Doğduğumuz ilk anda bildiğimiz tek şey hayatta kalmak zorunda olduğumuzdur.
Bu insanlar ne olursa olsun her zaman var olacaklar. Hatta yıllar içinde çoğunluk iyi insanlardan da oluşabilir çünkü sevgiyle büyümüş ve iyi eğitim almış yetişkin insanların istisnalar dışında kötü olarak kalabileceklerini sanmıyorum.
Bebeklerin çoğunluğunun böyle davranmasının sebebinin hayatta kalma iç güdüleri olduğu zaten belli. Ama bu davranışta bulunmayan, her koşulda iyi olanı seçen istisna bebekler mutlaka olmuştur.
Yukarıda da söylediğim gibi, sevgi ve eğitimin birlikteliği iç güdüleri büyük oranda baskılayabilecek bir güç oluşturuyor bence.
Bence yerleşik hayata geçildikten sonra insanların komşu yerleşkelerdeki insanlarla olan ilişki durumları ticaret ve takas sayesinde zamanla düşmandan nötre döndü. Bu dönüşle beraber yerleşkeler arasında kadın-erkek birliktelikleri yaşandı ve bu birliktelikler zamanla insanlara karşı yerleşkelerin öcü olmadığını gösterdi. Bir süre sonra bu komşu yerleşkeler birleşerek ilk kalabalık şehirleri oluşturdular ve herkesin huzuru ve güvenliği için bir takım kurallar koyuldu. Bu kurallar şehirler arasında çok büyük farklılıklar göstermediği için zamanla evrensel ahlak ilkelerine dönüştüler. Bu ilkeler ışığında küçük çocuklar eğitilmeye başladı ve bu eğitim koşulsuz olan anne sevgisiyle birleştiğinde herkesin mutluluğuna önem veren ilk gerçek iyi insanları oluşturdu. Ama maalesef günümüzde bu medeniyet seviyesinde bile etrafta ırkçı ve kendinden farklı düşüneni dışlayan, bulunduğu ortamdan uzaklaştırmaya çalışan hatta bazen ileri gidip birbirlerine zarar veren insanlardan çok fazla var. Bunda bence eğitimsizliğin çok büyük etkisi var.
Canlıdan kastınız diğer insanlarsa, açıkçası bu durumun kovanı canı pahasına koruyan arılardan pek bir farkı yok ama diğer canlı dediğiniz insanın dışındaki türlerse onlar çok istisna durumlar bence. Yani bu durumla ilgili bir deney yapsak, insanlara ya sen ya bu köpek ölecek derseniz insanların çok azı ölüme göz yumar.
