Psikiyatriste gitmeli miyim?

Arkadaşlar çok saçma bi konuyu bu platforma yazıyorum. Çoğunuz git vs. , nereden anlayalım tarzı cümleler kuracak, yazılarımın tek amacı içimi dökmek bu sorudan ziyade.
Öncelikle arkadaşlar sanırım tüm duygularımı neredeyse kaybettim hiç bir şeye ne mutlu olabiliyorum ne de çok üzülebiliyorum. Herhangi birini kaybetsem sanırım 3. Gün bunu tamamiyle unutabilecek yapıya sahibim. Hiç bir şeyden mutlu olamıyorum bilgisayarı açıp oyunu bile açmadan kapattığim bile oluyor artık gram zevk vermiyor. Hiç bir kıza karşı hiç bir duygu besleyemiyorum bazen eğlencesine kız arkadaş edindiğim oluyor genelde 3. gün sıkılıp ayrılıyorum. Arkadaşın yok mu derseniz, yok diyebilirim. Çevremdeki herkes dini görüşlerimi yaymamama rağmen dini görüşlerimden dolayı benden nefret ediyor diyebilirim, böyle olmasalar bile yine de kendim için kusursuz arkadaş bulamadiğım için arkadaş edinmiyorum, pek de umrumda değil açıkçası. Yolda yürürken kendimi bırakıp kaldırımda oturuyorum boş sokaklarda. Spor yapıp kafamı dağıtmaya da çalıştım ama o da olmadı. Asosyal bir yapıya sahip değilim hatta aşırı sosyal bir yapıya sahibimdir normalde. Fakat artık insanların suratına düz duvara bakar gibi bakıyorum anlayamıyorum dediklerini. 1 yıl önceye kadar kendim için bir amaç koyar o amaca ulaşasıya kadar emek verirdim. Artık bir amacım da kalmadı sadece yatıyorum ve boş duvara bakıyorum sanki her geçen gün beynimdeki nöronlardan milyarlarcası ölüyor ve tüm duygularımı kaybediyor gibi hissediyorum. Evde kendi kendime konuşmaya bile başladım bunu düşününce artık kendimi daha da sıkıntılı hissediyorum. Dertlerimi ya da olmayan dertlerimi buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ederim.

Triangulum dedi:

Arkadaşlar çok saçma bir konuyu bu platforma yazıyorum. Çoğunuz git vs. , nereden anlayalım tarzı cümleler kuracak, yazılarımın tek amacı içimi dökmek bu sorudan ziyade.
Öncelikle arkadaşlar sanırım tüm duygularımı neredeyse kaybettim hiçbir şeye ne mutlu olabiliyorum ne de çok üzülebiliyorum. Herhangi birini kaybetsem sanırım 3. gün bunu tamamiyle unutabilecek yapıya sahibim. Hiçbir şeyden mutlu olamıyorum bilgisayarı açıp oyunu bile açmadan kapattığim bile oluyor artık gram zevk vermiyor. Hiçbir kıza karşı hiçbir duygu besleyemiyorum bazen eğlencesine kız arkadaş edindiğim oluyor genelde 3. gün sıkılıp ayrılıyorum. Arkadaşın yok mu derseniz, yok diyebilirim. Çevremdeki herkes dini görüşlerimi yaymamama rağmen dini görüşlerimden dolayı benden nefret ediyor diyebilirim, böyle olmasalar bile yine de kendim için kusursuz arkadaş bulamadiğım için arkadaş edinmiyorum, pek de umrumda değil açıkçası. Yolda yürürken kendimi bırakıp kaldırımda oturuyorum boş sokaklarda. Spor yapıp kafamı dağıtmaya da çalıştım ama o da olmadı. Asosyal bir yapıya sahip değilim hatta aşırı sosyal bir yapıya sahibimdir normalde. Fakat artık insanların suratına düz duvara bakar gibi bakıyorum anlayamıyorum dediklerini. 1 yıl önceye kadar kendim için bir amaç koyar o amaca ulaşasıya kadar emek verirdim. Artık bir amacım da kalmadı sadece yatıyorum ve boş duvara bakıyorum sanki her geçen gün beynimdeki nöronlardan milyarlarcası ölüyor ve tüm duygularımı kaybediyor gibi hissediyorum. Evde kendi kendime konuşmaya bile başladım bunu düşününce artık kendimi daha da sıkıntılı hissediyorum. Dertlerimi ya da olmayan dertlerimi buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Meğer ne çok şey sığdırmışsın içine (!) Şaka bir yana bence bir görünmelisin bende son sıralar öyleyim ama oyun oynuyorum sen anlıyorum bence bir git derdini anlat işe yararsa devam edersin yaramazsa devam etmezsin.

Bu içeriği görüntülemek için üçüncü taraf çerezlerini yerleştirmek için izninize ihtiyacımız olacak.
Daha detaylı bilgi için, çerezler sayfamıza bakınız.

Üçüncü taraf çerezlerini kabul et

Git bence.

Aynı problemi yaşıyorum.