Ruh mudur Sendeleyen Ayaklarım mı?

Biliyorsun bir süredir bıkmış hissediyorum bıkkınlıktan,
Düzgünce yürüdüğümü düşünüyorum ama sendeliyorum.
Yüzüm gözümden utanıyor, gözüm yüzümden ve ayna da benden,
Dudaklarım kuruyor bir daha ıslanmamak üzere, ömrüm doluyor bir daha yaşanmamak üzere.

Çok depresifliği sevmem aslında ama depresif anlardan depresif eserler çıkar,
Bazen depresiflik güzeldir ben onu sevmesem bile, karşılıksız bir sevgidir bizimki bilirsin.
Sendeleyen ayaklarım sever bu depresifliği, kuruyan dudaklarım sever,
Bana soruyorsan ben sevmem, düzgün yürümeyi öğreteceğim bu ayaklara düzgününden.

Benim ağlayışım en büyük gülümsememdir, ah bir bilseler ah bir görseler.
Kahkaha attığımı sanan o sirk seyircileri, duyuyorlar en büyük ürpertileri.
Kulaklar sadece kahkahaları duymaya programlanmış olmalı,
Bu yüzdendir sanırım insanın yalnız ağlamaları.