Evcil hayvanını kaybetmenin üzüntüsüyle nasıl başa çıkılır?

Sadeceteknoloji dedi:

Kardeş üzülme demiyorum üzül fakat bilki Dünya'da ki herşey ölümlü. Kendini buna hazırla yoksa büyük bir kayıp sonrası hayattan koparsın, ölümde hayatın bir parçası. Umarım en kötü kaybın evcil hayvanın olur .

Genişletmek için tıkla...

hellaboutthat dedi:

Allah rahmet eylesin kedinin bir sıkıntısımı vardı acaba?

Genişletmek için tıkla...

enemaque dedi:

Ölümüyle ilgili kendinizi suçlamayı bırakmanız lazım öncelikle.
Hayvan bile olsa kayıplarda yas süreci olabilir ve normaldir. Acınız taze, yasınızı üzüntünüzü yaşayın bunu bastırmaya çalışmayın. Günler geçtikçe normal yaşantınıza dönmeye çalışın. Kedinize ait hatıraları yaşatabilirsiniz. Böylelikle ileride onu unutma endişenizi de gidermiş olursunuz. Unutursam ona ihanet etmiş olurum düşüncesiyle kendini suçlayan insanlar da olabiliyor.

Genişletmek için tıkla...

Nicksizfury dedi:

O hayvanı çoğu insandan daha fazla seviyordum. Acısı biraz burktu. Hatta biraz değil ciddi derecede. Şu an ne yapacağımı bilmiyorum. Her sabah yanıma gelirdi beni uyandırırdı. Bugün kaltığımda ise hiçbir şey yoktu.

Hocam hayır hiçbir sıkıntısı yoktu. Ne olduysa birdenbire oldu. Ne olduğunu bile anlayamadım.

Hocam ben onu hiç unutmak istemiyorum ama. Kalsın bir yerde böyle iyi. Unutursam kendimi daha da boşlukta hissederim.

Genişletmek için tıkla...

Gwynbleidd 00 dedi:

Geçmiş olsun öncelikle. Evcil hayvan hasretini, üzüntüsünü bende biliyorum hocam. Bizim evde kedi, köpek beslemememiz yasaktı. Nedeni annem hiç sevmezdi, hayvanları değil ama şayet kedileri çok sever mama koyar, soğuk günlerde kulübe yapar koyarız falan. Ama annem hafif astım hastası olduğundan tüye karşı alerjisi var. Bu yüzden evde sevemezdi kedi. Ama hep dışarda beslediğimiz kediler oldu.

Tamam kedi, köpek yasak o zaman muhabbet kuşu alalım dediğimizde de malum o hayvanda tüylü olduğundan reddetmişti. Bir gün ansızın saksının önüne sapsarı bir muhabbet kuşu kondu. Aylardan aralık. Üşümüştü. Annem hemen düşünmeden almaya karar verdi. Aldık içeri kafes yoktu. Bizde ufak bir kolinin içine koyduk. Üşümekten hareket daha edemiyordu. Aldığımız gibi adını boncuk koyduk. Klişe ama sevmiştim hemen. Zamanla ailemizin bir üyesi haline gelmişti. Biz ona oda bize çok alışmıştı.

Ansızın bir gece titreyerek gagası açık bir şekilde öldü maalesef. 4-5 kadar gagasında bir problem vardı ama. Geçer dedik. Geçmedi... Daha da kötü oldu. Onun öyle titreyerek ölmesine tanıklık ettiğim için çok üzgünüm. Aklımdan çıkmıyor. 2-3 Saat ağladım durmadan. Şokunu 1 hafta kadar atlatamadım. Her sabah kalktığımda bir ses eksikti artık maalesef.

Çok üzülüyor ağlıyoruz ama zamanla her şey gibi unutuyoruz hocam. Önünün de ki 1 hafta zor geçecek. Başınız sağ olsun. Allah kimseyi evcil hayvanı ile sınamasın.

Genişletmek için tıkla...

Nicksizfury dedi:

Arkadaşlar ilk defa böyle bir konu açıyorum ama cidden çok daraldım. Dün kedim Davutu kaybettim. Kollarımda öldü. O saatten beri içimde bir sıkıntı var. Hiçbir şey yapasım gelmiyor. Sanki içime bir sıkıntı oturdu. Aklıma geldikçe boğazım düğümleniyor, içimde ki o sıkıntılı his daha da büyüyor ve bu da beni boğuyormuş gibi hissediyorum. O anı aklımdan çıkaramıyorum. Kollarımda vefat etti. Her şey o kadar hızlı oldu ki ben ne olduğunu bile anlayamadım. Salak gibi hissediyorum kendimi. Keşke diyorum ya keşke fark edebilseydim. Küçücükken sokakta bulup almıştım evime. O kadar şirin bir şeydi ki anlatamam. Hayatımda gördüğüm en şirin hayvan olabilir. Ama bugün o dünyalar tatlısı şirin hayvan kollarımda öldü ve bense hiçbir şey yapamadım öylece izledim. Bu histen nasıl kurtulabilirim arkadaşlar? Bununla nasıl başa çıkabilirim? Duvarlar sanki üstüme üstüme geliyor.

Genişletmek için tıkla...