KopuQlavye
Hectopat
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
- Meslek
- Öğrenci
Başlıkta da belirttiğim gibi uzun zamandır iyi hissetmiyorum. Yaşım 17. sınav senem. 6-7 aydır mutlu olduğum herhangi bir an hatırlamıyorum. Ben gayet sosyal, çevreyle etkileşim halinde, güzel iletişim kurabilen biriydim. Artık kimseyi görmek ve kimseyle konuşmak istemiyorum. Günümün en az 10 saati derslere gidiyor. 5 saat kadar uyuyorum. Haftanın en az 2 günü spor yapıyorum. Karantinanın da etkisiyle 105 kiloya kadar çıkmıştım. 3 aydır istikrarlı bir diyet ve sporla uğraşıyordum. Bu süreç sonunda 82 kiloya düştüm. Gittiğim dershanede talihsiz bir olayda sırf adım geçti diye atıldım. Geçen hafta yeni bir dershaneye yazıldım. Sınıfımdaki kimseyle konuşmuyorum, hiçbirinin adını bilmiyorum. Öğretmenlerim zeki olduğumu söylüyor ama bu bana hiç de inandırıcı gelmiyor. Aynaya bakıp kendime lanet ediyorum. Çocukken hayal kurardım. 16-17 yaşıma gelince istediğim her şeyi yaparım: Eğlenirim, gezerim, tozarım... Hiçbir şey yapamıyorum. Gerçekten hiçbir şey yapmak istemiyorum. İstesem de yapacak ne maddi gücüm var ne de vaktim. Her gece uyumadan önce klasik müzik eşliğinde düşünürüm. İnsanların beni sahip olduklarım dışında ben olduğum için sevebileceğine herhangi bir inancım kalmadı. "Kim beni neden sevsin ki?" Diyorum ve düşünmeyi noktalandırıyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Fikirlerinize açığım.