Yaşım 15. kilom 58, boyum 172. normalde başarılı birisiyim ama çalışır çabalarsam. 9.sınıfım ve hiç çabalayasım yok. 1. dönem ortalamam 77 idi ama şimdi 50'lere kadar düştü ve izmirde bir anadoluda okuyorum. Konuşma bozukluğum var kekemeyim yani. Ailem çok üzerime geliyor hep negatifler. Çabalamak istemiyorsan git sanayiye, okumayı da bırak ne de olsa gönlün yok, iş hayatına atılmaya başla diyorlar. Bende artık bunaldım. Hem sınavlar, hem konuşmam, hem ailem üzerime geliyor. Artık hiçbir şey yapmak istemiyorum. Birazda kendimden bahsedeyim, ben duygusalım, çelimsizim yani güçsüzüm, sanırım tek başarım izmirde yaşamak (oda başarıysa tabiki) Hayattan bir beklentim var oda düzgün konuşmak ve psikolog olmak. Düzgün konuşmak belki olabilir ama psikolog olacamayacağım kanısındayım. Babam demirci yani PVC ve inşaatlarda çalışıyor, bir eniştem var izmirin göbeğinde bir sanayide oto döşemeci. Ailem yazın oraya götürcek birşey öğreneyim diye. Ne düşünüyorsunuz?
. Çabalarsan yapamayacağın bir şey yok hayatta. Eğer temelin varsa ve bu yola girersen az çok bir şeyler yapabilecek potansiyeli görüyorsan kendinde ayrılma okuldan. Fakat biliyorsun bazı tipler vardır (mesela ben) ne yapsan okumaz bu tipler, ders çalışmak kitabında yoktur. Eğer böyle biriysende kendini boşu boşuna 4 yıl daha çürütme. Sana tavsiyem eğer sanayiye gidersen orada para biriktir daha sonra ticaretle uğraşan insanların yanında çalış maksat işi öğrenmek çevre edinmek olsun yok pahasına bile olsa çalış küçüksün daha. Gerisinin geleceğini düşünüyorum.
