talhadinc6161
Yoctopat
- Katılım
- 6 Nisan 2022
- Mesajlar
- 0
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
9.sınıfta çokca arkadaşım vardı, herkesle iyi anlaşırdım. O dönemler sürekli bir faaliyetim vardı, spor yapardım, tiyatro vb. şeyler. Ayrıca kendi hedeflerim de vardı fakat koronadan sonra her şey çok değişti. Sınıf arkadaşlarım değişti ve eski sınıfımdan sadece birkaç kişi vardı sınıfımda. Onlarlanda eski samimiyetimiz kalmadı, bir şey desem dinlemiyorlar, ciddiye almıyorlar beni. Sadece onlar değil sınıfta kimse ciddiye almıyor, sevmiyor beni. Nedenini anlamış değilim. Aslında sınıftaki herkes tam benim kafa yapımdaki çocuklardı, kimsenin dersle alakası dahi yok, okula eğlenmeye geliyorlar fakat nedense arkadaşlık kuramadım hiçbiriyle. Bu senenin 2.dönemi sınıfa ortaokuldan samimi olduğum arkadaşım nakil ile geldi. Geldiği günler onla aramız iyiydi fakat oda 1,2 hafta sonra beni ciddiye almamaya başladı. Geçen bir ara konuşuyorduk onla, daha sınıfa yeni gelmiş olmasına rağmen anladı, bana diyor niye sınıfta kimse seni sevmiyor. Arkadaşlar bir şeyler anlatmaya çalıştım ama tam anlatabildimmi bilmiyorum. Ben eskiden her ortamda kendimi sevdirebilen biriydim, ama o zamanlar ki hatam beraber vakit geçirip eğlendiğim insanlar, abilerim ile aramızdaki arkadaşlığı bir tık ileriye taşımamamdı. Çünkü o zamanlar kimseyi takmıyordum, hedeflerime odaklıydım. Onlarla arkadaşlığı ilerletmediğim için şimdi bu yüzden çevremde 1 tane dostum bile yok.
Bu yalnızlık herhalde psikolojimide acayip bozdu, geçem günlerde psikiyatriye gittim. İlaç kullandım sonra beni daha kötü yaptığını hissedince bıraktım. Az önce söylediğim gibi tiyatro bile yapmışlığım var bir dönem o zaman öz güvenim acayip yüksekti ama şu an öz güvenimi bile kaybetmiş durumdayım. Bişe demeden önce sürekli düşünüyorum nasıl diyeceğim, ne konuşacağım falan diye. Her şeyi de çok kafaya takmaya başladım. En basitinden telefonla konuşuyorum, sonra telefonu kapattıktan sonra karşı tarafın, benim konuşduğumuz şeyleri düşünüyorum tek tek acaba saçma bir şey söyledim mi diye. Her şey şu anda boş geliyor bana, yaşıyorum ama niye yaşıyırum bilmiyorum. Yarına okul var mesela ama ben sadece sınava gideceğim, aileme de yok oruç falan okulda tutamıyorum dedim zaten dersler de çok kötü, onlarda bunu biliyor ama gitmememin en büyük nedeni aslında okulda kendimi yalnız hissettiğim için artık gitmek istemiyorum.
