4 yaşında falan babamla birlikte bilgisayar oyunlarına başladım. Okuma yazmayı öğrendiğim yıl kendi kendime format atıp slayt videolar hazırlayabiliyordum. İlkokulda bilgisayar bilgim mahalle okulunun bilgisayar hocasından(!) daha fazlaydı.
5. sınıfta gittiğim etüt merkezinde Dragon City oyunu için Facebook hesabı çalıp satar günde 10-15 TL kazanırdım ki bu o dönemler ailemin haberi olsa şaşıracağı kadar çok paraydı benim için. Babam 1000 TL'den az kazanıyordu ve günlük 2-3 lira harçlık veriyordu. Ben aylık 250 falan kazanıyordum. Gelen parayla da dvd olarak oyun ve film alıyordum
6. sınıfta yurtta kalmaya başladım ve bilgisayardan, hatta dış dünyadan tamamen koptum.
8. sınıf bitince eve döndüm ve yazılım öğrenmek istedim. Babamdan bir kursa yazdırmasını istedim ama yazdırmadı. Kendi kendime html, php falan öğrenmeye başladım. Aynı zamanda THT gibi forumlarda dolaşıp bilgisayar bilgimi geliştirmeye çalışıyordum. Twrp, Root rehberleri hazırlayıp Youtube'da paylaşıyordum falan. Ailem ders çalışmak yerine sabaha kadar bilgisayarla uğraştımı anlayınca hiç güzel tepkilerle karşılaşmadım. Halamdan enişteme kadar herkes karşıma geçip başarılı bir öğrenci olduğumu ve boş işlerle uğraşmayıp dersime çalışmam gerektiğini, avukat, mühendis gibi düzgün bir meslek sahihi olmamı tembihlediler.
Şehrimin en başarılı liselerinden birindeydim ama okulu önemsemiyordum. Zaten yurt sonrası travmalarım yüzünden hem okulda hem okul dışında psikolojim pek iyi değildi. Kendimi eve, bilgisayarıma hapsetmek istememin suçlusu ben değildim. Laf duymaktan bıktığım için bunlarla uğraşmayı bıraktım.
Daha sonra grafik tasarıma merak sardım 2-3 sene kadar kendi çapımda uğraştıkdan sonra lisenin sonlarında yine ailemin lafları yüzünden bıraktım. Şimdi tekrar başlamaya hevesim de vaktim de kalmadı.
İşin komik kısmı grafik tasarım ve bilgisayar bilgim ile kazandığım para sayesinde imzamdaki sistemi satın aldım ama bunlar boş işler sana bir şey kazandırmaz diyerek bırakmama sebep oldular. Kazandığım paradan haberleri yoktu bilgisayarı alana kadar biriktirmiştim.
Tabi bunlar olurken çok kavga oldu birçok şey yaşadım evden dahi kovuldum ama hepsi bana ders oldu. Şimdi 19 yaşındayım. Kimsenin sözünü dinlemem, kimsenin hayatıma karışmasına izin vermem ama en büyük pişmanlığım zamanında bunu yapmam. Ailem sonradan kazandığım parayı ve nelerle uğraştığımı öğrenince çok pişman oldu ama iş işten geçti.
Kimsenin, hatta ailenizin hevesinizi kırmasına, hayatınıza yön vermeye çalışmasına engel olmayın. Hayallerinizin peşinden gidin.Uzun bir yazı oldu vaktinizi çaldığım için özür dilerim. Biraz içimi dökmüş oldum.
