...Ulva baltasını bilemekten çok zevk alırdı. Hiç kullanmamıştı, ama kullanacağı günü iple çekiyordu. Bir gün dedesinin anlattığı masallar gerçek olursa, baltasının mümkün olduğunca keskin olmasını istiyordu. Ulva baltasını ağaçlar üzerinde test ederdi, her geçen gün ağaçların canı daha çok yanıyordu. Ulva ağaçların sesini duyabiliyordu, onları hissediyordu. Babası diğer vikingler ile sefere çıktığında küçük erkek kardeşine ve annesine o bakıyordu. Çevre köylerine kıyasla barışçıl bir bölgede yaşıyorlardı, Kalabalık bir köydü. Ama Avrupa'lı düşmanların ilk hedefi değildi, son hedefi de olmayacaktı. Ulva dedesini küçük yaşta kaybetmişti, dedesi ona Avrupalıların yurdumuzu elimizden almak istediğini söylemişti. Ulva Avrupalılara karşı içinde hiç büyümeyen, gittikçe küçülmeyen, dışa vurulmayan bir kin besliyordu. Çünkü bir gün baltadan fazlasına ihtiyacı olacağını biliyordu. Evet biliyordu, ama hiçbir şey ailesini ve yanan köyünü kurtarmasına yardımcı olmadı. İçindeki kin dışına çıkmıştı, ve rüzgara karışıp dağılmıştı. Daha önce hiç hissetmediği duygular içerisinde, büyük ve ihtişamlı Viking kalesinde, onunla ilgilenen sıhhiyenin şefkatli elleri dışında hiçbir duygu ona tanıdık gelmiyordu. Baltasındaki kanı temizlemesi gerekiyordu, ve bunu biliyordu...