İnsanda tapınma hissi neden vardır?

Zaman geçtikçe her şey açıklanıyor, mesela çok değil 150 yıl önce zehirlenen biri için "içine şeytan kaçmış" denebiliyor ve kutsuyorlardı haliyle düzelmiyordu kişi. Fakat sonradan anlaşıldı ki, bu sadece zehir. Sen gerekeni yap, sonra dua et. Tapmak istiyorsan gene tap, ama neye taptığını bil. (genel olarak konuşuyorum size değil)

İşin özüne gelirsek bende öyle bir his yok.

Tapınma hissi diye bir şey yok. Tanrı figürü insanın cevabını bilmediği sorular için uydurduğu yanıttır.

İnsan zihni yapısı gereği sebep/sonuç üzerine ilerler. Böyle evren varsa birisi de yapmıştır diye ilkel bir argüman peşinden koşarlar çünkü ezeli, ebedi, zaman ve mekan kavramlarını zihnimiz kavrayamaz. Uzun zaman önce birisi yaptı ve bizi izliyor önermesi çok daha akla yatkın. Aynı zamanda ödlek ve egoist olduğu için de tanrının sürekli onları izlediğini, çok önemli varlıklar olduğunu düşünüp her korktuklarında salya sümük yakarırlar bu kadar basit.

Dünyada hristiyan/müslüman olup da her ibadeti düzgün yapan var mı ki? Anca başı sıkıştığında işte. Ateist/deistleri saymıyorum bile.

Mergen Tengri dedi:

"Şimdi ateistler her ne kadar Tanrı'nın varlığını inkar etse de sonuçta evrenin tesadüfen oluşmasına veya evrenin her zaman var olduğuna, bir güce inanıyorlar."

Genişletmek için tıkla...

Hocam sen de bu konuyu açarak başkaları ile fikrini tartışabileceğine inanıyorsun. Sen şimdi bir şeylere tapınmış mı oluyorsun? İnanmayı hangi genişlikte tanımladığına göre cevap verebilirim, diğer türlü bir yere varmaz.

Çünkü insan açıklayamadığı şeylerden korkar ve doğaüstü bir anlam yüklemeye meyilli olur. Kendinden üstün bir varlığın olduğunu düşünüp ona tapınmak ve böylece kendini güvende hissetmek bu yüzdendir.

Mergen Tengri dedi:

Neden insanlar bir varlığa, yaratıcıya ya da herhangi bir şeye tapınma isteğindedir?

Genişletmek için tıkla...

Ölümden sonrada yaşama isteği bunu körüklüyor genel olarak. Homo Sapiens her şeyin kendisi için yaratıldığı sanıp bu doğrultuda ebediyen hayatta kalacağını sanıyor. Ölümden sonra hayat olduğuna inanmak da mental olarak insanları rahatlatan bir durum olduğu için gerçeklerden kaçıp bu yolu tercih ediyorlar.

Bende hiç olmadı.
Bilinçsizliğin eseri olan inanç; günümüz bilinçli insanlarında sadece sıradan bir ritüelden öte gitmez.
Bilinçsizlerde ise; hiçliklerinin verdiği acıyı bastırmakta kullandıkları bir araçtır sadece.

Neye taparsan tap, taptığın şey kendinden başkası değildir.. Sen kaynağa bağlısın, kaynak sana..

Montaigne'nin "Denemeler" kitabında buna dair güzel bir alıntı söz görmüştüm. Kısaca insanların günahlarını veya dertlerini yukarılara atacağına neden kendisinde aramadığını söylüyordu. Galiba bundan dolayı işte. Derdimizi yukarılarda arıyoruz galiba.

Tapma isteği, insanın yaratılışından dolayıdır. İnsan kendisini yaratanı sever ve onun kendisinden istenen şeyi yapar. Tapma hissi, insanın yaratıcıyı unutmamak ve ona ibadet etmek için insana eklenen bir düşüncedir.