Bence yanlış düşünmüyorum. Babası işsiz olan bir çocuk gerek beslenme, gerek eğitim açısından kaliteli bir yaşam sürebiliyor mu? Süremiyor. Artık herkes işsizlikle, az maaş ile sınanıyor. Babamın veya benim de işten çıkarıldığımız veya zorla istifa ettiğimiz zamanlar oldu. Bunu siz, ben ve başkaları sürekli olarak yaşıyor.
Bu yüzden kendine bile zar zor bakan bir insan, diğer insanların sorumluluklarını asla alamaz. Ha nasıl ayakta duruluyor? Çocuklar 10 yaşından itibaren çalışmaya başlıyor. Adam akıllı sosyal hayatı olmuyor. Bir gün yarı tok, bir gün tamamen aç geziyor. Belediyeden ücretsiz yardımı biz de almıştık. Yanlış hatırlamıyorsam ben çocukken haftada 3 gün ücretsiz olarak ekmek alıyorduk.
Benim yaşadıklarımı, benim çocuğum veya karım niye yaşasın? İmtihan sizce bu mudur? Ben, cidden düşüncelerimin gayet yerinde ve mantıklı olduğunu düşünüyorum. Bu devirde ilkokul mezunu veya ortaokul terk bir insan çocuk yapamaz. Çünkü bu devirde üniversite mezunu bile kara kara düşünürken, ilkokul terk olup, hiçbir meslek ile alakası olmayan bir insan aile yapamaz/kuramaz. Onun yaptığı şey, aile kurmak değil, eşine ve doğacak çocuklarına cehennem hayatı yaşatmaktır.
Ayda 1.600 TL geliri olan bir adamın, evlenip, üstüne 2 tane, hatta 3 tane çocuk yapması akıl karı iş değildir. Bereketi gelir bir yerden kafasıyla yaparlar çocukları, sonra ya zorla dilenci yapılırlar, ya da doğduktan 1 yıl sonra bebeği çöpe atarlar. Evden çıkın, sokaklarda gezin ve görün. Haklı mıyım, değil miyim kendi gözlerinizle görün. Olmadı her gün haberleri takip edin, vaziyet neymiş iyice anlayabilelim.
Elimde olsa aylık en az 4500 TL geliri olmayan bir kişinin çocuklu aile kurmasını yasaklardım. Daha kendimize yetemiyoruz, kuracağımız ailedeki diğer insanlara nasıl bakalım ki? Zulümden başka bir şey değil.
Kimisi aylık 7.000 TL kazanmasına rağmen, "Ya acaba çocuk yapsam, ona kaliteli bir hayat sunabilir miyim?" diye düşünürken, kimisi de 2.000 TL maaş ile 5 tane çocuk yapar. Buna bi' dur demek lazım. Haklı değil miyim?
Tabi ki hayatımdan vazgeçmem. Ama kendi kendime bunu demişliğim vardır. Ve ben de dahil bunu diyen sayısız insan olduğuna adım gibi eminim. İntihar edeceğimizden değil, sıkıntıdan söylüyoruz. Yoksa ben de oldukça gamsız birisiyimdir. Üstüme ceketimi atar, sokakta uyurum, yine de bir şeylere tutunmaya çalışırım. Canıma niye kıyayım yahu?
Ayriyeten artık "Çocuk işçi" kavramı çok normalleşti. Sokağa çıkıyorum, her dükkanda en az 1 tane çocuk. Cidden insanlar bu durumu 1 gram garipsemiyor. Ne zaman içimize işledi, ne zaman kabullendik bilmiyorum ama Türkiye olarak, çocuk işçileri çoktan kabul etmişiz. Hatta çalıştığı için tebrik falan ediyoruz, saçmalık.
Doğru ve yeterli beslenemediği için, dünyaya engelli çocuk getiren anneler var.
9-10 yaşından itibaren çalışmaya başlayan çocuklar var.
Her köşenin başında en az 1 tane dilenci çocuk var.
Ama galiba biz bu insanları görmek istemiyoruz.