Uzun zamandır iyi hissetmiyorum

KopuQlavye

Hectopat
Katılım
6 Haziran 2018
Mesajlar
889
Çözümler
2
Yer
Yanlışlıkla Doğduğum Ev
Daha fazla  
Cinsiyet
Erkek
Meslek
Öğrenci
Başlıkta da belirttiğim gibi uzun zamandır iyi hissetmiyorum. Yaşım 17. sınav senem. 6-7 aydır mutlu olduğum herhangi bir an hatırlamıyorum. Ben gayet sosyal, çevreyle etkileşim halinde, güzel iletişim kurabilen biriydim. Artık kimseyi görmek ve kimseyle konuşmak istemiyorum. Günümün en az 10 saati derslere gidiyor. 5 saat kadar uyuyorum. Haftanın en az 2 günü spor yapıyorum. Karantinanın da etkisiyle 105 kiloya kadar çıkmıştım. 3 aydır istikrarlı bir diyet ve sporla uğraşıyordum. Bu süreç sonunda 82 kiloya düştüm. Gittiğim dershanede talihsiz bir olayda sırf adım geçti diye atıldım. Geçen hafta yeni bir dershaneye yazıldım. Sınıfımdaki kimseyle konuşmuyorum, hiçbirinin adını bilmiyorum. Öğretmenlerim zeki olduğumu söylüyor ama bu bana hiç de inandırıcı gelmiyor. Aynaya bakıp kendime lanet ediyorum. Çocukken hayal kurardım. 16-17 yaşıma gelince istediğim her şeyi yaparım: Eğlenirim, gezerim, tozarım... Hiçbir şey yapamıyorum. Gerçekten hiçbir şey yapmak istemiyorum. İstesem de yapacak ne maddi gücüm var ne de vaktim. Her gece uyumadan önce klasik müzik eşliğinde düşünürüm. İnsanların beni sahip olduklarım dışında ben olduğum için sevebileceğine herhangi bir inancım kalmadı. "Kim beni neden sevsin ki?" Diyorum ve düşünmeyi noktalandırıyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Fikirlerinize açığım.
 
Başlıkta da belirttiğim gibi uzun zamandır iyi hissetmiyorum. Yaşım 17. sınav senem. 6-7 aydır mutlu olduğum herhangi bir an hatırlamıyorum. Ben gayet sosyal, çevreyle etkileşim halinde, güzel iletişim kurabilen biriydim. Artık kimseyi görmek ve kimseyle konuşmak istemiyorum. Günümün en az 10 saati derslere gidiyor. 5 saat kadar uyuyorum. Haftanın en az 2 günü spor yapıyorum. Karantinanın da etkisiyle 105 kiloya kadar çıkmıştım. 3 aydır istikrarlı bir diyet ve sporla uğraşıyordum. Bu süreç sonunda 82 kiloya düştüm. Gittiğim dershanede talihsiz bir olayda sırf adım geçti diye atıldım. Geçen hafta yeni bir dershaneye yazıldım. Sınıfımdaki kimseyle konuşmuyorum, hiçbirinin adını bilmiyorum. Öğretmenlerim zeki olduğumu söylüyor ama bu bana hiç de inandırıcı gelmiyor. Aynaya bakıp kendime lanet ediyorum. Çocukken hayal kurardım. 16-17 yaşıma gelince istediğim her şeyi yaparım: Eğlenirim, gezerim, tozarım... Hiçbir şey yapamıyorum. Gerçekten hiçbir şey yapmak istemiyorum. İstesem de yapacak ne maddi gücüm var ne de vaktim. Her gece uyumadan önce klasik müzik eşliğinde düşünürüm. İnsanların beni sahip olduklarım dışında ben olduğum için sevebileceğine herhangi bir inancım kalmadı. "Kim beni neden sevsin ki?" Diyorum ve düşünmeyi noktalandırıyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Fikirlerinize açığım.

Dostum inan bana hepsi gelip geçici.
Ergenlikten ötürü gelen berbat hisler.
11.sinifa ilk geçtiğimde okuldan eve her geldiğimde aksama kadar uyuyordum.
Derslerimin hepsi berbatti.
Evdekilerle tartışıyordum.
Kendimi berbat hissediyordum. Uzun bir süre depresyonda kaldım.
İnan bana hepsi geçiyor.
Su an 2 sene geçti ama hala bazen böyle şeyler hissediyorum.
Zaman geçtikçe hepsi geçiyor.
Sadece kendine inan. Universiteye geçince eminim gayet iyi arkadaşların ve eğlenceli bir hayatın olur.
Zaman buldukça dizi/film izle iyi gelir.
Forrest gump tavsiyemdir.
Kendine lütfen iyi bak.
 
