Bir şiir var o bu konuya çok uygun normalde buraya atardım ama atmıyorum. Zaten herkes biliyordur, biraz tarafsızca etrafına bakan.
Ayrıca, Türkiye şu an tam bir hasta adam. Ama ne kadar hasta o belli değil. Bu düzey yeni mi hastalanma, yoksa ortalarında mıyız, ya da artık ölüm döşeğinde miyiz, bilmiyorum. Bildiğim tek bir şey var, o da artık hasta olduğumuz çok belli oluyor. Çok fazla öksürüyor, çok fazla tıksırıyor, çok fazla kan kusuyoruz. Savaş olmasa bile savaş ekonomisi, bilinçsizce dolaşan fanatikler, yozlaşan halk, adaletin işlenmemesi, liyakatsizlik ve sürer gider belirtiler. Ya bir doktor lazım, ya da kendi doktorumuz olmamız. Gerçi biz doktorları da dövüyoruz, öldürüyoruz.
Bana sorarsanız, umut var mı?
Yok, derim. Ama ne demiş Atatürk, umutsuz durumlar yoktur umutsuz insanlar vardır. Ben hiçbir zaman umudumu yitirmedim.
Umarım, siz umudunuzu yitirmezsiniz.
Torpili sizin gibi ezikler yapar, emeğimle kazandım. Ötede ağlayın babam hadi.
