durduk yere ağlamak

Son 6-8 aydır (liseye başladım) neredeyse hiç insanlar karşısında, gülemiyorum gülücek gibi olsam da hemen yüzümü elimle kapatmaya veya gülümsemeyi bırakmaya çalışıyorum. İnsanların olduğu yerlerden uzaklaşıp ne kadar kötü, asosyel ve aptal olduğumu düşünerek ağlıyorum. Aptal suratlı maymun gibi...

Ben nedense durduk yere gülümsüyorum. Bilmiyorum, gülünecek ortam yok, söz yok ama gülümsüyorum. Hatta bu yüzden bana sınıfta sınıf rehber öğretmenim tarafından Haydar lakabı takıldı. Bir de nedense birisi bana nasihat verirken, hoca sözlüye kaldırdığında veya pek tanımadığım veya az tanıdığım...