Bir gün ailemizle, annemizle, babamızla, kardeşlerimizle, veya eşimizle yediğimiz o akşam yemeği son akşam yemeğimiz olacak. Yaşadığımız ev belki bir gün terkedilmiş boş, çürüyen bir ev olacak. Anılarınızın olduğu bir evi görmek insanı çok duygulandırıyor. Mesela köye gittiğimiz zaman, o kadar çok anılarının olduğu evin boş ve yalnız başına olduğunu görünce annem ve anneannem ağlamıştı. Evin halıları, tabakları, kaşıkları, hatta içinde bazı ağrı kesici ilaçlar falan bile duruyordu. Öylece bırakılıp gidildi. Ev artık boş ve çürümeyi bekliyor. Öldükten sonra unutulup gideceğiz. Cenazemize gelen insanlar cenaze namazımızı kılacak, cesedimizi toprağa gömecek. Ama ondan sonra herkes kendi işine, normal yaşantısına devam edecek. Ve o ceset yıllar boyunca o toprağın altında yalnız kalacak. Sadece yakınlarımız bir süre bizi unutamayacak. En fazla 50 yıl sonra tamamen unutulmuş olacağız belki. Bu çok ürkütücü bir şey. Çok anlamsız ve derin duygular yaşıyorum bunları düşününce. Geceleri bazen bu düşünceler aklıma takılınca uyku bile tutmuyor. Neyse, arkadan güzel bir müzik ile buraya içimi dökmek istedim, okuyan herkese teşekkürler.