Kimse
Kilopat
- Katılım
- 6 Ekim 2014
- Mesajlar
- 1.900
- Makaleler
- 21
- Çözümler
- 2
Başlık biraz alakasız. Okursanız ne demek istediğimi daha iyi anlayacaksınız. İnançsız arkadaşların cevaplarını özellikle bekliyorum.
Bizi yaşamda tutan nedir, öleceğimizi bilmemize rağmen bu kadar uzun süreli planlar yapmamız, bulunduğumuz yerden yükselmeye çalışmamız niye? Ölümden sonra hayatla mı kendimizi kandırıyoruz? İnsan ölmeyi, yok olmayı, noktalanmayı kabullenemiyor. Sığınacak birisine ihtiyaç duyduğundan tanrıyı sürekli yanında hisseden insan belki de onun gibi, ölümden sonra hayata da hayattan kopmak istemediği için inanıyor. Bizi yaşama motive eden nedir? Neden yaşıyoruz? Mutsuzken, depresifken, daha iyi bir yere gelmeyeceğimizi bildiğimiz halde neden yaşamaya devam ediyoruz? Bazen fark ediyorum, özellikle yazları çok sosyalleşiyorum, arkadaşlarımla eğleniyorum, filmler izliyorum, kendime bolca vakit ayırıyorum hayattan zevk alıyorum, neden yaşadığımı sorgulamak aklıma bile gelmiyor, gelse de "hayattan zevk alıyorum neden yaşamayayım ki?" diyebiliyorum. Ama kalan zamanda sosyalleşemedikçe, uğraşı bulamadıkça depresifleşmeye başlıyor ve sorgulamaya başlıyorum ve daha da karamsar -aslında gerçekçi- düşünüyorum ve hayatımın kalanının istediğim gibi mutlu olmayacağını biliyorum. Sürekli aklıma bu soru geliyor. Neden yaşamaya devam ediyorum?
Bizi yaşamda tutan nedir, öleceğimizi bilmemize rağmen bu kadar uzun süreli planlar yapmamız, bulunduğumuz yerden yükselmeye çalışmamız niye? Ölümden sonra hayatla mı kendimizi kandırıyoruz? İnsan ölmeyi, yok olmayı, noktalanmayı kabullenemiyor. Sığınacak birisine ihtiyaç duyduğundan tanrıyı sürekli yanında hisseden insan belki de onun gibi, ölümden sonra hayata da hayattan kopmak istemediği için inanıyor. Bizi yaşama motive eden nedir? Neden yaşıyoruz? Mutsuzken, depresifken, daha iyi bir yere gelmeyeceğimizi bildiğimiz halde neden yaşamaya devam ediyoruz? Bazen fark ediyorum, özellikle yazları çok sosyalleşiyorum, arkadaşlarımla eğleniyorum, filmler izliyorum, kendime bolca vakit ayırıyorum hayattan zevk alıyorum, neden yaşadığımı sorgulamak aklıma bile gelmiyor, gelse de "hayattan zevk alıyorum neden yaşamayayım ki?" diyebiliyorum. Ama kalan zamanda sosyalleşemedikçe, uğraşı bulamadıkça depresifleşmeye başlıyor ve sorgulamaya başlıyorum ve daha da karamsar -aslında gerçekçi- düşünüyorum ve hayatımın kalanının istediğim gibi mutlu olmayacağını biliyorum. Sürekli aklıma bu soru geliyor. Neden yaşamaya devam ediyorum?
