Herkes çocukluk anılarını anlatsın

Merhaba. Aklıma böyle bir konu aklıma geldi. Herkes komik çocukluk anılarını anlatsın. Ben başlıyorum. Bir abi kalçama vurmuştu, küçükken. Ben de bir şey olmuş mu diye bakınca ikiye ayrılmış diye ağlamıştım. Sıra sizde

Aynısını sosyal medyada görmüştüm. Küçükken öğretmenimin pantolununa basmıştım

5-6 yaşlarındaydım yeni taşınmıştık bisiklet sürüyordum bende merak etmiştim tek başıma 1 sokak ileriye gitmiştim o sokaktan geçmeye korkmuştum bir sürü çocuk vardı bende geri döneyim demiştim ama dönememiştim sonra ağlamaya başlamıştım bir adam benim ağladığımı görmüştü yanıma geldi ve polise götürdü sonra polis bana su falan vermişti sonra babamlarda beni aramaya çıkmıştı ben camdan bakıyordum tam o sırada da babamların arabasını gördüm ve mutlu oldum dışarı çıkıp onların yanına gitmiştim. Böyle bir anım .

Sokaktakilere yumurta fırlatıyordum. Karşıdaki evin camına gelmişti birazı ve o korkuyla eve dönüp buzdolabının arkasına saklanmıştım. Karşıdaki komşu da oldukça tanıdıktı aslında.

Hatırlayamıyorum ki

Ana sınıfında pantolonumun düğmesini açamıyordum, hocaya söylemeye de utanmıştım. Büyük tuvaletimi yapmışım sırtıma kadar gelmiş. Annem geldi okula eve gittik temizledi falan çok utanmıştım. O gün bugündür belki 10 defa pantolon giymemişimdir okul dışında .

Ortaokulda öğretmen sandalyesine kuvvetli Japon yapıştırıcısı dökmüştük. Gerisini ne ben söyleyeyim ne siz merak edin...

Sandalyeye yapıştırıcı döken gerizekalılardan bana da denk geldi. Oturmuştum, hatırlamak bile istemiyorum. Bir defa da birisinin sandalyesine su dökmüştüm, sonra yanlışlıkla tuzak kurup beni oturttular
Eden bulur arkadaşlar, yapıştırıcı dökenle ahirette görüşecez

Markette annem sandığım bir kadına sarılmıştım ama bu olay yaşandığında 14 yaşındaydım...

Çocuğun tekiyle parkta kavga etmiştim. Sonra yine o gün bisikletle dolaşırken bir bakkalın önünden geçtim. Kavga ettiğim çocukla babası bakkalın önünde oturuyordu, orası onlarınmış. Beni görünce daha önce kavga ettiğimiz için küfürlü cümleler kurdular. Ben onlara bakarken dengemi kaybedip düştüm. Bu duruma güldüler ve hakaret ettiler. Gidip ceplerime 10-12 tane taş doldurup oraya geri döndüm, dükkanın camlarını, dışarıda duran içecek dolabının camlarını indirdim. Kırmadığım iki tane cam kalmıştı o da çocuğun babasının gözlük camlarıydı . Tabi bu zamanda olsa kamera falan direkt başıma iş açılırdı ama o zamanlarda kameranın varlığından bile habersizdi çoğu dükkan. Adam çıktı kapının önüne şöyle bir baktı ne oluyor diye. Adamı görünce dedim, Ne oldu bilmem neyin çocuğu gülerken iyiydi. Dükkanın mahvolması ve ettiğim küfrün üstüne adam o koca göbeğine rağmen adeta bir mustang gibi şahlandı ve bana doğru koşmaya başladı, arkamdan saydırıyor yok seni öldüreceğim gel buraya falan. Bisikletle hızlıca kaçtım, ara sokaklardan caddeye kadar geldik ve anca o zaman peşimi bıraktı. Çocukluğuma dair en net hatırladığım anılarımdan birisi. Sanırım o zamanlar çocuk olmama rağmen fazla adrenalin ve korku, sinir gibi duyguları içerdiği için aklımda yer edindi. Hayatımda nefreti ilk o zaman tanıdım.