Şans eseri bir pastaneye oturdum. Bir kız gelip çakmak istedi. Telefonla konuşuyordu bu sırada. Konuştuğu kişiye "Elif intihar etmiş" dedi. Sonra dışarı oturup ağlamaya başladı. Bir sigara uzatıp yanına oturdum. Çok iyi arkadaşlarmış ama sınav senesi diye arasını açmış. Birkaç gün önce konuşmuşlar. "iyi değilim konuşalım" demiş ama "derslerim var seninle uğraşamam" diyerek reddetmiş. "hayat dolu bir insandı, çok güzel resim çizerdi" diyor, sanki kendisi öldürmüş gibi ağlıyordu.
Bazen neyin önemli olduğunu unutuyoruz. Sınavlar, dersler, işlerimiz. Bunları her şeyden önemli zannediyoruz. Yardım isteyen arkadaşına derslerim var diyebilecek kadar azimli olmak gerekli mi?