learnage
Kilopat
- Katılım
- 19 Şubat 2015
- Mesajlar
- 82
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Herkese selamlar.
Öncelikle neden böyle bir başlığı bu forumda açtığımı merak eden olursa açıklayayım: Çocukluk hevesleri, istekleri aynı olabilecek ve bazılarını gerçekleştirmiş kişilerin bu forumda olduğunu biliyorum.
Sosyal yaşam:
Asosyal olan bir insan olmadım. Ama şanssızlığımdan dolayı belki de bilmiyorum, öğretmenler ve arkadaş dediğim insanlar bana işin sonunda ağır şeyler yaşattılar. On dokuz yaşıma kadar sürdü bu. Lise bitti ben de rahatladım bu konuda fakat şu an yakın hissettiğim kimsenin olmadığı bir noktadayım. Ailem iyi insanlar fakat onlara da pek yakın hissetmedim kendimi açma konusunda. Babamdan harçlık almaya açlıktan okulda şekerim düşüp bayıldığım zaman başladım.
Sağlık:
Bütün olayın başı bu aslında. Şu an halıya bakarken bile korkuyorum. Desenlere bakamıyorum düşünürken.
Yukarıda bahsettiğim konu beni iyi etkiledi. Okulda değil belki ama kendi hayalleri konusunda bayağı çalışkan bir çocuktum.
Bilgisayar programcılığı (Linux çekirdeği, Linux altyapısı, işletim sistemi programcılığı) bu konular üzerine özellikle düştüm.
Eklemek istiyorum Linux hacking ile gram ilgim olmadı. Tamamen açık kaynak olması ve Linux üzerinden anlatıldığı için konular Linux'u tercih ettim.
Bu benim hayatımda evet, ben bunu yapmak istiyorum dediğim ilk noktaydı. Hatta bizim arabanın elektrik problemleri için bir kapalı devre tasarlayıp çözüme kavuşturmak gibi bir adım atmıştım.
Bunu yapmadan gözlerim uyarı vermeye başladı. Başlarda birkaç ışık çakması ve sonrasında lokal görme kayıpları.
Doktorlara bayağı danıştım.
En çok etkilendiğim gün evde idle açık halde doktora gittiğim gün doktorun bana ekrana bakma dediği gündü. Döndüğüm zaman devam etmek yerine bilgisayarı kapattım.
Sonrasında müzik ile ilgilendim. Klasik gitar icrası üzerine çalıştım. Sol kulağımda duyma kaybı, sağ kulağımda ise çınlamalar başladı. Bunlar da anlık fakat duyma kaybım kalıcı.
Biri seslenince ters yöne bakıyorum
bir yıl sınıf tekrarı yaptım okula gidememe ve okuldan eve gelme durumları yüzünden.
Şu an bulunduğum noktaya gelene kadar çok fazla ağladım, kustum, hatta bir dönem intihara kalkıştım fakat pek cesur değildim ve canım tatlı olacak ki beceremedi. İntihar anlık bir buhran içinde verilen mantıksız bir karardır. O dönem üst üste gelen olayların sonucuydu. Bunu unutmayın.
Hayatta kendime motivasyon bulmak ve yarından bahsetmek korkutuyor beni.
Yarın şunu yapalım dendiği zaman korkuyorum yarından. Ekrana bakmaktan, güneşli bir gün dışarı çıkmaktan, müzik dinlemekten, yarından.
Yakın zamanda nöroloji randevum olacak. Belki de 4 sene ardından nörolojik olduğu anlaşılır. Eğer tedavisi varsa hayatta en mutlu olduğum gün olacak. Hatta olmasın, hastalığa bir teşhis koysunlar yeterli. Varsın çözümü olmasın. Bu kayıpların ve biçimsiz görmenin (cisimleri orantısız görüyorum bir oranda) nedenini öğreneyim.
Daha da yazmak isterdim fakat bakacak gücüm yok. Biraz uyuyacağım, sonrasında yapabildiğim tek şeyi yapacağım. Ders çalışacağım. Siz neler yapıyorsunuz?
Bana diyecekleriniz varsa dinlemek isterim. Özellikle büyüklerimin. Fakat lütfen olayı kendini acındırmak olarak algılamayın. Sadece bunların nedenini bilmenizi istediğim için yazdım. Bir öneriniz, kendinizden eklemek istediğiniz şeyler varsa seve seve dinledim. Teşekkürler.