Başlıkta da belirttiğim gibi uzun zamandır iyi hissetmiyorum. Yaşım 17. sınav senem. 6-7 aydır mutlu olduğum herhangi bir an hatırlamıyorum. Ben gayet sosyal, çevreyle etkileşim halinde, güzel iletişim kurabilen biriydim. Artık kimseyi görmek ve kimseyle konuşmak istemiyorum. Günümün en az 10 saati derslere gidiyor. 5 saat kadar uyuyorum. Haftanın en az 2 günü spor yapıyorum. Karantinanın da etkisiyle 105 kiloya kadar çıkmıştım. 3 aydır istikrarlı bir diyet ve sporla uğraşıyordum. Bu süreç sonunda 82 kiloya düştüm. Gittiğim dershanede talihsiz bir olayda sırf adım geçti diye atıldım. Geçen hafta yeni bir dershaneye yazıldım. Sınıfımdaki kimseyle konuşmuyorum, hiçbirinin adını bilmiyorum. Öğretmenlerim zeki olduğumu söylüyor ama bu bana hiç de inandırıcı gelmiyor. Aynaya bakıp kendime lanet ediyorum. Çocukken hayal kurardım. 16-17 yaşıma gelince istediğim her şeyi yaparım: Eğlenirim, gezerim, tozarım... Hiçbir şey yapamıyorum. Gerçekten hiçbir şey yapmak istemiyorum. İstesem de yapacak ne maddi gücüm var ne de vaktim. Her gece uyumadan önce klasik müzik eşliğinde düşünürüm. İnsanların beni sahip olduklarım dışında ben olduğum için sevebileceğine herhangi bir inancım kalmadı. "Kim beni neden sevsin ki?" Diyorum ve düşünmeyi noktalandırıyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Fikirlerinize açığım.
Ben de aynı durumdayım.
 
Öncelikle evet bu zamanlarda herkes bir garip modu düşük ya da motivasyonsuz mâlum ne olacağı belli olmuyor hayatta. Senin yaşındayken ki -bu arada yaşım 19 oldu- en az senin kadar kötü hissederdim. Ergenlikten derdi herkes yardımcı olacak beni seven de birçok insan vardı halbuki hayatımda ama ben istemiyordum her şeyi kendim başarabilecekmişim gibi davranıyordum. Ki ben o sırada 105 kilo 1.75 boyunda bir insandım hatta insan da denilemez pek. Sonra birisine aşık oldum garip bir duyguydu tamamiyle tesadüftü. Kendimi düzelttim gitara, kitaba, baskete sardım. Sürekli bir şeyle meşgul olarak aklımı doldurdum. Spora başladım ki o sırada kötü haber geldi. En yakın akrabalarımdan birisi vefat etmişti. Sevdiğim kızdan uzaklaşmıştım. Gitarımı köşeye atmıştım. Kitapları rafa kaldırmıştım. İçime kapanık bir insan haline gelmiştim ve hayatımda beni tek mutlu eden şey kaptanlığımdı. O seneye özgü ufak bir sakatlık yaşadım ve maçlara giremedim ve maçı seyretmeye gelen kolej koçları vardı. Hayatımın şansını belki ufacık bir sakatlıktan kaçırdım. Eve kapandım. Sınav vardı seneye ama hiç kendimi geliştirmek için bir şey yapmıyordum. İnsanlardan uzaklaşmıştım tekrar bir boşluğa düşmüştüm. Kendimi sadece bir spora ait ettim ve onu geliştirmeyi hedefledim. Şu an 75 kilo 182 boyundayım. Hayatım hala kötü sabah 6 7'de uyuyorum. Aile yaşantım neredeyse bitti. Günlerim hep aynı, her şeyden şüphe duymaya başladım. Bir şey olsa hayatım değişse diyorum hala ara ara o eski sevdiğim kıza bakıyorum acaba napıyor diye. Fakat eskiye dönülmüyor. Ve bir şey farkediyor insan bu zamanlarda; sonuçta öleceğiz hepimiz. Sen ben burada konuşmaya gelene o güzel insanlar, senin yorumunu okuyup destek olmak için ufacık cümle yazanlar... Hayatta kendini üzmene değecek bir şey yok. Arkadaşa, sevgiliye çevrende sana ve senin isteklerin doğrultusunda olumlu etkisi olmayan insanlara gerek yok. Sadece kulaklığı tak, şarkını aç ve sporunu yap. Bırak insanlar seni sen olduğun için sevsin, saygı duysun.
 
Ergenliğin vermiş olduğu kara bulutlar üzerinde. O yaşlarda bende çok fena triplerdeydim, tüm fotoğraflarım siyah beyazdı. Aynalara yumruk atıyordum falan. :D Şimdi 21 oldum, eskiden düşündüğüm şeylerin ne kadar gereksiz olduğunu fark ediverdim. Yani insanlar kim? Kim neden seni sevmesin ki? Ya da neden sevmek zorunda olsunlar ki? Sevilmek bu kadar gerekli mi? Sen kendini sevdiğin sürece hiçbir şeyin önemi yok. Şiir yaz bol bol. Günlük tut. O yıllarda bana çok iyi gelirdi böyle şeyler. Kendimi anlatmak, kendimi kelimelerle dökmek isterdim. Sonra ilerde okuyup güleceksin dert ettiğin meselelere. Utanacaksın da. :D
 
Yazdıklarınız için hepinize ayrı ayrı teşekkür ederim. Kendi en iyi sürümüm için durmadan çabalayacağım. Zaten başka türlü bu dünyada varolmak zor.
Öncelikle şunu düşün insanlar seni neden sevmesin?
İnsanlar kimseyi kendisi olduğu için sevmiyor. O yeşilçamdaki sıcak içten insanlar yok ne yazık ki. Benden bir çıkarları olacak ki yanımda olsunlar. Ben de bunu istemiyorum.
 
Son düzenleme:

Yeni konular

Geri
Yukarı