İçimi döküyorum

Yago dedi:

Ben de yazın öyleydim. Okul başladığı zaman biraz daha iyi oldum. Kendime hedefler koydum ve başarmak için zorladım kendimi. Ve şuan o günleri atlattım şükür.

Evet demesi kolay yapması zor fakat ilgi alanlarını bulman gerek. Sonrasına ilk başlarda zorlanacaksın fakat sonrasında bu günleri atlattığını göreceksin.


Ek olarakta bir psikolog'tan destek almayı düşünebilirsin. Gerçekten yararı olabilir. Bende zamanında gitmiştim çok yararını gördüm diyebilirim.

Genişletmek için tıkla...

AsjasFıdas1000 dedi:

Yapmak istediğin bir şey yok mu? Müzik aletlerine vesaire ilgin yok mu?

Kitap okuyor ya da spor yapıyor musun? Spor derken düzenli olarak bir salona yazıl ve oraya git demiyorum. Zaten maddi sıkıntın varmış. Ben de fitness yahut tekvandoya falan gitmiyorum ama günde 3 saat yürüyüş yapıyorum. Bu tüm stresimi atıyor, içimi huzurla dolduruyor. O an agresif isem agresifliğime de ilaç gibi geliyor. Yürüyüş boyunca o renkli çiçekleri görmek, ağaçları görmek, sokaktaki köpekleri, kedileri görmek, parklardaki süs havuzuna ya da gökyüzüne bakıp, derin bir nefes çekmek. Üstelik akşamları bunlar çok hoş oluyor. Bunlar belki kimilerine saçma geliyor olabilir ama bana göre terapi gibi bir şey. Rahatlatıyor yürümek.

Onun harici herhangi bir şeye ilgin falan yok mu ki? Mesela bilime, edebiyata ya da tarihe falan ilgin nasıl? Bunlarla ilgili kitaplar, makaleler okuyabilirsin. Ben geçmişimizi tanımak adına Türkiye Cumhuriyeti tarihindeki eski yazarları, edebiyatçıları, eğitimcileri, bilim insanlarını ve felsefecileri tanımaya çalışıyorum. Mesela en basitinden Berna Moran ya da Aydın Sayılı diyebilirim. Geçmişteki insanları tanımayı ve eserlerini incelemeyi seviyorum. Hem sevdiğim bir şey ile uğraşırken zaman da geçiyor, sıkılmamış oluyorum.

Paramız yoksa yok. Kendimizi bir şeylerle şartlarsak, örneğin 4000 TL'lik bir bilgisayarı almanın hayalini kurarsak sürekli bu şekilde bir gün değil, bir ömür geçmez. Ha tabi bu demek değil ki, o 4000 TL'lik bilgisayarı hiçbir zaman elde edemeyeceksin. Çalışırsan, kendine değer verirsen elbette bir noktadan sonra ona sahip olursun. Fakat öyle arkadaşlarım var ki, gün boyu bu tarz şeyleri konuşup, hayattan kopuyorlar. Onu alamayacağını düşünerek içine kapanıp, karamsar şekilde yaşıyor. Bu hemen isteyelim ve olsun tarzında bir şey değil. Hiçbir şey o şekilde değil. Bu nedenle bunları az düşünmeliyiz ve hayatımıza bakmalıyız.

Bir de içinde bulunmak istediğin meslek ne? Yolu yarılamış gözüküyorsun, bunları da düşünmek gerekli. Tabi direkt karar vermek için henüz erken ama hayal kurmak, hedef belirlemeye çalışmak yahut düşünmek için erken değil. Bu yönde bir düşüncen ya da adım attığın oldu mu?

Herhangi bir konuda neye ilgin olduğunu da söylersen, onları da konuşabiliriz. İlgili olduğun şeyler
hakkında bilgi sahibi kişiler burada bir şeyler anlatabilir falan.

Farklı şeyleri yapmak, öğrenmek, öğretmek lazım. İnsan bir şey yapmayınca bomboş bir hayatı olur.

