Önceki oyunda Atreus'un tanrı olduğunu öğrenmesinden sonra oyuncu olarak Atreus'a 1-2 saatlik bir sekans boyunca gıcık olmuştuk, bir sebebi olduğu için gayet katlanılabilir ve anlaşılabilir bir sekanstı. Bu oyunda ise oyunun başından beri Atreus gıcık bir tavır takınmış. Oyuncu olarak bence bu katlanılabilir bir şey değil. Özellikle de Kratos'un küçücük çocuğa söz geçiremediğini görmek hiç katlanılabilir bir şey değil. Tek eliyle başını gövdesinden ayıracağı boyutta çocuk gelmiş Titanları katleden adama "Kes." diyor, Kratos da "Konuşmana dikkat et." demek ile yetiniyor.
Birinci oyunda epik boss savaşlarının azlığından şikayet etmiştik, şükür etmeliymişiz haberimiz yok. İlk oyundaki tüm Baldur boss fightları Ragnarok'taki herhangi bir boss fight'tan kat kat daha iyi.
Tanrılar sırf senaryo işlesin diye çok hafife alınıyor. Heimdall'a o mızrağın da işlememesi lazım mesela. Veya düşün, Odin'in favori tanrılarından olan Baldur'u ve Thor'un çocuklarını öldürüyorsun ama oyunun başındaki ufak dövüş sekansından sonra 9 diyar elini kolunu sallaya sallaya geziyorsun. Odin'in o diyarları dar etmesi lazım normalde oyun boyunca.
Santa Monica altın tepside sunulmuş bir fırsatı elinin tersiyle itti. Çok değil, bir tane Spartan Rage görseydik deli gibi patlardı oyun. Ama göremedik.
Daha çok sayarım ancak yazı uzamasın maksat. Tabii ki ilk oyundan daha iyi yaptığı şeyler var. Yan karakterlerin işlenişi, açık dünyanın genişliği vb. ögeler. Ancak benim için çok şey deneyip bazılarında başarılı olup bazılarını beceremeyeceklerine aynı ilk oyundaki gibi az şey deneyip hepsini tam yapmaları önemli. İlk oyunda senaryo, hikaye akışı vs. her şey yerli yerinde. İkinci oyunda gereksiz yere uzatılan sekanslar da var olması gerekenden kısa olan sekanslar da var.