Öncelikle neden böyle bir başlığı bu forumda açtığımı merak eden olursa açıklayayım: Çocukluk hevesleri, istekleri aynı olabilecek ve bazılarını gerçekleştirmiş kişilerin bu forumda olduğunu biliyorum.
Sosyal yaşam:
Asosyal olan bir insan olmadım. Ama şanssızlığımdan dolayı belki de bilmiyorum, öğretmenler ve arkadaş dediğim insanlar bana işin sonunda ağır şeyler yaşattılar. On dokuz yaşıma kadar sürdü bu. Lise bitti ben de rahatladım bu konuda fakat şu an yakın hissettiğim kimsenin olmadığı bir noktadayım. Ailem iyi insanlar fakat onlara da pek yakın hissetmedim kendimi açma konusunda. Babamdan harçlık almaya açlıktan okulda şekerim düşüp bayıldığım zaman başladım.
Sağlık:
Bütün olayın başı bu aslında. Şu an halıya bakarken bile korkuyorum. Desenlere bakamıyorum düşünürken.
Yukarıda bahsettiğim konu beni iyi etkiledi. Okulda değil belki ama kendi hayalleri konusunda bayağı çalışkan bir çocuktum.
Bilgisayar programcılığı (Linux çekirdeği, Linux altyapısı, işletim sistemi programcılığı) bu konular üzerine özellikle düştüm.
Eklemek istiyorum Linux hacking ile gram ilgim olmadı. Tamamen açık kaynak olması ve Linux üzerinden anlatıldığı için konular Linux'u tercih ettim.
Bu benim hayatımda evet, ben bunu yapmak istiyorum dediğim ilk noktaydı. Hatta bizim arabanın elektrik problemleri için bir kapalı devre tasarlayıp çözüme kavuşturmak gibi bir adım atmıştım.
Bunu yapmadan gözlerim uyarı vermeye başladı. Başlarda birkaç ışık çakması ve sonrasında lokal görme kayıpları.
Doktorlara bayağı danıştım.
En çok etkilendiğim gün evde idle açık halde doktora gittiğim gün doktorun bana ekrana bakma dediği gündü. Döndüğüm zaman devam etmek yerine bilgisayarı kapattım.
Sonrasında müzik ile ilgilendim. Klasik gitar icrası üzerine çalıştım. Sol kulağımda duyma kaybı, sağ kulağımda ise çınlamalar başladı. Bunlar da anlık fakat duyma kaybım kalıcı.
Biri seslenince ters yöne bakıyorum
bir yıl sınıf tekrarı yaptım okula gidememe ve okuldan eve gelme durumları yüzünden.
Şu an bulunduğum noktaya gelene kadar çok fazla ağladım, kustum, hatta bir dönem intihara kalkıştım fakat pek cesur değildim ve canım tatlı olacak ki beceremedi. İntihar anlık bir buhran içinde verilen mantıksız bir karardır. O dönem üst üste gelen olayların sonucuydu. Bunu unutmayın.
Hayatta kendime motivasyon bulmak ve yarından bahsetmek korkutuyor beni.
Yarın şunu yapalım dendiği zaman korkuyorum yarından. Ekrana bakmaktan, güneşli bir gün dışarı çıkmaktan, müzik dinlemekten, yarından.
Yakın zamanda nöroloji randevum olacak. Belki de 4 sene ardından nörolojik olduğu anlaşılır. Eğer tedavisi varsa hayatta en mutlu olduğum gün olacak. Hatta olmasın, hastalığa bir teşhis koysunlar yeterli. Varsın çözümü olmasın. Bu kayıpların ve biçimsiz görmenin (cisimleri orantısız görüyorum bir oranda) nedenini öğreneyim.
Daha da yazmak isterdim fakat bakacak gücüm yok. Biraz uyuyacağım, sonrasında yapabildiğim tek şeyi yapacağım. Ders çalışacağım. Siz neler yapıyorsunuz?
Bana diyecekleriniz varsa dinlemek isterim. Özellikle büyüklerimin. Fakat lütfen olayı kendini acındırmak olarak algılamayın. Sadece bunların nedenini bilmenizi istediğim için yazdım. Bir öneriniz, kendinizden eklemek istediğiniz şeyler varsa seve seve dinledim. Teşekkürler.
