Hayatınızın dönüm noktası nedir?

Bir tarafımı da yırtsam bir başkasının gözüne girmenin bir faydasının olmadığını ve kişiyi değersiz kıldığını fark etmem ilk başlangıc olup bir insanın peşinden aylarca koşturduktan sonra ne kadar sahip çıkarsam o kadar arkamdan vurulduğunu anlamam son nokta oldu benim için, o vakitten beridir ne insanlarla çok samimiyim, ne salak saçma hareketlerde (sosyal medyada gezinen ve kendine alfa diyen asalakların alasıydım önceden, şimdi Twitter’a giriyorum arada onun sebebi de hükümet yandaşı olmayan haber arama ihtiyacım) bulunuyorum, ne o zamandan beridir birisi ile beraber oldum (hatta hayatımın en büyük pişmanlıklarından birisini yaşıyorum bundan dolayı), ne zamanımı çok boşa harcıyorum (en boş zamanım forumlar+gitar ve birisinde kendimi rahatlatıyorken birisinde elimden geldiğince başkalarına yardım etmeye çalışıyorum, çok boş bir aktivite değil bence). Bunun faydasını hem maddi hem de manevi olarak son 2 yıldır bariz şekilde görüyorum (çevremin görgü ve ahlak seviyesi hatta direk çevrem değişti, ahlak yoksunu insanları hayatıma bile sokmuyorum, başta konuşmam ve bilgim olmak üzere kişiliğimde pozitif yönde bir değişme oldu, birisi beni seviyor diye ve kendi şevketim icin bir başkasından yararlanmıyorum, göz boyama propagandalarını çok rahat anlayabiliyorum, fikirlerimin çoğu bana ait, birçok filozofun fikirlerini okuduğumdan konuşmalarda cahil gibi kalmıyorum eskisi gibi ve tavsiye ederim, hayatınızı bir başkaları için harcamayın).
 
Yıl 2001. Üniversiteye yeni başlamışım ve bilgisayarla ve oyunlarla ilgili hiçbirşey bilmezken, bölümde başarı sıralamasında üçüncü sınıfa kadar hep ilk 5'e giriyordum. Sonra web tasarımcı bir arkadaşla tanıştım ve bilgisayarla beni tanıştırdı. Özellikle de oyunlara öyle bir daldım ki, artık bırakın ilk 5'e girmeyi, sondan 5. oluyordum. Bir yıl uzatarak bitirdim okulu, zor toparladım. :D
 
Çocuğumun doğması ve o doğduktan sonra her şeyle hayatım kazancım ve dünya görüşümün dik bir ivmeyle yükselmesi. Çocuk yokken gördüğün çoğu olayı tekrar görünce, ne kadar zor olduğunu fark etmek. Sorumluluk yokken hayat laylaylom oluyor, sorumluluk gelince ne kadar saçma şeylere kafa yorduğunu fark ediyorsun ve neredeyse hiçbir şeyi takmamayı öğreniyorsun.
Yani güzel bir şey kötü değil :) (Rızkı verenin gerçekten Allah olduğunu en iyi şekilde anladığım olay, çocuk olursa kim nasıl hangi parayla bakacak diyenler için )
 
Rızkı verenin gerçekten Allah olduğunu en iyi şekilde anladığım olay, çocuk olursa kim nasıl hangi parayla bakacak diyenler için.
Sonra çocuğuna bi' ayakkabı alırken 50 kere düşünürsün değil mi? Rızkı veren Allah'tır diyip 3-4 çocuk yapmanın ne mantığı var. Adam daha kendine bakamıyor bir de çocuğa mı bakacak. Avrupalılara bi' bak bakalım çocuk yapma oranları ne alemlerde onlar neden Allah rızkını verir diyerekten çocuk yapmıyorlar? Çocuk yapacaksan iyi ve düzenli gelire sahip olmak gerekiyor yoksa çocuğa hayatı zindan etmenin bir anlamı yok.
 
Uyarı! Bu konu 5 yıl önce açıldı.
Muhtemelen daha fazla tartışma gerekli değildir ki bu durumda yeni bir konu başlatmayı öneririz. Eğer yine de cevabınızın gerekli olduğunu düşünüyorsanız buna rağmen cevap verebilirsiniz.

Yeni konular

Geri
Yukarı