Konuşmak çok zor geliyor nefes alamıyorum. Durun ne olur gitmeyin beni de bekleyin hayatım 2 duvar arasına sıkışmış bir ruh gibi bulanık, yorgun, dalgın ne yapsam bilmiyorum. Hayata 1-0 yenik başlamaka kadar zor bir şey yok iş diyorum iş yaşıtlarım okullarını bitirip gelecegıne koşarken ben koşacak gelecek bulamıyorum. Ne yapmalıyım ? Pes edip kenaramı çekılmeliyim çabalıyorum denıyorum olmuyor bir insan her gün kendini yorgun hissedebilir mi? Oysa kücük şeyler den zevk alabilseydım hayat çok güzel olacaktı fakat yapamıyorum ve çevremde kalan dostlarım artık başka yerdeler büyük yanlızlık çekiyorum. Ailem var sadece fakat artıs sinir uçlarıma deyen baskı benı çıldırtıyor. Nereye gidiyorum ben bilmiyorum. Önümde 20-30 yıl nasıl geçicek çuvalları sırtlayarak geçirmekten yoruldum oysa ki kalemlerı ne çok severdim fakat kalem tutacak ellerim nasırlandı şişti şimdi kalem tutmak da zor geliyor daha 22 yaşındayım yolun başındayım gibi ama ben o yolun sonunu göremiyorum. Bir güzel insanla tanışmayı çok istiyorum evlenmeyi çocuklarımın olmasını ama yapamıyorum çünkü iş lanet olası iş imkanım yok ve bir evi geçintirmek aşk ile olmuyor karın aşk ile doymuyor her bir kızdan hoşlandıgımda vazgeçiyorum. Sonunda mutlu olamıcagımızı biliyorum ne kadar da sevsem karşımdakilerinin hayatını mahvetmek istemiyorum o yüzden hem geride duruyorum.
Son düzenleyen: Moderatör:
