selimtti
Decipat
Evet arkadaşlar biraz dert dökme konusu gibi olacak, şimdiden teşekkür ederim sabrınız için 
Bugün eski bir arkadaşıma istek attım ve kabul edip geri takip yaptı. Eski arkadaşımdır, değişmiş mi diye bakayım dedim. Öne çıkanlarına girdiğimde değişmiş olduğunu gördüm. Kendisi de fen lisesinde okuyor. Böyle şeyleri görünce kendi kendime, "Bir işe yaramamışım", "Kendini geliştirmiyorsun", ""Aşırı hantal davranıyorsun" gibi cümleler aşırı derecede kafamı kemirdikçe yoruluyorum, eksik hissediyorum. Kendimi yazılımda, derslerimde, sporda başarılı tutmaya çalışsam da yapamıyorum gibi, eksik gibi hissediyorum. Benim suçum olmamasından dolayı hakkımı savundukça aile baskısıyla iyice mentalitem kalmadı. 2 defa mahkeme olayım oldu. İkisinde de dayak atmadığım için, kavga istemeyip bana vurmalarına rağmen yine ben suçlu ilan edildim. Ailem bu iki konudan dolayı ve ekstra abime "bana bulaşma" şeklinde uyarmama rağmen bulaştığında bağırdığım için yine suçlu oldum hep. Kısacası ne otoritem kaldı ne de herhangi bir tutunacak bir umut.
Çık gez diyecek kemik kitle gelmeden söyleyim, ne çıkacak param var ne de çıkacak arkadaşım var. Aile desen borçlardan el kol bağlı. Akraba kuzen vs. şehir dışındalar. Eve en geç akşam 8'de giriyorum. Yaklaşık 5 saate yakın pc/telefona bakmaya başladım. Ayrıca antidepresan kullanıp sicile girmesini istemiyorum böyle hapların.
Bugün eski bir arkadaşıma istek attım ve kabul edip geri takip yaptı. Eski arkadaşımdır, değişmiş mi diye bakayım dedim. Öne çıkanlarına girdiğimde değişmiş olduğunu gördüm. Kendisi de fen lisesinde okuyor. Böyle şeyleri görünce kendi kendime, "Bir işe yaramamışım", "Kendini geliştirmiyorsun", ""Aşırı hantal davranıyorsun" gibi cümleler aşırı derecede kafamı kemirdikçe yoruluyorum, eksik hissediyorum. Kendimi yazılımda, derslerimde, sporda başarılı tutmaya çalışsam da yapamıyorum gibi, eksik gibi hissediyorum. Benim suçum olmamasından dolayı hakkımı savundukça aile baskısıyla iyice mentalitem kalmadı. 2 defa mahkeme olayım oldu. İkisinde de dayak atmadığım için, kavga istemeyip bana vurmalarına rağmen yine ben suçlu ilan edildim. Ailem bu iki konudan dolayı ve ekstra abime "bana bulaşma" şeklinde uyarmama rağmen bulaştığında bağırdığım için yine suçlu oldum hep. Kısacası ne otoritem kaldı ne de herhangi bir tutunacak bir umut.
Çık gez diyecek kemik kitle gelmeden söyleyim, ne çıkacak param var ne de çıkacak arkadaşım var. Aile desen borçlardan el kol bağlı. Akraba kuzen vs. şehir dışındalar. Eve en geç akşam 8'de giriyorum. Yaklaşık 5 saate yakın pc/telefona bakmaya başladım. Ayrıca antidepresan kullanıp sicile girmesini istemiyorum böyle hapların.
