Tanımadığım birine aşık oldum

Mr James Watson dedi:

Hayat bu, insanlar gelip geçici, şahsın kendisi kalıcı, özgüvenini düşük tutman için hiçbir sebep yok, kendini sev, kendini sevmeyeni kim sevmiş ki?

Kendi yıldızını izleyen, görkemli limana varmakta gecikmez.

Kızın yerinden bir de bak, otobüste tanımadığı biri onu izliyor. Haberlere falan bakarsak, evlerde sokaklarda olanlara, kızın rahatsız olmaması imkansız. Kıza yazık değil mi? Filmlerdeki gibi değil hayat.

Senin yaşında hoşlantılar, aşklar falan geçer, ilacı zamandır, düşünür durursun bir süre, sonra yara kabuk bağlar, günü gelir hakkında düşünmezsin, ancak unutmazsın da, artık o senin bir parçandır.

Sana iyi gelebilecek başka bir şey de, sosyal ortamlara daha çok katıl, daha çok arkadaş edin. Hobilerin olsun, sporla ilgilen, kendini merkeze al ve geliştir, durmadan usanmadan, onun bunun seni onaylaması için değil, kendin için. Hem seni hayata bağlar, hem de daha sağlıklı kılar.

Kendine iyi bak, kendini ancak ve ancak durmadan geliştirmeye, daha iyi bir insan olmaya, senden sonraki nesillere örnek olmaya şartla. Bu hayat kısa, ne kendini üz, ne üzdür, ne de başkasını.

Genişletmek için tıkla...

Durmazzali47 dedi:

Bir lise öğrencisiyim. Her gün iett ile şahintepeden avcılara giderim okula gitmek için. Ve orada bir kız gördüm. Gördüğüm gibi dönüp defalarca bir daha baktım. Birden afallamıştım. Neye uğradığımı şaşırmış bir şekilde tüm yol boyunca onu izledim. Sanki gözlerinde daha önce hiç kimsede görmediğim bir ışıltı vardı. Sanki onda diğer kimsede olmayan bir şey vardı. Ona bakarken içimi huzur kaplar olmuş, onu görmediğim vakitler huzursuzlanmaya başlar olmuştum. Neyse devam edelim. Sonraları bu durumu bir arkadaşıma anlatmaya karar verdim.

O bana direkt şunu söyledi "sen aşık olmuşsun". O ana kadar asla ve asla bunu kabul etmeyen ben bir anda duraksadım ve durumu hızlıca bir gözden geçirdim. Kafayı yemek üzereyken en sonunda şunu dedim: Evet o haklı. Arkadaşımla konuştukça ona olan hasretim daha da artmış oldu. Artık o benim nefesim ve ışığım olmuştu. Ben ışığım sönsün istemiyordum. Ben nefessiz kalmak istemiyordum. Kulağımda kulaklık arkada aşk şarkıları çalıyor. Ben onun gözlerine dalıyorum. Onun yanında hep bir kız arkadaşı oluyor. Arada şakalaşıp gülüyorlar. Nedense o gülünce dünyalar benim oluyor. İstemsiz bir şekilde ben de kocaman gülümsüyorum. Tabii insanım nihayetinde ara ara hata yapıyorum. Ben hata yaptıkça gözlerimiz birbirine değiyor. Gözlerimiz her birbirine değdiğinde içimde heyecan, korku ve sevinç karışımı tarifi olmayan bir duygu oluşuyor. Ona bakarken sanki sinemde bir alev topu varmışçasına yanıyorum. Ve sonraları hatalarım arttı. Artık o hiçbirşeyin tesadüf olmadığını anlamıştı.

Artık o da bakar olmuştu. O bakmazken ben, ben bakmazken ise o bakıyordu. Ara ara o güzel gözlerini yumuyor ve kafasını cama yaslayarak uykuya dalıyordu. Ben ise bir çocuk sevinci içerisinde film seyreder gibi seyrediyordum o gül cemalini. Sonra gözlerini açtığı an direkt gözlerimiz birbirine değiyordu. Tabii ben de öz güven sıfır, anında elim ayağıma dolaşıyor ve sanki ona bakıyormuşum gibi yapmaya çalışıyordum. Ama nafile! Eminim ki anlıyordu onu seyrettiğimi. Bu kadar fazla hata yapmam beni belki de bir sıkıntıya sokacaktı. Ama varsın soksun ben onu gördükten sonra tüm dertlerimi unutuyorum. Bir gün zihnim su soruyla çalkalandı "sen sapık mısın? Daha adını bile bilmiyorsun? Aynı okula bile gitmiyorsun? Boş bir hayal içinde olduğunun farkında değil misin?" bu sorular içimi kemirmeye başlamış, geceler artık haram olmuş, bu sorular artık kabusum olmuştu. Şunu anlamıştım artık, o kalbime bir ok saplamıştı. Ve ya oku acıdan kıvranarak sökecektim ya da oku atan o kişi beni tedavi edecekti. Ben oku sinemden çıkaramadım. Belki de onu unutmak istemedim bilmiyorum. Söyleyin dostlar ben onda yaşamın anlamını bulurken ya o bana bakarken bir duvara bakıyor gibi hissediyorsa? Ya onun gönlü başkasına aitse? Nasıl kaldırım böyle bir şeyi? Nasıl dayanırım buna?

