Depresyon ile nasıl başa çıkıyorsunuz?

talhaca

Hectopat
Katılım
31 Ekim 2020
Mesajlar
181
Makaleler
1
Yer
yok kızım marstayım şuan
Selamlar, iyi geceler. Umarım herkes iyidir. Bu kategorideki son başlıklara bakınca yalnız olmadığımı fark ettim. Konuyu zaten biliyorsunuz. Türk mizahının bir parçası haline gelmesi ile pek ciddiye alınacağını düşünmüyorum. Ama iki haftadır sürekli yalnızlık ve gelecek kaygısı, beni çok yormaya başladı. Her zamanki gibi bilgisayarda vakit geçiremiyorum. Sosyal medya sarmıyor. Günlerce iş aradım ama bulamadım. Şu an da tek yaptığım, sürekli olarak yorgun hissetmek ve yatağıma uzanmak. Bu yazıyı yazmamın sebebi ise, bunu birileri ile paylaşarak bir nebze de olsa rahatlamak. Yani seni seven insanların olmadığını düşünmek, birisiyle samimi bir sohbet edememek bayağı yorucu. Bunun üstüne, ailenin istek ve ihtiyaçlarını yetiştirebilecek bir ekonomiye sahip olmamaları. Ülkede her gün başka saçmalığın gündem olması ile haberlere de bakmamak gerek. Çok fazla düşününce, inandığın dini ve ölümü de içine katıyorsun. Üstüne bir de "ergen indie şarkıları" da eklenince, "hah ben depresyona girmişim" diyebiliyorsun. İki haftadır bu durumu çekiyorum ama bir türlü adına "deprasyon" diyemedim. Ailem ile konuşmak istemiyorum. Konuşunca ciddiye almadıklarını ve basit ergen problemleri olduğunu, gözlerinden anlayabiliyorum. Maalesef ülkemde sessizce "deprasyon" dahi geçiremiyorum. Geçen son ses arabalar, yan sokaktaki düğün; kalabalık aile evindeki bağrışma...

Yazarken dahi iki üç kere arkama yaslanarak uzun bir "of" çekiyorum. Sadede gelmek gerekirse, siz "deprasyon" ile nasıl başa çıkıyorsunuz? Konuşacak birileriniz var mı?

Bolca sevgiler :)

belki de birkaç güzel sene sonrası bu konuya bakıp: "ne ergenlik geçirmişim be!" diyeceğim. Ama inanın şu an çok yoruyor.
 
Son düzenleyen: Moderatör:
Çalışıyorum sadece...
Şarkı dinlerim spor yaparım olmadı bir şeyi söküp açarım🙃
Bu içeriği görüntülemek için üçüncü taraf çerezlerini yerleştirmek için izninize ihtiyacımız olacak.
Daha detaylı bilgi için, çerezler sayfamıza bakınız.
 
Selamlar, iyi geceler. Umarım herkes iyidir. Bu kategorideki son başlıklara bakınca yalnız olmadığımı fark ettim. Konuyu zaten biliyorsunuz. Türk mizahının bir parçası haline gelmesi ile pek ciddiye alınacağını düşünmüyorum. Ama iki haftadır sürekli yalnızlık ve gelecek kaygısı, beni çok yormaya başladı. Her zamanki gibi bilgisayarda vakit geçiremiyorum. Sosyal medya sarmıyor. Günlerce iş aradım ama bulamadım. Şu an da tek yaptığım, sürekli olarak yorgun hissetmek ve yatağıma uzanmak. Bu yazıyı yazmamın sebebi ise, bunu birileri ile paylaşarak bir nebze de olsa rahatlamak. Yani seni seven insanların olmadığını düşünmek, birisiyle samimi bir sohbet edememek bayağı yorucu. Bunun üstüne, ailenin istek ve ihtiyaçlarını yetiştirebilecek bir ekonomiye sahip olmamaları. Ülkede her gün başka saçmalığın gündem olması ile haberlere de bakmamak gerek. Çok fazla düşününce, inandığın dini ve ölümü de içine katıyorsun. Üstüne bir de "ergen indie şarkıları" da eklenince, "hah ben depresyona girmişim" diyebiliyorsun. İki haftadır bu durumu çekiyorum ama bir türlü adına "deprasyon" diyemedim. Ailem ile konuşmak istemiyorum. Konuşunca ciddiye almadıklarını ve basit ergen problemleri olduğunu, gözlerinden anlayabiliyorum. Maalesef ülkemde sessizce "deprasyon" dahi geçiremiyorum. Geçen son ses arabalar, yan sokaktaki düğün; kalabalık aile evindeki bağrışma...

Yazarken dahi iki üç kere arkama yaslanarak uzun bir "of" çekiyorum. Sadede gelmek gerekirse, siz "deprasyon" ile nasıl başa çıkıyorsunuz? Konuşacak birileriniz var mı?

