Uzun zamandır aklımda olan bir şeyi aklımda paylaşmak istedim bugün; sürekli kısıtlanmak, önüne engel koyulmak, gerek aile tarafından gerek diğerleri tarafından. İster küçük bir şey olsun, isterse büyük bir şey, bunu hepimiz yaşamışızdır. Mesela küçükken marketten bir çikolata almak istiyorsunuz ve yüksek ihtimalle annenizden: "hayır, onlar sağlıksız vb." gibi cevaplar alıyorsunuz. Bir kere alınsa ne olacak sanki! Bu, küçük bir örnekti, sürekli kısıtlanıyoruz ve bu bir yerden sonra o kişiden nefret duymama sebep oluyor. Bir diğer örnek ve beni en çok üzen şeylerden biri; bebeklerin evdeki objelerle oynamasının engellenmesi. Elinden çekmeler, önünden almalar, ne yani ağlayınca daha mı iyi oluyor? Bırak kendine zarar vermeyecek bir şeyse oynasın.
Bu benim ailemde fazla yok ama kendi parasıyla alacağı şeylerde bile önüne geçilen gençler var. Neymiş oyuna para(!)verilmezmiş, yok öyle de böyle. Kendi düşüncelerini çocuklarına da empoze etmeye çalışıyorlar ve bir güzel de başarıyorlar diyebilirim. Kendi parası değil mi bırak alsın. Kararlarımız sürekli aile tarafından veriliyor ve bu ilerideki hayatlarımızı da etkiliyor. "şu gençleri bir rahat bırakın." diye haykırmak istiyorum. Zaten Türkiye gibi bir yerde doğmak yeterince sıkıcıyken bir de sizinle uğraşmayalım!
Yine kendi ailemden örnek vereyim, bilmem sizde de var mı? Bana ve kardeşime sitem ediyorlar, sözlerini dinlemediğimizi, kendi kafamıza hareket ettiğimizden yakınıyorlar ve bunu aileye karşı gelmek olarak nitelendiyorlar. Zaten o karşı gelme lafı beni çileden çıkarıyor, ne yani sizin davranışlarınızı ve kararlarınızı doğru bulmayıp eleştirince karşı mı gelmiş oluyoruz! Onların bazı kararlarını doğru bulmuyorum, bu yüzden kendi yolumu izliyorum. Kendilerini hala 20. yüzyılın ortalarında zannediyorlar. Eskiden aileye karşı gelinmezmiş çünkü ebeveynlerinin kararlarını ve davranışları yanlış da olsa kabul ettikleri için anlattıklarından bu sonuca ulaşıyorum.
Bende durum böyle, bilmem sizde de böyle mi?