Çok çaresiz kaldım

Hepinize merhaba, fikir ve görüşlerinize cidden ihtiyacım var.

24 yaşındayım ve ailemle kalıyorum. Şu yaşıma kadar sürekli istemediğim halde baba mesleği diye babamın yanında çalışmak durumda kaldım ve üniversiteye sırf bu yüzden gitmedim hatta kazandığımı koşa koşa söylemek için gittiğimde surat yapıldı ve ben sinirlenip askere falan gittim. Sürekli baban yoruluyor kendi koşturuyor gibi manipülasyonlara maruz kaldım gönüllerini hoş edip işe devam edeyim dedim ama yok olmuyor. Her iki taraf mutsuz. Kafalarımız çok farklı o yüzden geçen bir zaman ve gelinen bir yaş var. Nedense her şeye geç kalmış hissediyorum. Şimdi babamdan tamamen ayrılmasam da ayrıldım ve yalnızım. Evde kara kara düşünüyorum ve bu gözlerine batıyor, beni de rahatsız ediyor evde oturmak. Eskişehir'e gidip bir müddet tek başıma hem çalışıp hem yaşamak istiyorum. Yapacağım iş ilk etapta kuryelik olur gibi sonrasını bilmiyorum ve üniversite şehri kendimi orada tatmin edebilirim gibi hissediyorum. Diğer bir seçenek ise dövme sektörüne girmek. Liseyi güzel sanatlar üzerine okudum resim ve çizim kabiliyetim var ama bunun kursu için bir para lazım ve bu işi hangi evreye kadar yapacağım hakkında bir fikrim yok. İkisini de çok istiyorum ama ne yapacağım hiç bilmiyorum. Ama uzaklaşmaya ihtiyacım var.

Öncelikle, senin ki kadar çok olmasa da benzer bir olaya tanıklık etmiş biri olarak. Hayat her ne kadar zorlu olsa da geçmiş yıllar bir son değildir 24 yaşındasın ve daha genç bir bireysin Dünya'ya bir kere geliyorsun ve sevmediğin istemediğin hayatı yaşamayı kimse seni zorlayamaz işler ne zaman toparlanır? ne zaman yerine oturur belki tahmin edemeyiz. Ama sen hayallerinden umutlarından vazgeçme attığın her adım sana yeni şeyler getirecektir. Belki sosyal anlamda eksiklik çekeceksin muzdarip hissedeceksin ama en nihayetinde asgari ücrette alacak bile olsan kendi ayaklarının üzerin de. Babandan ve ailenden kopuk bir birey olmak için ilk adımların olacak 30'lu yaşlarına geldiğin de ne günlerdi be diyerek dalgaya bile alacaksın o yüzden kararlarını kesin ver ve adımını at zaman seni beklemiyor 40'lı yaşlarına gelmeden keşke dememek uğruna yap bunu.

Wanhedaa dedi:

Öncelikle, senin ki kadar çok olmasa da benzer bir olaya tanıklık etmiş biri olarak. Hayat her ne kadar zorlu olsa da geçmiş yıllar bir son değildir 24 yaşındasın ve daha genç bir bireysin dünya'ya bir kere geliyorsun ve sevmediğin istemediğin hayatı yaşamayı kimse seni zorlayamaz işler ne zaman toparlanır? Ne zaman yerine oturur belki tahmin edemeyiz. Ama sen hayallerinden umutlarından vazgeçme attığın her adım sana yeni şeyler getirecektir. Belki sosyal anlamda eksiklik çekeceksin muzdarip hissedeceksin ama en nihayetinde asgari ücrette alacak bile olsan kendi ayaklarının üzerin de. Babandan ve ailenden kopuk bir birey olmak için ilk adımların olacak 30'lu yaşlarına geldiğin de ne günlerdi be diyerek dalgaya bile alacaksın o yüzden kararlarını kesin ver ve adımını at zaman seni beklemiyor 40'lı yaşlarına gelmeden keşke dememek uğruna yap bunu.

Genişletmek için tıkla...

Düşüncelerin için sağ olasın, yüksek ihtimalle pzts günü gidiyorum Eskişehir'e. Kalacak yer ve işi hallettim benimle aynı mesleği yapacak bir arkadaşla aynı yerde kalacağım. Şimdi aileme bu durumu açıklayıp gitmek kalıyor geriye. Biraz heyecanlıyım sadece ama kafamı toplamak için ve ailemle durumları düzeltmek için bunu yapmam gerekiyor. Önümü daha net görmek için dövmecilik konusunuda zaman içinde halledeceğim. Yeni bir şeye başlamak konfor alınını terk etmek biraz ürkütücü ama bu deneyime değer.