Furkan GRFN
Hectopat
Saat gece 4. çekirdeğim önümde dizi izleyip yiyorum. 17 dakika sonra olacaklardan gram haberim yok. İlk önce oturduğum koltuk sallandı başım döndü sandım. Bir anda deprem aklıma dank etti, tabii o sırada bilgisayar masası da sallanmaya başladı. Düşmemek için masayı tutuyorum. Direkt kalktım ailemi uyandırmak için. Babam kalkmış üstünü giyiyor ve annemi bağırarak çağırıyor. Abim de zaten uyanikmis. Salonda toplandık hepimiz tabii o sırada deprem az bir şey durdu tabii bu anlattıklarım 10 15 saniye de yaşanıyor. Deprem durdu zannedip inmeye gerek yok diyecektim ki, deprem tekrardan hızlanmadı mı? İşte o an evet tamam öldük dedim. O kadar şiddetli sallanıyorduk ki aklıma gelen düşünceler aptmanın altında kaldığımız en kötüsü acı çekerek ölecek olmamızdı. Tam o sırada evde olan içi dolu karton yere düştü kendime gelip direkt kapıyı açtım ne olursa olsun artık diye 4. kattan aşağıya inmem eminim ki en fazla 5 saniye sürmüştür. O kadar hızlı çıktım ki giriş katta oturan insanlar daha yeni çıkmaya başlıyor. Disardayim deprem halen devam ediyor hissediyordum çünkü. Neyse ki sağ salim herkes çıktı apartmandan. Apartmanimiz hasar almadı. 45 yıllık olmasına rağmen. Diyeceğim ve anlatmak istediğim şudur ki, o an anlıyorsunuz ki, neye sahip olduğunuz değil kimlere sahip olduğunuz önemli.
Son düzenleyen: Moderatör: