Düşünüyorum ama ben kaldıramam benim çok ciddi panik atağım var ben babamın veya annemin tabutunu derken bile kalbim durdu resmen ben o yükü taşıyamam ben o anda kalp krizi geçiririm.
Düşünüyorum ama ben kaldıramam benim çok ciddi panik atağım var ben babamın veya annemin tabutunu derken bile kalbim durdu resmen ben o yükü taşıyamam ben o anda kalp krizi geçiririm.
Merhaba ben çok duygusal bir insanım. Anneme ve babama sadık bir insanım, hepsini çok seviyorum. Şu hayatta kahrolacağım yaşamak istemeyeceğim gerçek bir durum var; anne babamın ve kardeşimin ölmesi. Ben odamda ayda en az 6 kere ağlıyorum ve gözlerim hep kan topluyor, aileme de bir şey söylemiyorum. Onlar da bir sıkıntı var sanıp doktora götürüyorlar.
Düşünüyorum ama ben kaldıramam benim çok ciddi panik atağım var ben babamın veya annemin tabutunu derken bile kalbim durdu resmen ben o yükü taşıyamam ben o anda kalp krizi geçiririm.
Sizi anlıyorum ancak herkes böyle olacağını, hissedeceğini düşünür haklı olarak. Ancak o anda öyle olmuyor bu hayatın gerçeğini görüyoruz. Bu kötü şeyleri bırakın olacağı vakit görün, düşünün, üzülün. Bu şekilde şu anınızı da kaybediyorsunuz. Bazı şeyleri kabullenmek gerekir hele de çaresi yoksa kabulden öte benimsemelisiniz.
Çocukken ben de çok korkardım ailemi kaybetmekten, 4 kişilik bir aileydik. En son ferdini de kaybedip, tek başıma kalalı 5 yıl oluyor. Her ne kadar zor olsa da bir şekilde kabullenip ya da kabullenmeyi öğrenip hayata devam ediyorsunuz. Ne yazık ki, korkunun ecele faydası yok. Şimdi o korkak çocuğa ulaşabilme imkanım olsaydı, "madem bu kadar seviyorsun o zaman onlarla daha fazla vakit geçir, bolca güzel hatıra biriktir, düşüncesizce davranıp onları üzme" derdim.
Konuya yazan arkadaşlar cok guzel arkadaşlar mesajlari okudukca icime umut doldu desem yalan olmaz. Hepimiz sevdiklerimizi kaybetmekten korkuyoruz tabii ki. Bakalim oldukten sonra ne olacak ne var. Belki biz de yanlarina gideriz. Belki bu yasam denen angarya sadece sinama ortamidir soyledikleri gibi. Onceki arkadasin da soyledigi gibi ailenle daha fazla vakit gecirmeye calis bol bol hatira biriktir en azindan. Hayat uzun gibi gorunsede aslinda cok kisa, bu vakitte ailene yarasir bir insan olmaya calis, onlari mutlu et. Eninde sonunda hepimiz ayni yere gidecegiz belki orada tekrar onlarla karsilasiriz. Eger bu kaybetme korkusu hayatini idame etmene engel oluyorsa hastalik duzeyine gelmis demektir, bu durumdaysa bir psikologa gorun. Psikiyatr demiyorum bak aklinda bulunsun.