Bolca sevgiler :)

belki de birkaç güzel sene sonrası bu konuya bakıp: "ne ergenlik geçirmişim be!" diyeceğim. Ama inanın şu an çok yoruyor.

Telefonu alın ve odanızdan çıkıp ailenizin yanında bir şeyler yapın mesela ben babamın yanındaki kanepede oturup onunla televizyon izliyorum.
 
Moderatör arkadaşım, bildiğim kadarıyla "deprasyon", "depresyon" diye yazılıyor. Kolay gelsin...
 

Dosya Ekleri

  • IMG_20210724_012229.jpg
    IMG_20210724_012229.jpg
    95,4 KB · Görüntüleme: 221
Yok deprosyen
Selamlar, iyi geceler. Umarım herkes iyidir. Bu kategorideki son başlıklara bakınca yalnız olmadığımı fark ettim. Konuyu zaten biliyorsunuz. Türk mizahının bir parçası haline gelmesi ile pek ciddiye alınacağını düşünmüyorum. Ama iki haftadır sürekli yalnızlık ve gelecek kaygısı, beni çok yormaya başladı. Her zamanki gibi bilgisayarda vakit geçiremiyorum. Sosyal medya sarmıyor. Günlerce iş aradım ama bulamadım. Şu an da tek yaptığım, sürekli olarak yorgun hissetmek ve yatağıma uzanmak. Bu yazıyı yazmamın sebebi ise, bunu birileri ile paylaşarak bir nebze de olsa rahatlamak. Yani seni seven insanların olmadığını düşünmek, birisiyle samimi bir sohbet edememek bayağı yorucu. Bunun üstüne, ailenin istek ve ihtiyaçlarını yetiştirebilecek bir ekonomiye sahip olmamaları. Ülkede her gün başka saçmalığın gündem olması ile haberlere de bakmamak gerek. Çok fazla düşününce, inandığın dini ve ölümü de içine katıyorsun. Üstüne bir de "ergen indie şarkıları" da eklenince, "hah ben depresyona girmişim" diyebiliyorsun. İki haftadır bu durumu çekiyorum ama bir türlü adına "deprasyon" diyemedim. Ailem ile konuşmak istemiyorum. Konuşunca ciddiye almadıklarını ve basit ergen problemleri olduğunu, gözlerinden anlayabiliyorum. Maalesef ülkemde sessizce "deprasyon" dahi geçiremiyorum. Geçen son ses arabalar, yan sokaktaki düğün; kalabalık aile evindeki bağrışma...

Yazarken dahi iki üç kere arkama yaslanarak uzun bir "of" çekiyorum. Sadede gelmek gerekirse, siz "deprasyon" ile nasıl başa çıkıyorsunuz? Konuşacak birileriniz var mı?

Bolca sevgiler :)

belki de birkaç güzel sene sonrası bu konuya bakıp: "ne ergenlik geçirmişim be!" diyeceğim. Ama inanın şu an çok yoruyor.
Profile bile üzgün emoji koymuşsunuz. Kendinizi üzgün olmaya şartlarsanız üzgün olursunuz. Mutlu olun ailenizle vakit geçirin. Hiç yapmadığınız şeyler yapın. PC oynuyorsanız TV izleyin. Arabaya biniyorsanız bisiklet sürün, CS oynuyorsanız LOL oynayın, tavuk döner yiyorsanız sosisli yiyin, ayran içiyorsanız kola için...
 
Son düzenleme:
Sert spora başla powerlifting öneririm. Yüksek yoğunluk yüksek şiddedde antrenmanlar hem zevkli hem güç kazanıp öz güven kazanırsın. Geçen sene YKS iyi yapamadım bu sene sözel çözdüm pek fena gelmez diye düşünüyorum. Her neyse ama dershaneden çıkıp o salona girince gün içindeki düşük enerjim ortadan kalkıp Beast moda geçiyorum. Sanada öneririm spor = antideprasan. Bir de kesinlikle psikiyatriye falan gitme ilaç değil uyuştucu resmen aptallaşırsın.
 
En ufak şeyden bile mutlu olmasını bileceksin. Hiç bir zaman enerjini düşürme, bu senin elinde olan bir şey. Enerjimin düşük olduğunu anladığım zaman (depresyona girdiğim zaman) kendi kendime, KENDİNE GEL LAN NE BU HAL? Diye kendime kızıyorum ya da enerjimi yükseltmeye çalışıyorum, depresyon sürem 20 dakika sürüyor ya da 1.5 gün. Kısacası hemen depresyondan çıkıp bazı şeyler ile kendimi mutlu ede biliyorum. Üç günlük dünya tadını çıkarmak lazım.
 

Yeni konular

Geri
Yukarı