Hemofili b hastası bir bireyim. Hastalığıma sahip insanlarda pıhtılaşma düşük seviyelerde. Bende şiddetli hemofili yani yüzde 1'den az bir pıhtılaşmaya sahibim. Hayatım çok zorlu geçti. Küçükken yere düşüyordum, kalçam şişiyordu, morarıyordu. Çok zorlu sakatlıklar geçirdim. Güç bela bugünlere bir uzvunu kaybetmeden geldim. Ama psikolojim çok etkilendi. Küçükken futbol oynardım ailem hep kızardı, bir yerin kanama geçirir derdi. İçimde bir ukte kaldı. Bir şekilde futbolu bıraktım. Bu sefer de basketbola ilgi sardım. Basketbola başladım. Ailem yine kızdı. Biliyorum bana temas gerektiren sporlar zararlı ama olmuyor arkadaşlar. Yapamıyorum. Spor yapmaktan başka akıl sağlımı koruyabileceğim bir şey yok. Bilgisayarım yok. Spor salonuna gitmeye başladım, hastalığım yüzünden bıraktım. Ne yapacağım? Hayatımın en enerjik ve güzel dönemlerini psikolojim bozulmadan nasıl atlatacağım? Bazen bu hastalığın bende olduğuna isyan ediyorum ama elimden bir şey gelmiyor. Benimle aynı hastalığa muzdarip 2 kardeşim de var. Onlar da ağır şeyler yaşadı. Ama asıl babama üzülüyorum.
Omuzlarına çok yük oldum. Bazen geceleri babamı düşünüp ağlıyorum. Babamın yerinde olsam dayanamazdım. Kim evladının yürüyemediğini, diğer çocuklar gibi olamadığını görmek ister ki? Rahatsızlık verdiysem kusura bakmayın. İçimi dökmek istedim. İyi geceler.