Cemaat yurdunda kalmayıp çok kolay bir durummuş gibi yazı yazan arkadaşlara ithafen kendi durumumu anlatıyorum. Psikolojik olarak seni çok zorluyorlar. Babam ben çok küçükken vefat etti, o nedenle amcam arada da olsa en azından bayramdan bayrama da görüşür konuşurduk, çok muhabbetim olmazdı öyle.
9. sınıfta okurken sınıfta kalmıştım, amcam da ben onu okutacağım, yanıma gelsin dedi, gidip gitmeme durumunu düşündüm ve en son karar vererek şehir dışına çıktım. 16 yaşımda tek başıma geldim İstanbul'a, nerede kalacağımı ve hangi okula gideceğimi dahi bilmeden. Sonra açık öğretim imam hatipe yazdırmış beni, neyse okuruz tamam dedim ve sonra bir cemaat yurduna yazdırmış orada kalmam için. Neyse, ona da tamam dedim kalırız, nitekim 3 sene kaldım. Sürekli yönetimle bir münakaşa içerisindeydim, sürekli kavga ediyorduk. Telefon yasak, sadece cumartesi 12 ve pazar akşam 5 arası telefonu kullanabiliyorsun, tatilin yok, tek boş günün cumartesi 12'den pazar akşam 5'e kadar. Sabah 6'da sabah namazına kaldırmalar, sonra saat 9'a kadar kuran dersi ve kahvaltı, 9'da müdür geliyordu ve saat 12'ye kadar yine kuran dersi ve Arapça dersi oluyordu. 12 ile saat 3 arası normal okul derslerine çalışıyorduk, saat 3'ten sonra okuldan gelen öğrenciler vardı, saat 5'te ikindi namazı ve sonra saat 6'ya kadar kuran dersi yine, ondan sonra akşam yemeği, akşam yemeğinden sonra akşam namazı kılınır ve sonra etüt saati olurdu. Etüt saatinden sonra yatsı namazı olurdu, her namazdan sonra da sohbet yaparlardı, sonra 30 dakika bir ara olur ve saat 10'da yatış zamanı olurdu.
Ardından dershaneye yazıldım yurttan biraz da olsa uzaklaşabileyim diye, belli bir zamandan sonra dershaneye de göndermemeye başladılar, izin vermiyorlardı artık gidersen yurttan çık diye baskı da yedim üstüne. Sürekli bunlarla kavga ettim, tartışıyorduk, 3 senede tek bir günüm dahi ne mutlu geçti ne huzurlu. Müdür yardımcısı sabah üstüme kapıyı kilitleyip gitmişti bir ara. Öğrencilerle ilgilenen üniversiteli bir abi vardı, o geldi açtı kapıyı, o sinirle ana avrat dümdüz müdür yardımcısının yüzüne sövdüm, tutmasalardı o sinir ve o psikolojiyle çok fena dövecektim, sırf sabah namazına kalkamadım diye bunlar.
Gece 11'de müdür yanına çağırır yatağımdan kaldırır, ne zaman yurttan ayrılacaksın diye de üstüne baskı kurardı, 2 kere bu durumu yaşadım gece vakti yatağımdan uyandırıp söylerlerdi bunları. Amcamdan dolayı kendileri yurttan atamıyolardı, amcama söyleyin ben defalarca anlattım ama almıyor yurttan dedim, ben de çok meraklı değilim burada kalmaya dedim, amcama dahi anlatamadılar. En sonunda psikolojik olarak o kadar çöktüm ki, psikologa gitmeye başladım o da işe yaramayınca 5 ay sonunda gitmeyi bıraktım ve en son olarak da psikiyatriste gittim o da antidepresan ilacı verdi.
Son sene geldi, artık 3. senemde yurttan artık ayrılmak istediğimi söylüyordum amcama, beni dinlemiyordu, inanmıyordu. En sonunda anneme dedim yeter artık çıkmak istiyorum yurttan diye, artık intihar edecek noktaya kadar gelmiştim, en sonunda dayanamayıp yurttan kaçtım, hem annemle aram kötü oldu hem de amcamla, ne bana inanıyorlardı ne de yurttan çıkmama müsaade ediyorlardı.
O ortamı yaşamayan, bilmeyen herkes için kolay görünebilir ama yaşayan daha iyi bilir ne kadar zor olduğunu, öyle dışarıdan göründüğü kadar kolay bir mesele değil bu. Sonunda yurttan kaçtım, aklıma geldikçe o yaşadıklarım hala çok sinirlenirim, Allah kimseyi cemaat yurdunda kalacak kadar çaresiz bırakmasın.
