Tramvay bekçisi
Picopat
- Katılım
- 22 Aralık 2024
- Mesajlar
- 0
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Herkese iyi akşamlar arkadaşlar bu benim ilk konum olacak. O yüzden yazımda acemilikler olabilir şimdiden kusuruma bakmayın.
17 yaşındayım ve küçük bir şehirde ikamet ediyorum.12.sınıfa gidiyorum, eşit ağırlık bölümündeyim. Her ne kadar sürece güzel hayallerle ve iyimser bir bakış açısıyla başlamış olsam bile şu an durum tam tersi ve Ne yapacağını bilemez bir haldeyim ayrıca bu durumun birden fazla sebebi olduğunu düşünüyorum.
Geçen sene bir olay yaşadım ve bu olay yüzünden insanlar tarafından çokça zorbalığa uğradım ve salakça şakalarına maruz kaldım. Bu olay benim şahsi travmam olduğu için hiç bahsetmeyeceğim ama örnek vermek gerekirse kendinizi bütün okula çok ama çok rezil olmuş bir şekilde hayal edin diyebilirim.
Bu travma beni genel olarak olumsuz etkiledi ve ayağı kalkmam biraz uzun sürdü. Zaten insanlarla pek iletişim kurmayı beceremeyen biriydim üstüne bu salakça eylemim eklenince iyice içe kapanık yalnız bir insana dönüştüm.
Geçen sene okulda kimseyle konuşmayıp evde sadece babamla konuştuğum günleri bilirim. Ama bu durumların hiçbirini ona anlatmadım sadece konuşacak biri istediğim için onunla konuşuyordum.
Bu olayı yaşadıktan sonra psikolojik olarak dibi görmüş olduğumu düşünsem bile eskiden de çok mutlu olduğumu söyleyemem. Her zaman arkadaşlarımı, akrabalarımı ve hatta kendi ailemi bile garipsemisimdir. Neden bu kadar çabalıyorlar dünya aslında bu kadar uğraşa değecek bir yer değil gibisinden biraz nihilist düşünceler içinde olduğumu söyleyebilirim ve bu düşüncelere çocukluğumdan beri sahibim yani bu boş vermislik hayatı önemsememezlik.
Ergenlik döneminde çıkan bir problem değildi.
Ve tabii bu duygular ve düşünceler uzun vadede beni mutsuz bir insana dönüştürüyordu. Bunun üstüne de ortaokuldaki en yakın arkadaşımın benim ona söylediğim sırlarımı ve küfürlü konuşmalarım gibi kirli çamaşır sayılabilecek nitelikte olan mesajlarımı sınıf öğretmenine göstermesi ve hakkımda yalan yanlış iftira atması sonucu okuldaki tüm hocalar benden soğumustu ve herkes artık mezun olup buradan defolup gitmemi istiyor gibiydi ve en yakın arkadaşımın bana attığı bu kazık sonrası bir daha hiçbir insana tamamıyla güvenemedim.
Liseye başladığımda bambaşka hayaller içindeydim. Her şey çok güzel olacaktı ve asla eskisi gibi sahte dostluklar kurmadan ilerleyecektim, desemde olaylar hiç böyle gelişmedi. Kurdugum arkadaşlıkların hepsi okul dışına çıkınca yok oluyordu yani sadece.
Okulda zaman geçsin diye kullanılan bir piyondum ve hala daha vaziyet böyle üniversite yıllarımda böyle geçecek diye ödüm kopuyor. Az kaldı lise bitiyor ve ben lise hayatım çok boş geçti diye düşünmeden edemiyorum.
Yalnız olmaktan korkuyorum çünkü yalnız olunca aklıma gelen tek şey bu hayatta başarısız olduğum ve asla babamı yüksek başarıyla gururlandıramayacağım düşüncesi oluyor. Bu başarı konusundaki kaygının temel sebepleri ise hem tembel bir insan olmam hem de tuhaf psikolojik bunalımlar içinde olmama bağlıyorum. Hayatta başarısız oldum derken biraz aceleci davranıyor olabilirim ama yine de her gün hissettiğim ve düşündüğüm tüm negatif şeyler tamamıyla bu hayatta başarısız olmuş hissetme durumundan ortaya çıkıyor.
Toparlıyorum ve bitiriyorum. Su an sınav senemdeyim ve yaklaşık olarak 180 günüm kaldı. Eğer yaşadığım bu bunalımlardan kurtulamazsam muhtemelen bu sınavda başarısız olacağım çünkü hayatımdaki boşa geçmiş yıllar düşüncesi beni hala daha yiyip bitiriyor. 2 dk bile ders hakkında düşünemiyorum. Bazen ayaklanıyorum üniversitede bu boşa geçmiş yılların telafisini alacağım diyorum ama geçmiş bir şekilde yine karşıma çıkıyor ve benim ilerlememi engelliyor.
Buraya kadar okuduysan bana ne yapmam gerektiği hakkında tavsiye verebilir misin? Sizden yardım istediğim konu esasında nasıl geçmişi ardımda bırakıp geleceğe iyimser bir gözle bakabilirim sorusu. Tabii ben içimi dökme ihtiyacı duyduğum için biraz sakız gibi uzattım. Okudugunuz için teşekkürler umarım mutlu bir hayat geçiriyorsunuzdur.
