19 yaşımda hayatımda ilk kez sevgiliyi bırakın ilk kez konuştuğum bir kız olmuştu o kız için ailemi 1300 km uzakta bırakıp akrabalarımla yaşamaya başladım. Çünkü sosyal açıdan o kadar kötü durumdaydım ki 1 tane bile arkadaşım yoktu o kızla da sosyal medyadan tanıştık ve daha 1 kere yüzünü bile görmemiştim bırakın sevgili olmayı arkadaş bile denemezdi aramızdaki ikili ilişkiye. Konuşmaya başlayalı 1 ay olduğu gibi direkt bu kararı verdim ve sevgili olduk. Defalarca beni aldatıp yalan söyledi sonra başka birisi için beni terk etti. 1 ay sonra bana geri döndü ben de hiçbir şey yokmuş gibi barıştım sonra gene aldatmaya, yalan söylemeye, yapmaması gereken hatalar ve konuşmaması gereken insanlarla konuşmaya başladı. 1 senede aralarında eski sevgililerinin de bulunduğu +9 kişiyle aldattı 9'dan sonrasını saymadım. 1 seneyi berbat bir psikoloji ve uykusuz gecelerle geçirdim onun ise keyfi yerindeydi. Ben olmasam beni aldattığı sayısız insan vardı çevresinde ama ben sırf o hayatımda diye erkek arkadaş bile edinmeye gerek duymamıştım. Her neyse bu psikolojiyle 2. mezunuma da kaldım, ailemi bıraktım, kumara başladım +30k TL borç yaptım bu yaşımda kısaca hayatım kaydı ve en sonunda dayanamayıp ben ayrıldım. Şu an onun çevresinde birçok insan var ve keyfi yerinde ben ise 1 senemi ona feda ettiğim için selamlaşabileceğim 1 tane hemcinsim bile yok. Sürekli aklıma geliyor onu özlemesem de her şeyin ilkini onunla yaşadım hepsini geçtim konuştuğum ilk kızdı. Bana bunlari yaşatmış olsa bile onu özlüyorum. Ya da yaşadıklarımızın az da olsa iyi taraflarını özlüyorum bilmiyorum. Bu arada onun için ailemi bıraktığımı ona söylememiştim başka sebeplerden dolayı ailemden uzakta olduğumu söylemiştim. Ayrıldıktan sonra onun için ailemi bıraktığımı öğrendiğinde bana kurduğu cümle şu oldu; demek 1 ay önce tanıştığın biri için bunu yapacak kadar aptal ve muhtaçmışsın.