Öte yandan çocukların ve ebeveynlerin birbirlerine ihtiyaçları olduğunu düşünüyorum. Eğer yapmıyorsan arada bir ailenle uzunca sohbet etmeyi dene.

Al sana bir sürü konu yani. İnternet'te gezilecek çok yer var. Öncelikle kendini tanı ki, İnternet'i de dolu dolu kullanabilesin.

Genişletmek için tıkla...

Meraklı Ekran Kartı dedi:

İkinize de teşekkür ederim. Tabir-i caizse titreyip kendime dönmem gerektiğimi anladım. Yeni uğraşlar bulacağım(hiç olmazsa arayacağım). Eski ilgi alanlarıma tekrardan yönelmeye çalışacağım(özellikle tarih). Eski şakacı, komik, dopdolu ben olmaya çalışacağım. En önemlisi zamanla gamsız olmayı öğreneceğim.

Genişletmek için tıkla...

Meraklı Ekran Kartı dedi:

Bu aralar nedense kendimi ot gibi hissediyorum. Belki otlar bile şu aralar benden daha işlevlidir. Günlerim, haftalarım okul-ev doğrultusunda geçip gidiyor. Eve gelince de yaptığım tek şey ders ve ödevler. İçimde sürekli çevremde arkadaş dediğim insanlardan uzak durma isteği var. Eski arkadaşlarımla olan bağlar da birer birer koptu. Sürekli yalnız kalıp düşünmek istiyorum. Çevredeki insanlarla konuşunca sinirleniyorum.

İnsanların kaba, fütursuz davranışları beni sinir ediyor. Herkes sanki her şeyi menfaati için yapıyormuş gibi geliyor. Kimseyi samimi bulmuyorum. Trafikte daha sarı ışık yanarken kornaya basan insanlara sinirleniyorum ne haddimeyse. Dışarı çıkmak istemiyorum. Dışarı çıktığımda yapacak bir şey veya bir şey yapacak birini bulamıyorum.

Bilgisayarı dahi açmak istemiyorum(telefondan yazıyorum). Başkalarının yanında gayet mutlu gözüküyorum ama yalnız kaldığımda tebessüm dahi edesim gelmiyor. Hiçbir hedef belirleyemiyorum, önüme konulan seçenekleri beğenmediğim için seçemiyorum. İnternette gezinecek bir konu bile bulamıyorum.

Bir tek Sosyal ve haberler var düzenli olarak baktığım. Önceden tarihe, bilgisayara, elektrik vb. çok meraklıydım. Şimdi hiçbir şeye ilgim kalmadı. Saçımı bile düzeltesim gelmiyor(gün boyu yataktan kalktığım gibi). Maddi durum olarak memur çocuğuyum, kredi borcu falan olduğu için ailemin maddi durumu da sıkışık(insanlar 1600 TL ile geçiniyor demeyin biliyorum geçinemediklerini). 8 senedir hiçbir alakamız olmamasına rağmen aynı şehirde yaşamaktan bıktım. Hiçbir amacım olmadan her gün rutin olarak aynı şeyleri yapmaktan bıktım. Ülkemin bulunduğu durum da ister istemez insanın canını sıkıyor.

Çok doluyum içimi dökmek istedim. Biliyorum benden tonlarca kat daha dertli insanlar var(Belki de benimkiler dert değildir sadece kuru sıkıntıdır). Allah onların da yardımcıları olsun. Ama benim de her gün aynı şeyleri yapmaktan, yapamamaktan ruhum sıkıldı. Daha 10. sınıfta olmama rağmen bıktım. Bir an önce lise yıllarımın geçmesini istiyorum. Hiçbir yere içimi dökemiyordum burası benim için bir rahatlama noktası gibi oldu. Siz değerli hocalarımın da vaktini böyle saçma laflarla dolu bir metinle çaldığım için şimdiden özür dilerim.

Genişletmek için tıkla...