Nedenini bilmediğim iç sıkıntım

Arkadaşlar biraz uzun oldu ama inanın benim hayatımdaki en önemli şey bu, lütfen düşüncelerinizi belirtin belki olumlu bir etkisi olur. Üniversite 1. sınıfa başladım, kendi memleketimde okuyorum, hayatımın en kötü dönemini geçiriyorum, sürekli ne olduğuna anlam veremediğim bir sıkıntı var içimde. Orta okulda da 2 okul değiştirdim bu sebepten dolayı, orta okulda olduğu gibi her gün anlamsız bir şekilde ağlıyorum, işin garibi yalnızlıktan mı ne sebepten olduğunu bilmiyorum dışlanmış gibi hissediyorum, dokunsalar ağlayacağım lise hayatımda çok popüler eğlenceli bir insandım. Çok fazla arkadaşım vardı, özgüvenim tavandı, nasıl olduysa samimi arkadaşım vardı ama şu an o halimden eser yok, yeni sınıfımdan samimi bir arkadaşım bile yok, en ufak bakışlarından bile saçma anlamlar çıkarmaya başladım ve her şeyi okulda yaşadığım her şeyi detaylı bir şekilde düşünüyorum. Çok alıngan oldum, saçma ama insanlara kendimi kanıtlama ihtiyacı duyuyorum, halı saha maçı yapıyorlar, beni de çağırdılar ama ben gitmedim, çünkü illaki orada olacak bir şeyden çok alınacağım, bir türlü ısınamıyorum kimseye, ne yediğimden keyif alabiliyorum ne gezdiğimden hiçbir şey keyif vermiyor, bu yazıyı yazarken bile aklıma bir sürü okuldaki arkadaş ilişkilerim geliyor acaba burada kendimi ezik mi gösterdim gibi sürekli boş vaktim olduğu için kısır döngü olarak bu duyguları yaşıyorum, lise hayatımda hiç böyle bir olay yaşamadım, lise arkadaşlarımla bir araya geldiğimde bile üniversitedeki insanların benim hakkımda ne düşündüğünü düşünerek vakit geçiriyorum, sizce nedeni nedir? İnanın yalnızlıktan mı başka bir sebepten mi bir türlü çözemedim kendimi.

Onlara karşı biraz ön yargılısın. Onlar ile gidip bir futbol maçı yapmak, birer kahve içmek veyahut birkaç cümle dahi olsa konuşmak buzları kıracaktır. Arkadaş edin, gerisi gelecektir.

Aslında biraz da üniversite ile alakalı çünkü hem o üniversite stresinden dolayı hem de lise arkadaş edinmek için en güzel ortamlardan biri çünkü üniversitede herkes bu çocuk iyi not tutuyordur bunla arkadaş olayım da notunu alayım derdinde. İnsanların senin hakkında ne düşündüklerine pek umursamayıp doğal davrandığın ve arkadaşlarının yanında rahat olduğunda tekrardan mutlu olduğunu fark edeceksin.

Arkadaşlarım var ama konuşurken bile rahat konuşamıyorum ve bu beni çok rahatsız ediyor.

Dediğim gibi, yavaş yavaş iletişim kur ve umarım bu düzelecektir.

Üniversite çok farklı bir ortam dostum. Özellikle ilk yıl, tam anlamıyla hatalardan oluşuyor. Kendi şehrinde olman bir dezavantaj. Farklı bir şehirde, yurt gibi bir yerde, üniversite arkadaşlarınla kalsaydın durum daha farklı olurdu. Ayrıca üniversiteyi kazanmanın verdiği özgüvenle, herkes kendini vazgeçilmez gibi görür. Maalesef aradığın eğlenceli ortam üniversite ortamında yok. Kendine zaman içerisinde 3-5 tane yakın arkadaş edinirsin. Aktivitelerin bu insanların etrafında gelişir. Daha ilk dönem bitmedi, sabırlı olmalısın. Son sınıfa gelip, ya bu iyi çocukmuş dediğim insanlar bile oldu üniversite ortamında. Su akar yolunu bulur. Kendine sıkıntı yapmana değmez. Her şey oluruna varır nihayetinde.

Sıkıntı şuki kimseyle samimi olamıyorum bi samimiyet kursam sorun olmayacak keşke yurt gibi bir yerde aynı sınıftan arkadaşım olsa hayatım şuan bu anlattığım sorunlar üzerine kurulu hayatımın en güzel geçmesi gereken yıllarını ağlayarak geçirmek çok koyuyor. Sınıfta kimsenin yanına oturmuyorum sürekli yanıma başkaları oturuyor muhabbetde ediyorum ama hiçbirşekilde bi gelişme yaşamıyorum.

Yaşamaya devam et düzelir fazla takma böyle şeyleri ne de olsa "Hayat" denilen şey bu :/

Fatih' dedi:

Onlara karşı biraz ön yargılısın. Onlar ile gidip bir futbol maçı yapmak, birer kahve içmek veyahut birkaç cümle dahi olsa konuşmak buzları kıracaktır. Arkadaş edin, gerisi gelecektir.

Genişletmek için tıkla...

Fatih' e katılıyorum. En az bir tane arkadaş edin, arkadaş olunması zor olmayan ve düzgün bir insan bulmak zor değildir. Kız erkek fark etmez, dertleşecek birini bulman iyidir. Her şeye takılma konusuna gelirsem bunu atlatabilirsin ama biraz karmaşık bir iş. Biraz özgüven , biraz da "ne yaparsam yapayım kime ne" düşüncesini kafana sokman lazım.

İnsanlar dışında da kafa yorabileceğin birçok şey var. Kendine bir hobi edin; sevdiğin her şey olabilir. Kısaca kendimden örnek vereyim: spor dallarından hiçbirini sevmem, bana ruhsal dinginliği vermiyor. Ancak arabalar ve bilgisayarlarla uğraşmaya bayılıyorum, hatta bazı günler tüm günümü bunlara harcadığım bile oluyor. Sürekli araştırıyorum, yeni teknolojilere bakıyorum, karşılaştırmalar yapıyorum, hatta kendi PC' im üzerinde ayarlarla oynayıp (riskli olabiliyor deneme ) performans ve kullanışa etkisine bakıyorum. Şahsen ben böyle huzuru buluyorum. İnsanlar çok da umrumda değil, beni gerçekten seven ailem sayabileceğim insanlar var, ben de onları seviyorum bana yetiyor hatta bazen fazlalar bile.

Ha şu da var unutmadan söyleyeyim. Aşırı duygusallık veya basit şeylere ağlama gibi şeyleri ben de yaşadım, erkek bir birey olarak söyleyebilirim ki utanılacak bir şey değil, hatta foruma böyle bir durumu yazabilmen cesaret ister, sende düzelecek potansiyel var dostum, sıkma canını sen çok kolay yaparsın.

Kısacası kilit nokta şu: İnsanları çok takma, hayat senin hayatın. Elbette güleceksin, ağlayacaksın, umutlanacaksın, korkacaksın, seveceksin ama inan bana, hayat üzülmek, ağlamak veya insalara kafa yormak için çok kısa.

Lise yıllarımla kıyaslarsam Hiçbirşeyden tam keyif alamıyorum ve kesinlikle tam olarak mutlu olamıyorum dünyalar benim olsa yinede arkamdan ne derler derdinde olurum bunun sebebi nedir acaba bunalımda falanmıyım inanın çözemedim kendimi acaba delimiyim