Hepimiz sürekli bir şeyler yapmaya çalışıyoruz, koşturuyoruz, gülüyoruz, ağlıyoruz, uyuyoruz ama durmadan sanki gizli bir amaç için çabalıyormuşuz gibi hareket ediyoruz. İçimizde bizi hayata bağlayan basit amaçlar var fakat hepimiz bir şekilde sanki büyük bir şeyi bekliyoruz. O an geldiğinde sanki her şey istediğimiz gibi olacakmış gibi kurduğumuz hayali dünyayı inşa etmek uğruna karıncalar gibi dal parçası, yaprak, kırıntılar, her ne varsa etrafımızda onları oradan oraya taşıyoruz.
Ve birgün geliyor… biz ölüyoruz. Kimsenin ne istediğimizden, ne uğruna çabaladığımızdan haberi olmuyor.
Olmasa da olur zaten. Hepimiz tek başımıza, koca bir evren için bir hiçiz...
Gorki / Benim Üniversitelerim
