Bazı olaylarda kısmen duygusuz olmak

Merhaba, şimdi size aklıma takılan bir şeyi soracağım. Mesela ben, kardeşlerim dışında kimseyi özleyen birisi değilim. Annem, babam, ablam dâhil… sadece 2 kardeşim var ve onlar bir yere gitti ya da ben bir yere gittim, bir süre görüşemedik; ben kardeşlerim dışında kimseyi asla özlemem. Ve yani, bu zamana kadar da hiç anormal gelmedi. Ya da kuzenim gelir bize, bir süre görüşürüz, en sonunda gidecek zaman üzüldüğünü belli eder; ama benim hiç umurumda olmaz, üzülmem.

Mesela apartmanımızda bir yaşlı amca ölmüştü. Yakın olduğumuz, sürekli beraber cuma namazına gittiğimiz, ramazanda ara sıra teravihe gittiğimiz biri. O öldüğünde annem, ablam vs. ağlamış; babam da gerçekten üzülmüştü. Ama ben kendi kendime “e yaşlıydı zaten, ölecekti; yani bu kadar üzülmeye ne gerek var?” demiştim.

Ya da uzun süren bir arkadaşlığım olsun ve o arkadaşım gerçekten sevdiğim bir arkadaşım olsun; o arkadaşlığı çok çabuk bitirebiliyorum. Mesela 5 yıllık bir arkadaşlığım vardı, ortaokulun başından lisenin ortalarına doğru. O arkadaşla bir tartışma yaşadık ve bir daha yüzüne bile bakmadım. Bu konuda övünmüyorum da… sadece merak ettiğim; bu durum bana hiçbir zaman anormal gelmedi ama çevreme baktım: Arkadaşlarıyla küsünce hayata küsen, ailesini aşırı özleyen ya da akraba olmasa dahi biri ölünce kendini kaybeden insanlar var. Ben de dedim, acaba bu psikolojik bir rahatsızlık falan mı?

Normal hayatta tam anlamıyla duygusuz değilim; mesela bir haber görürüm, içim acır. Ya da ne bileyim… yani bu “özlememek” ve “anında silebilmek” dışında duygusuz olduğum pek bir yanım yok.

En temizi ve en az kafa ağrıtanı bu zaten.

Her insan bir değil. Normal.