da içime çekiliyorum.
Ne yapmam lazım?
Abim canımdan kanımdan birisi. Ne de olsa kardeşiz. O yüzden bir şey demiyorum.