Son gördüğüm gün, okuldan eve dönüştü. Ben gene tüm yol omuzlarına dökülen saçlarını, yay gibi kaşlarını ve o yeşile çalan gözleri izlemiştim. O da bana ara ara bakıyordu. Artık bilmiyorum onu ya korkuttuysam ya sadece beni kontrol etmek için bakıyorsa? Ya da gerçekten o da bir şey hissediyorsa? Bunu asla bilmiyorum. Neyse o son gün arkada adrian çalıyor. Onun saçları dağınık ve uyuyor. Ben ise hiç usanmadan ve başka hiçbir yere bakmadan onu izliyorum. Birden gözlerini açtı ve direk benim gözlerimin içine baktı. Ben ise dalmıştım iki taraf da 10 saniye boyunca o şekilde kilitlendi. Birden olanların farkına varıp elimi hızlıca telefonuma attım ve başka bir şey yapıyor gibi görünmeye çalıştım. Ama artık çok geçti. Sonra biraz daha sık bakmaya başladı bana. Sonra benim ineceğim durağa yaklaşdık. Koltuktan indim.

Ve butona basıp bekledim. Ve gene hala kendimi tutamıyor ve kendimi ona bakmaktan alıkoyamıyordum. Sonra tam inerken şunu fark ettim. Otobüsten inişimi dahi seyretmişti. Bunu farkedince elimi bir anda kalbime götürdüm. Çok heyecanlanmıştım. Sonra dedim ki kendi kendime "Allah'ın ne olursun izin ver de gözlerinin derinine son bir kere bakayım, son bir kere gözlerimiz birbirine değsin, belki bir daha göremeyeceğim ne olursun". Sonra durakta yürürken son bir kere onun oturduğu kısma baktım. Bir de gördüm ki o da tam benim gözlerimin içine bakıyor. Sonra otobüs gitti. Ben ise heyecandan neredeyse yere kapaklanacak gibi oldum. Havaya bakarak şükrettim. Ve sonra okul dönemi kapandı. Yazın gelmesi beni çok daha kötü bir hale soktu. Artık ışığım sönmüş, nefesim kesilmişti. Öyle bir duruma geldim ki artık her kızın gözünün içine bakıyorum, belki o çıkar diye. Her yerde onu arıyorum. Her insanı ona benzeriyorum. Olmadık yerlerde hayali çıkıyor gözlerimin önüne. Artık onu düşünmediğim bir gün hatırlamıyorum. Ne olursunuz yardım edin su aciz gence. Kalbime sapladığı o ok artık çok canımı yakıyor. Su kara yaz bittiğinde inşallah onu bir daha göreceğim. Her gün aynı durakta iniyoruz. Nasıl tanışabilirim? Ne şekilde tanışmam doğru olur? Adını bile bilmediğim, aynı okulda bile olmadığım, ortak arkadaşımın bile olmadığı biri ile nasıl tanışırım? Ne olursunuz yardım edin çok zor durumdayım.

Genişletmek için tıkla...

yusufaydemir_24 dedi:

Onun adı aşk değildir hoşlantıdır fazla bağlanma derim bağlandıysan geçmiş olsun.

Genişletmek için tıkla...

Durmazzali47 dedi:

Hoşlandığım kişileri 2-3 güne aklımdan siliyordum. Lakin ben 4 aydır her dakika onun hayaliyle yaşıyorum.

Genişletmek için tıkla...

yusufaydemir_24 dedi:

Onun aynısını bende yaşadım ama tanımıyor değil de kısa bir sürede tanımayla aşık olmuştum.

Genişletmek için tıkla...

Durmazzali47 dedi:

Sonuç ne oldu peki?

Genişletmek için tıkla...

yusufaydemir_24 dedi:

Değişir onunla tanışman gerekiyor tanışmazsan seni öz güvensiz olarak görür ve itici gelirsin ona karşı.

Genişletmek için tıkla...

Durmazzali47 dedi:

Vakit ayırdığınız için çok teşekkür ederim. Bir de bir şeyi merak ediyorum. Gerçek aşk nedir? İnsan tanıdığı birine nasıl aşık olur? Sevgi aşktan üstün değil midir? Aşk bir hastalık değil midir? Eğer bunlarda yanılıyorsam benim bu yaşadığım aşk değil de nedir? Sorun bende mi kahrolası kaderde mi?

Genişletmek için tıkla...

yusufaydemir_24 dedi:

Aşk duruma göre hastalık duruma göre hastalık değildir eğer gözünüz hiçbir şeyi görmüyor ve sadece onu görüp hayatındaki her şeyi bırakıp hayatını ona adadıysan cidden sorundur.

Genişletmek için tıkla...

Durmazzali47 dedi:

O halde onu karşıma çıkaran zalım felek benden ne istiyor? Ne ağır imtihandır bu? Bu kadar acının karşılığı belki de sağlam bir tokat olacak. Peki niçin? Madem herşey bir hiç içindi. Benim ruhum ne diye bağlandı ona o kadar? Bana ait olmayan o gözlere mi? Yoksa asla okşayamayacağım o güzel saçlarına mı?

Genişletmek için tıkla...