17 yaşındayım ve küçük bir şehirde ikamet ediyorum.12.sınıfa gidiyorum, eşit ağırlık bölümündeyim. Her ne kadar sürece güzel hayallerle ve iyimser bir bakış açısıyla başlamış olsam bile şu an durum tam tersi ve Ne yapacağını bilemez bir haldeyim ayrıca bu durumun birden fazla sebebi olduğunu düşünüyorum.
Geçen sene bir olay yaşadım ve bu olay yüzünden insanlar tarafından çokça zorbalığa uğradım ve salakça şakalarına maruz kaldım. Bu olay benim şahsi travmam olduğu için hiç bahsetmeyeceğim ama örnek vermek gerekirse kendinizi bütün okula çok ama çok rezil olmuş bir şekilde hayal edin diyebilirim.
Bu travma beni genel olarak olumsuz etkiledi ve ayağı kalkmam biraz uzun sürdü. Zaten insanlarla pek iletişim kurmayı beceremeyen biriydim üstüne bu salakça eylemim eklenince iyice içe kapanık yalnız bir insana dönüştüm.
Geçen sene okulda kimseyle konuşmayıp evde sadece babamla konuştuğum günleri bilirim. Ama bu durumların hiçbirini ona anlatmadım sadece konuşacak biri istediğim için onunla konuşuyordum.
Bu olayı yaşadıktan sonra psikolojik olarak dibi görmüş olduğumu düşünsem bile eskiden de çok mutlu olduğumu söyleyemem. Her zaman arkadaşlarımı, akrabalarımı ve hatta kendi ailemi bile garipsemisimdir. Neden bu kadar çabalıyorlar dünya aslında bu kadar uğraşa değecek bir yer değil gibisinden biraz nihilist düşünceler içinde olduğumu söyleyebilirim ve bu düşüncelere çocukluğumdan beri sahibim yani bu boş vermislik hayatı önemsememezlik.
Ergenlik döneminde çıkan bir problem değildi.
Ve tabii bu duygular ve düşünceler uzun vadede beni mutsuz bir insana dönüştürüyordu. Bunun üstüne de ortaokuldaki en yakın arkadaşımın benim ona söylediğim sırlarımı ve küfürlü konuşmalarım gibi kirli çamaşır sayılabilecek nitelikte olan mesajlarımı sınıf öğretmenine göstermesi ve hakkımda yalan yanlış iftira atması sonucu okuldaki tüm hocalar benden soğumustu ve herkes artık mezun olup buradan defolup gitmemi istiyor gibiydi ve en yakın arkadaşımın bana attığı bu kazık sonrası bir daha hiçbir insana tamamıyla güvenemedim.
Liseye başladığımda bambaşka hayaller içindeydim. Her şey çok güzel olacaktı ve asla eskisi gibi sahte dostluklar kurmadan ilerleyecektim, desemde olaylar hiç böyle gelişmedi. Kurdugum arkadaşlıkların hepsi okul dışına çıkınca yok oluyordu yani sadece.
Okulda zaman geçsin diye kullanılan bir piyondum ve hala daha vaziyet böyle üniversite yıllarımda böyle geçecek diye ödüm kopuyor. Az kaldı lise bitiyor ve ben lise hayatım çok boş geçti diye düşünmeden edemiyorum.
Yalnız olmaktan korkuyorum çünkü yalnız olunca aklıma gelen tek şey bu hayatta başarısız olduğum ve asla babamı yüksek başarıyla gururlandıramayacağım düşüncesi oluyor. Bu başarı konusundaki kaygının temel sebepleri ise hem tembel bir insan olmam hem de tuhaf psikolojik bunalımlar içinde olmama bağlıyorum. Hayatta başarısız oldum derken biraz aceleci davranıyor olabilirim ama yine de her gün hissettiğim ve düşündüğüm tüm negatif şeyler tamamıyla bu hayatta başarısız olmuş hissetme durumundan ortaya çıkıyor.
Toparlıyorum ve bitiriyorum. Su an sınav senemdeyim ve yaklaşık olarak 180 günüm kaldı. Eğer yaşadığım bu bunalımlardan kurtulamazsam muhtemelen bu sınavda başarısız olacağım çünkü hayatımdaki boşa geçmiş yıllar düşüncesi beni hala daha yiyip bitiriyor. 2 dk bile ders hakkında düşünemiyorum. Bazen ayaklanıyorum üniversitede bu boşa geçmiş yılların telafisini alacağım diyorum ama geçmiş bir şekilde yine karşıma çıkıyor ve benim ilerlememi engelliyor.
Buraya kadar okuduysan bana ne yapmam gerektiği hakkında tavsiye verebilir misin? Sizden yardım istediğim konu esasında nasıl geçmişi ardımda bırakıp geleceğe iyimser bir gözle bakabilirim sorusu. Tabii ben içimi dökme ihtiyacı duyduğum için biraz sakız gibi uzattım. Okudugunuz için teşekkürler umarım mutlu bir hayat geçiriyorsunuzdur.
Son düzenleyen: Moderatör:
