Uzun zamandır arkadaş olduğum birini seviyordum. Bana sürekli "Halam haklıymış, senin gibi yakışıklı ve zeki çocukları arkadaş değil sevgili yapmak gerekiyor." falan diyordu. Tabi ondan hoşlandığım için bu beni mutlu ediyordu ve bana umut veriyordu.
Yaşadığı sorunlardan bahsediyordu, dertleşiyorduk. Her konuşmamızın sonunda "Çok iyi geliyorsun, ideal koca adayımsın." diyordu.
Ben de buna güvenerek kıza açıldım, kabul etmedi. Bu da böyle bir anımdır.