Çok yalnızım. Sanki etrafımdakiler bana kazık atıyormuş gibi geliyor. Kullan at poşet gibiyim resmen. Yakın olduğum 1-2 arkadaşım vardı, artık onlarla çok nadir konuşuyorum. Arkadaş dediğim kişiler sadece benimle ihtiyacı olduğunda konuşuyor gibi geliyor.
Her şeyi yalnız başıma yapıyorum. Kafa dağıtayım diye oyunlar oynayayım diyorum hikayeli oyunlar artık sarmıyor, Online oynayayım bari diyorum oynayacak kimse yok. Sanal arkadaşa gelirsek 3-4 kişi vardı artık zaten benimle oynamak istemiyorlar yalan söylüyorlar, beni başlarından savmak için bir bahane uyduruyorlar ve gidip oyun oynuyorlar. Aile hayatı desen annem ve babam küçükken ayrıldılar. Adamakıllı derdimi anlatacak çok kimsem yok ve güveneceğim de... Sadece içimi dökmek istedim. Buraya kadar okuyanlara teşekkürler.
Kaderlerimiz aynı desene dostum ama bazen yalnızlık sultanlık gibi bir şey cidden gidicen şöyle oturucan bir yere açıçan müziği dinliceksin ben genelde bazen hep böyle yapıyorum ama eğer ki yalnızlık beni bulantıyor diyorsan yanı oyun oyna, kitap oku, ya da bir kız arkadaşı edinmeye çalış (tabii bu devirde kimseye güven yok) yani bunları yapabilirsin o seni her zaman satan arkadaşların yanında olma sil at çünkü sana faydalarından daha çok zararları olacak kimseye sır verme yarın bir gün adın çıkar biz Türk halkı olarak dedikodu yapmayı çok seviyoruz ama hayatını düzelt spor filan vb yap.
Öncelikle hislerini paylaştığın için teşekkür ederim doruk. Bu bahsettiğin çoğu şeyi inan empatı kuracak kadar yaşadım desem? Hani nasıhat verecek güç kuvvet bende yok ve keşke ise yaraslar... Senden tek bir isteğim " sen kendinlesin, geçmişi değiştiremezssin, kendimi seviyorum, düşüncelerimi rahat bırakmam gerekiyor." bunlar gerçekten çok önemli kelimeler inan. Keşke anlatsaydım çoğu şeyi ama işte dilim el vermez desem yeridir sanırım. Kendini sev doruk ve inan kendini sevdikten sonra elbet hayat yüzüne gülerrr.
Kaderlerimiz aynı desene dostum ama bazen yalnızlık sultanlık gibi bir şey cidden gidicen şöyle oturucan bir yere açıçan müziği dinliceksin ben genelde bazen hep böyle yapıyorum ama eğer ki yalnızlık beni bulantıyor diyorsan yanı oyun oyna, kitap oku, ya da bir kız arkadaşı edinmeye çalış (tabii bu devirde kimseye güven yok) yani bunları yapabilirsin o seni her zaman satan arkadaşların yanında olma sil at çünkü sana faydalarından daha çok zararları olacak kimseye sır verme yarın bir gün adın çıkar biz Türk halkı olarak dedikodu yapma
Bir süre sonra insanı sıkmaz mı ama dostum ben en son kafayı yiyeceğim. Sebep şu tek yalnız kalmak değil yaşadığım bir olay mesela kimseye anlatamıyorum çünkü anlatcak kimse yok ya da benimle adamakıllı sohbet edecek biri yok ama normal sohbet değil gerçekten sohbet edecek biri yok yaşadıklarımı içime atıyorum. Yalnız kalınca yaşadığım şeyin hevesi kalmıyor en azından arkadaşım olsaydı ona da anlatırdım.
Umarım öyle olur cevabın için teşekkür ederim.
Bir süre sonra insanı sıkmaz mı ama dostum ben en son kafayı yiyeceğim. Sebep şu tek yalnız kalmak değil yaşadığım bir olay mesela kimseye anlatamıyorum çünkü anlatcak kimse yok ya da benimle adamakıllı sohbet edecek biri yok ama normal sohbet değil gerçekten sohbet edecek biri yok yaşadıklarımı içime atıyorum. Yalnız kalınca yaşadığım şeyin hevesi kalmıyor en azından arkadaşım olsaydı ona da anlatırdım.
Hocam böyle diyoruz da artık klişe la.
İnan olmalı anlatmak isediğin bir durum olursa burada olduğumu bilmeni isterim.
Benim babam 4 ay önce rahmetli oldu kimseye şu ana kadar acımı ve derdimi anlatmadım çünkü konuşursam dinlemeyecekler biliyorum ve bende hep içime atıyorum ama dışarıda hep kendime soruyorum neyi düzeltebilirim ben kendi kendime konuşuyorum bazen ağlamak bile insana çok iyi geliyor dostum emin ol bir köpek dahi olsa ona içini dök ağla ama rahatlacaksın biraz da olsa.
Ne olarak klişe hocam benim hayatım böyle.
Doruk merhaba dostum istersen ben de arkadaşın olabilirim. Benim sanal da maalesef çok az arkadaşım var. İstersen beraber oyun girebiliriz.Çok yalnızım. Sanki etrafımdakiler bana kazık atıyormuş gibi geliyor. Kullan at poşet gibiyim resmen. Yakın olduğum 1-2 arkadaşım vardı, artık onlarla çok nadir konuşuyorum. Arkadaş dediğim kişiler sadece benimle ihtiyacı olduğunda konuşuyor gibi geliyor.
Her şeyi yalnız başıma yapıyorum. Kafa dağıtayım diye oyunlar oynayayım diyorum hikayeli oyunlar artık sarmıyor, Online oynayayım bari diyorum oynayacak kimse yok. Sanal arkadaşa gelirsek 3-4 kişi vardı artık zaten benimle oynamak istemiyorlar yalan söylüyorlar, beni başlarından savmak için bir bahane uyduruyorlar ve gidip oyun oynuyorlar. Aile hayatı desen annem ve babam küçükken ayrıldılar. Adamakıllı derdimi anlatacak çok kimsem yok ve güveneceğim de... Sadece içimi dökmek istedim. Buraya kadar okuyanlara teşekkürler.