Bir Amacım Yok

Merhaba, Bu size biraz tuhaf gelebilir ama 4 saat evde elektrikler yoktu bende oturdum düşünmeye başladım. Sonunda nedendir bilmiyorum bunalıma girdim. Okulda notlarım çok iyi hayatım çok güzel hiç bir sıkıntım yok, aile durumumuz iyi, namazlarımı kılıyorum, elimden geldiğince insanlara yardım ediyorum sırf geçen sene biriktirdiğim paralarla küçük baş alıp fakirlere dağıttık. Fakat bilmiyorum bir şeyler eksik gibi gelecekten de korkmuyorum çok rahat doktor olabilirim hayatımı geçindirebilirim fakat sonra? Evet öbür tarafta bir ahiret hayatı var. Yinede hayat tam değilmiş gibi hissetmeye başladım aklıma çok sık geliyor arkadaşlarımla CS:GO oynarken sıkıntıdan oyunu kapatıyorum artık hiç bir şeyin tadı yokmuş gibi geliyor zevk alamıyorum. Ne yapabilirim 2 gün oldu aklım hep havada bazen saatlerce halıya bakıp düşünüyorum belki zamanla unutacağım ama bana şimdi geçmesi gerek bir tavsiyeniz var mı? Gerçekten aklımı toparlayamıyorum.

Bence çok boş yere üzülüyorsun. Elinde her şey var. Sağlığın yerinde notların yüksek. Oyun oyna ders çalış. Yani zevk almaya bak. Ben YGS ye gireceğim ancak sıfırım diyebilirim çok az net yapıyorum. Polislik istiyorum o da 270 puan. Deneme sınavlarından Max 156 aldım. Ya ben ne yapayım? Yeni sen bunalıma giriyorsan benim ölmem gerekir. Yani diyeceğim o ki hayat can sıkmak için çok kısa. Tadını çıkart.

Mutlaka bir amacin, hayalin ya da umudun vardir... Amacsiz insan rotasiz gemiye benzer...
Gercekten hic ama hic bir amacin yok ise bence bu bir depreyona baslangic belirtisidir...

Yasamak icin yasama bence, hem endiselenme de ayni zamanda, amacsiz yasamak uzun ömürlü bir his degildir... Gelir gecer...

Genç yaşlarda bu durumlar normaldir. Hayat ilerleyip aileni kurduğunda düşünecek zamanın bile olmayacak Yani şimdi boşuna hayatı ve sonunu düşünme sadece meslek ve derslerine kafanı odakla. Bu durumlar sık yaşanırsa ufak bir doktor müdahalesi alabilirsin.

Her şeyin var ne diyebilirim ki. Meslek sahibin olduğunca ilgileneceğin fazlasıyla şey olacak.

Evden dışarı çık, arkadaşlarınla vakit geçir. Onlarla iletişim halinde ol, tek başına çoğu oyunda 1 bilemedin 2 saatten sonra sıkılırsın.
Kafanı rahatlatacak, bazı şeyleri unutmanı sağlayacak hobiler edin. Asosyel biri olabilirsin ama illa ki bir arkadaş grubun olmalı.

Bunları kafaya takmayın siz çıkın dolaşın.

Madem her şey yolunda o zaman biraz heyecan ve merak kat. Git kendine tam olarak zıt olan biriyle tanış kaynaş düşüncelerini sor kendini anlat o da anlatsın farklı bakış açıları edin. Ama zıt birisi olması lazım seni sinirlendirmesi gereken heyecanlandırması gereken.

Bence bir kültür patlaması yaşamalısın. İmkanın varsa farklı kültürlerden insanlarla tanış. Tee şarktan garba kadar birçok milletten en fazla iki insan tanı. O zaman iyi bir hayatın olduğunu ve daha çok şükretmen gerektiğini anlayacaksın. Hatta şükrün şükrü gerektiğini bile anlarsın.
Belki bunların hepsini yapmak için yaşın küçük ama gelecekte kesin yapmalısın. Hayırlı olsun İnşallah.

Haklısınız dediklerinizi düşüneceğim. Evet halime şükrediyorum benim durumumda olamayanlarda var. Bazen hayatım daha zor olsaydı belki hayatım biraz daha beni kassaydı her şey daha tatlı gözükecekti gibime geliyor. Hani derler ya ''Parayı sen kazansaydın bu kadar kolay harcayamazdın'' işte bana da öyle bir şeyler gerek. Önemseyebileceğim hayatta değer verebileceğim bir amaç bir hedef arıyorum yorumlarınızda geleceğimden bahsetmişsiniz mesleğime odaklanmamı söylemişsiniz evet sınavları ve geleceğimide düşünüyorum fakat bu artık yeterince ilgimi çekmiyor her sınavda 1 öncekinden daha yüksek alıyorum ortalamalar tavan İngilizce'mi her geçen yıl geliştiriyorum fakat bunları yaparken kendimi bir kukla gibi hissediyorum hayatım çok saçma ve anlamsız geliyor. Bunları yaparken kendimi bir makine gibi hissediyorum günlerim otomatik okula gidiyorum eve geliyorum ders çalışıyorum ve oyun oynuyorum her gün aynı her gün sanki daha önceden yaşadığım bir gün yarın ne olacak biliyorum yine okula gideceğim yine ders çalışacağım, her gün aynı muhabbetler, arkadaşlarım beni oyuna çağıracak ve tekrar yatacağım her gün ama her gün aynı tüm hayatım sanki bir kağıda yazılmış ve elime verilmiş gibi hissediyorum. Bazen okula gitmemek kaçmak istiyorum ama nedense cesaret edemiyorum sanki bu rutini kırsam kötü bir şeyler olacakmış gibime geliyor. Bazen aklımı kaçırdığımı düşünüyorum. Yazdıklarımı okudum da gerçekten psikolojik sorunlarım varmış gibime geliyor.