Öyle bir noktaya geldimki kendimi deli gibi hissetmeye başladım. Şu anki insanların bana tavrından, geçmişe dönüp baktığımda kimsenin bana tam anlamıyla bir konuda güvenmemesinden falan, kendimi deli gibi hissetmeye başladım. Sınıfta mesela sırada uyuyorum aklımda düşünceler geçiyor, hayal kurmaya başlıyorum sonra kendime engel oluyorum, engel olmazsam hayallerde düşüncelerde dalıp gidiyorum ve bu aklındam düşündüğüm şeyleri acaba sırada yatarken sesli mi düşünüyorum, tüm sınıf beni duyuyor belki de diye deli düşüncelere kapılıyorum. Bayağı bir şeyler anlattım, başka içimi dökecek kimse olmadığı için içimi sizlere döktüm, biraz saçmalamış olabilirim o yüzden özür diliyorum. Şu anda büyük bir çıkmazdayım ne yapsam bilmiyorum. Bayağı bir şey anlattım ama en büyük sorunum yalnızlık. O kadar yalnızımki karakterini davranışını sevmediğim, farklı olaylar yüzünden hayatımdan silip attığım insanları bile geri kazanmaya çalışacak duruma geldim. Ne yapsam bilmiyorum. Bu olayları hiç kafaya takmayan biri olarak bu noktalara nasıl geldim bilmiyorum ama evde kaldığımız 2 senelik süre çok değiştirdi beni. Ne olur bana yardım edin bir çıkış yoku gösterin yoksa bu çıkmazda kalacağım, asosyal telefon bağımlısı bir insan haline geleceğim, geleceğim kayıp gidecek.
Bu yalnızlık herhalde psikolojimide acayip bozdu, geçem günlerde psikiyatriye gittim. İlaç kullandım sonra beni daha kötü yaptığını hissedince bıraktım. Az önce söylediğim gibi tiyatro bile yapmışlığım var bir dönem o zaman öz güvenim acayip yüksekti ama şu an öz güvenimi bile kaybetmiş durumdayım. Bişe demeden önce sürekli düşünüyorum nasıl diyeceğim, ne konuşacağım falan diye. Her şeyi de çok kafaya takmaya başladım. En basitinden telefonla konuşuyorum, sonra telefonu kapattıktan sonra karşı tarafın, benim konuşduğumuz şeyleri düşünüyorum tek tek acaba saçma bir şey söyledim mi diye. Her şey şu anda boş geliyor bana, yaşıyorum ama niye yaşıyırum bilmiyorum. Yarına okul var mesela ama ben sadece sınava gideceğim, aileme de yok oruç falan okulda tutamıyorum dedim zaten dersler de çok kötü, onlarda bunu biliyor ama gitmememin en büyük nedeni aslında okulda kendimi yalnız hissettiğim için artık gitmek istemiyorum.
Öyle bir noktaya geldimki kendimi deli gibi hissetmeye başladım. Şu anki insanların bana tavrından, geçmişe dönüp baktığımda kimsenin bana tam anlamıyla bir konuda güvenmemesinden falan, kendimi deli gibi hissetmeye başladım. Sınıfta mesela sırada uyuyorum aklımda düşünceler geçiyor, hayal kurmaya başlıyorum sonra kendime engel oluyorum, engel olmazsam hayallerde düşüncelerde dalıp gidiyorum ve bu aklındam düşündüğüm şeyleri acaba sırada yatarken sesli mi düşünüyorum, tüm sınıf beni duyuyor belki de diye deli düşüncelere kapılıyorum. Bayağı bir şeyler anlattım, başka içimi dökecek kimse olmadığı için içimi sizlere döktüm, biraz saçmalamış olabilirim o yüzden özür diliyorum. Şu anda büyük bir çıkmazdayım ne yapsam bilmiyorum. Bayağı bir şey anlattım ama en büyük sorunum yalnızlık. O kadar yalnızımki karakterini davranışını sevmediğim, farklı olaylar yüzünden hayatımdan silip attığım insanları bile geri kazanmaya çalışacak duruma geldim. Ne yapsam bilmiyorum. Bu olayları hiç kafaya takmayan biri olarak bu noktalara nasıl geldim bilmiyorum ama evde kaldığımız 2 senelik süre çok değiştirdi beni. Ne olur bana yardım edin bir çıkış yoku gösterin yoksa bu çıkmazda kalacağım, asosyal telefon bağımlısı bir insan haline geleceğim, geleceğim kayıp gidecek.
Son düzenleyen: Moderatör:
