Sadece Yorumcu
Hectopat
- Katılım
- 27 Mart 2019
- Mesajlar
- 473
- Çözümler
- 2
Daha fazla
- Sistem Özellikleri
- 12th Gen Intel Core i5-12500h
NVIDIA GeForce RTX 3050 Tİ / Intel Iris Xe Graphics
24 GB / SODIMM, CRUCİAL 3000/6000 MHz Ram
Samsung 512 NVM M.2 SSD
Kingston KC3000 1 TB NMV M.2 SSD
- Cinsiyet
- Erkek
- Meslek
- Müzisyen
Öncellikle belirtmek istiyorum, bu konuda derleteşecek kimsem yok, en azından burada biraz sosyalleşip dertlerimi paylaşmak istiyorum.
Yaklaşık 10 yaşındaydım, sınıfta bir çocuk vardı, hep en hızlısı, en iyisi, en özgüvenlisi O'du, birden fazla ona benzer çocuk vardı daha doğrussu, klasik devlet okulu kafası. Tipi olmayanı, özgüveni olmayanı dışlarlar.
Ne zaman okula gitsem bir çocuk tarafından okulda karşılık veremediğim için kızların önünde dövülürdüm, şu an 17 yaşındayım, o yaşlarımda ki her şey şu an travmaya dönüştü.
Ne zaman hayatta bir şeyler başarıp bunlar hakkında bahseden birilerini görsem " bunu bende yapabilir miyim? " diye soruyorum kendime. Hep bir sosyal sorumluluklar var üstümde, bir şeyler başarmamı istiyorlar ailemde ki kişilerin hiçbiri anlayışlı destek veren kişiler değil.
Bazen karşı cinsimle konuşamıyorum bile, sadece utanmak değil ne diyeceğimi bilemiyorum. Benden bir sürü sorumluluk bekleniyor. İyi bir gelecek, sosyal bir insan. Bu dertler o kadar başımı şişiriyor ki bazen olumsuz düşüncelere kapılıyorum daha çok hata yapıyorum ve bu hata üzerine daha çok etrafımda ki insanlardan stem yiyorum. Psikoloğa gitsem bile diyeceği her şeyi biliyorum.
Bunun yanı sıra hayatımda kos kocaman bir okul derdi var, gelecek kaygısı var bir yandan, kimse destek olmuyor. Muhteşem insanları gördükçe daha da öz güvenim düşüyor. Çoğu insandan daha çok kendimi geliştiriyorum ama bunlar nedense hiçbir etki etmiyor.
Hiç arkadaşım yok, dediğim gibi sırf gözlük takıyorum veya insanlar içinde öz güvenli olamıyorum diye suçlanıyor ve dışlanıyorum. Yıllarca bu dertler başımın bir yerinde inanılmaz derecede stres yapıyor. Basit, samimiyetsiz, anlayışsız insanlardan bıktım. Bu dünya bana göre değil resmen.
Yazı yazmak rahatlamama yardımcı oluyor, lütfen yanlış anlamayın
Yaklaşık 10 yaşındaydım, sınıfta bir çocuk vardı, hep en hızlısı, en iyisi, en özgüvenlisi O'du, birden fazla ona benzer çocuk vardı daha doğrussu, klasik devlet okulu kafası. Tipi olmayanı, özgüveni olmayanı dışlarlar.
Ne zaman okula gitsem bir çocuk tarafından okulda karşılık veremediğim için kızların önünde dövülürdüm, şu an 17 yaşındayım, o yaşlarımda ki her şey şu an travmaya dönüştü.
Ne zaman hayatta bir şeyler başarıp bunlar hakkında bahseden birilerini görsem " bunu bende yapabilir miyim? " diye soruyorum kendime. Hep bir sosyal sorumluluklar var üstümde, bir şeyler başarmamı istiyorlar ailemde ki kişilerin hiçbiri anlayışlı destek veren kişiler değil.
Bazen karşı cinsimle konuşamıyorum bile, sadece utanmak değil ne diyeceğimi bilemiyorum. Benden bir sürü sorumluluk bekleniyor. İyi bir gelecek, sosyal bir insan. Bu dertler o kadar başımı şişiriyor ki bazen olumsuz düşüncelere kapılıyorum daha çok hata yapıyorum ve bu hata üzerine daha çok etrafımda ki insanlardan stem yiyorum. Psikoloğa gitsem bile diyeceği her şeyi biliyorum.
Bunun yanı sıra hayatımda kos kocaman bir okul derdi var, gelecek kaygısı var bir yandan, kimse destek olmuyor. Muhteşem insanları gördükçe daha da öz güvenim düşüyor. Çoğu insandan daha çok kendimi geliştiriyorum ama bunlar nedense hiçbir etki etmiyor.
Hiç arkadaşım yok, dediğim gibi sırf gözlük takıyorum veya insanlar içinde öz güvenli olamıyorum diye suçlanıyor ve dışlanıyorum. Yıllarca bu dertler başımın bir yerinde inanılmaz derecede stres yapıyor. Basit, samimiyetsiz, anlayışsız insanlardan bıktım. Bu dünya bana göre değil resmen.
Yazı yazmak rahatlamama yardımcı oluyor, lütfen yanlış anlamayın
