- Katılım
- 26 Nisan 2020
- Mesajlar
- 9.509
- Makaleler
- 49
- Çözümler
- 12
İnsanları rahatsız ediyorum. Belli bir zaman sonra Bazen 2 saat bazen 2 günkonuşuyorum. Kafam allak bullak oldu. O kadar fazla kişiye sordum ki kime ne dediğimi hatırlamıyorum. Hatta soru sora sora çoğu insan benden bıktı. Telefonlarımı açmıyorlar. Belli bi' zaman sonra tekrar arıyorum, yine yok. WhatsApp'dan cevap veriyorlar ama "hadi iyi geceler" diyerek lafı kesiyorlar. Ama dedikleri laf şu: "Beni istediğin zaman arayabilirsin, ben rahatsız olmam." diyorlar ve bazıları bi' kere aramadan bile açmıyor. Bu arada istisna kişiler var hala bana destek çıkan, dertlerimi dinleyen.
Arkadaş rahatsızsan söyle bari aramayayım. Madem istemiyorsun söyle. Doktorumun dediği ne kadar doğru bilmiyorum. Buraya içimi dökmek için yazıyorum. Doktorum: "Artık kendi kararlarını al. Başka birisine gittiğin zaman öğüt veren varsa oradan uzaklaş. Ne biliyorsan onu yap." dedi. Peki insandan hiç mi fikir almayacağım? Yanlış olup olmadığını bilmesem bile körkütük bilmediğim bi' yola girmek nasıl olur?
Sanırım bende yavaş yavaş değişiyorum. Yani; çağırılmayan yere gitmem, istenmediğim ortamda bulunmam. Bir şey olduğu zaman beni çağırmazlar. Karşı taraf beni aramaz. Bunun bıkmakla alakası yok. Başkalarıyla aynı ortamda konuşulurken ortaya bir laf/konu atıyorum ve herkes sus pus. Geçen gün abimin doğum günüydü. Kuzenimin(30 yaşında) yanında oturdum, bir şey söyleyecek oluyorum fakat başkaları konuştuğu için onlara cevap verdi. Tam 4 kere konuşmak istedim. Suratıma bakıp geri dönüyor. Bununda bıkmakla alakası yok. Gücüme gitti ve odama çekildim. Benimle neden konuşmuyorlar anlamış değilim. Ama bu dediğim insanları sıkmıyorum. Pek fazla samimi değiliz ama buna rağmen böyle yapıyor. Hatta köydeki gençler olarak grup var. Bilin kim yok?
Şu anda insanlar ile konuşmayı azalttım. Fakat tamamen bitirmek istiyorum.
Mikrofon sizde...
Arkadaş rahatsızsan söyle bari aramayayım. Madem istemiyorsun söyle. Doktorumun dediği ne kadar doğru bilmiyorum. Buraya içimi dökmek için yazıyorum. Doktorum: "Artık kendi kararlarını al. Başka birisine gittiğin zaman öğüt veren varsa oradan uzaklaş. Ne biliyorsan onu yap." dedi. Peki insandan hiç mi fikir almayacağım? Yanlış olup olmadığını bilmesem bile körkütük bilmediğim bi' yola girmek nasıl olur?
Sanırım bende yavaş yavaş değişiyorum. Yani; çağırılmayan yere gitmem, istenmediğim ortamda bulunmam. Bir şey olduğu zaman beni çağırmazlar. Karşı taraf beni aramaz. Bunun bıkmakla alakası yok. Başkalarıyla aynı ortamda konuşulurken ortaya bir laf/konu atıyorum ve herkes sus pus. Geçen gün abimin doğum günüydü. Kuzenimin(30 yaşında) yanında oturdum, bir şey söyleyecek oluyorum fakat başkaları konuştuğu için onlara cevap verdi. Tam 4 kere konuşmak istedim. Suratıma bakıp geri dönüyor. Bununda bıkmakla alakası yok. Gücüme gitti ve odama çekildim. Benimle neden konuşmuyorlar anlamış değilim. Ama bu dediğim insanları sıkmıyorum. Pek fazla samimi değiliz ama buna rağmen böyle yapıyor. Hatta köydeki gençler olarak grup var. Bilin kim yok?
Şu anda insanlar ile konuşmayı azalttım. Fakat tamamen bitirmek istiyorum.
Mikrofon sizde...
